Η Ειδική Ασφάλεια, ένα σώμα της Χωροφυλακής με αυτόνομη δράση, ιδρύθηκε για να υλοποιήσει το Ιδιώνυμο (νόμος 4229/1929) που ψήφισε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στις 18 Ιουλίου 1929. Η δράση της Ειδικής Ασφάλειας συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας και συνεχίστηκε και επί της γερμανικής Κατοχής.
Ήταν επόμενο, όταν γύρισε ο τροχός της Ιστορίας, οι άνδρες της Ειδικής Ασφάλειας να γίνουν στόχος της ΟΠΛΑ και της Πολιτοφυλακής. Όμως στοχοποιήθηκαν συγχρόνως και αξιωματικοί της Χωροφυλακής διότι γνώριζαν πολλά, καθώς ήταν οι χειριστές στελεχών του ΚΚΕ που συνεργάζονταν με τις διωκτικές Αρχές. Αν ο ρόλος της Ειδικής Ασφάλειας ήταν κατασταλτικός με σκληρές μεθόδους, οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής δούλευαν με άλλον τρόπο, πιο πολιτισμένο, δελεάζοντας τους κομμουνιστές για συνεργασία.
Να ανοίξω μια παρένθεση για να τονίσω πως το Κόμμα των Φιλελευθέρων ασκούσε σε σταθερή βάση σκληρή αντικομμουνιστική πολιτική, που στη συνέχεια διαπότισε το μεγαλύτερο μέρος του κεντρώου χώρου. Να υπενθυμίσω πως οι ιδρυτές των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν οι Γονατάς και Πάγκαλος, ενώ τα στελέχωσαν εκατοντάδες αξιωματικοί εκ των αποτάκτων του 1935. Μάλιστα, το καταστατικό των Ταγμάτων προσδιόριζε πως οι στόχοι ήταν δύο: η καταπολέμηση του κομμουνισμού και της Μοναρχίας.
Η δολοφονία του υποδιοικητή της Γενικής Ασφάλειας μοιράρχου Κωφίτσα από τη Στενή Αυτοάμυνα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούσε έναν κρίκο σε μια σειρά δολοφονιών αξιωματικών της Χωροφυλακής, που ουσιαστικά τερματίστηκε με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.
Στα Δεκεμβριανά οι χωροφύλακες, απλοί και βαθμοφόροι, όταν έπεφταν στα χέρια των Ελασιτών εξοντώνονταν με τον πιο αποκρουστικό τρόπο. Ο διοικητής του Συντάγματος Μακρυγιάννη Γεώργιος Σαμουήλ στο βιβλίο του «1944.Η εποποιία του Μακρυγιάννη» περιγράφει πώς εξοντώθηκαν σχεδόν όλοι οι χωροφύλακες με τους αξιωματικούς τους που κάλυπταν το στρατόπεδο από τις παρακείμενες πολυκατοικίες οι οποίες αποτελούσαν τα προκεχωρημένα φυλάκιά του. Το γεγονός αυτό κατέστησε σαφές στους έγκλειστους στου Μακρυγιάννη ότι έδιναν αγώνα για την ίδια τη ζωή τους. Οι Ελασίτες δε θα έδειχναν κανένα έλεος.
Τραγικό ήταν το τέλος των τεσσάρων αξιωματικών της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης στην ομηρεία τους στο στρατόπεδο της Αρδέας. Οι Ιωάννης Χατζής, Χρήστος Πολυχρονόπουλος, Γεώργιος Μπεζεντάκος και Γεώργιος Αναγνωστόπουλος δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στις 18 Φεβρουαρίου 1945—ενώ είχε υπογραφεί η Συμφωνία της Βάρκιζας—διότι γνώριζαν πολλά και έπρεπε να τους κλείσουν το στόμα τους. Το ΚΚΕ, στη νέα φάση μετά τα Δεκεμβριανά, δε θα έπρεπε να κουβαλά σκιές από το παρελθόν.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δολοφονήθηκε και ο υποδιοικητής της Γενικής Ασφάλειας μοίραρχος Δ. Κωφίτσας. Ήταν χειριστής μεγάλου στελέχους του ΚΚΕ στην Καβάλα με το οποίο συναντήθηκε στην αίθουσα όπου μίλησε ο Ν. Ζαχαριάδης όταν επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 1946. Εκείνη η συνάντηση ήταν και η θανατική καταδίκη του.
Τον δολοφόνησαν την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 1946, λίγο μετά τις 11 το βράδυ, στην οδό Ιουστινιανού. Οι δολοφόνοι τον παρακολουθούσαν από την οδό της Αγίας Σοφίας, πέρασαν την Εγνατία και φτάνοντας στη Βενιζέλου είδαν πως οι άλλοι δύο συνεργάτες του Κωφίτσα πήρε ο καθένας τον δρόμο του αφήνοντας μόνο του το θύμα. Ένας από τους εκτελεστές τον πλησίασε και τον σκότωσε. Ένας απλός στρατιώτης που είδε τη σκηνή καταδίωξε τον δολοφόνο ο οποίος σταμάτησε και τον απείλησε με το πιστόλι του. Αυτός και οι δύο συνεργοί του χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι.
Την ομάδα των δολοφόνων την αποτελούσαν, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια—ο Γιώργος Σταυρόπουλος που ήταν και ο εκτελεστής και δύο φοιτητές οι Χαράλαμπος Νικολαϊδης και Κωνσταντίνος Λιάκος. Η μοίρα έπαιξε περίεργο παιχνίδι στον Σταυρόπουλο. Μετά από λίγες μέρες συνελήφθη ως επικίνδυνος κομμουνιστής και τον έστειλαν στην εξορία, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν τι διέπραξε. Όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της Στενής Αυτοάμυνας μετά την επίθεση με χειροβομβίδες κατά του λεωφορείου που μετέφερε αεροπόρους, έπεσαν οι διωκτικές Αρχές επάνω στο όνομά του και τον έφεραν από την εξορία στη Θεσσαλονίκη. Έδωσε πολλές πληροφορίες για τη δολοφονία Κωφίτσα την οποία οργάνωσαν ο Γουσόπουλος μαζί με τον Αλβανό Ακίνδυνο. Δηλαδή η απόφαση ελήφθη από την ηγεσία της Στενής Αυτοάμυνας.
Ο Σταυρόπουλος καταδικάστηκε δις εις θάνατο και εκτελέστηκε στις 21 Οκτωβρίου 1947. Ο δε Χαράλαμπος Νικολαϊδης σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών, αφού προηγουμένως είχε δολοφονήσει τον Υπενωματάρχη Παγώνη. Το περιστατικό συνέβη την 1η Νοεμβρίου 1946 και στόχος ήταν ο συνταγματάρχης Χωροφυλακής Βαρδουλάκης. Ο Κωνσταντίνος Λιάκος, ο τρίτος της ομάδας, φοιτητής της Νομικής, ανέβηκε στο βουνό. Παρουσιάστηκε αυτοβούλως στις Αρχές στις 18 Αυγούστου 1947 και έτσι αμνηστεύθηκαν τα αδικήματά του. Κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της Στενής Αυτοάμυνας και αμέσως μετά χάθηκαν τα ίχνη του.
Ο Κωφίτσας, όπως και ο Μουσχουντής, ήταν λαϊκοί τύποι και είχαν στήσει ένα πλέγμα πληροφοριοδοτών σε κάθε κοινωνικό χώρο. Δεν ήταν άνθρωποι του γραφείου. Η κηδεία του Κωφίτσα ήταν πάνδημη και υπάρχει οδός στη Θεσσαλονίκη που φέρει το όνομά του.
