Πηλός, κεραμική, μέταλλο, ξύλο, πέτρα, γύψος, μικτές ύλες και οργανικά στοιχεία συνθέτουν ένα τοπίο όπου η σκόνη, το βάρος και τα ίχνη του χεριού λειτουργούν ως μαρτυρία της δημιουργικής πράξης.
Η έκθεση είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο επιμελητών, της Ελένης Σιμώνη και του Γιάννη Αργυριάδη, που ένωσαν τις δυνάμεις τους γύρω από ένα κοινό όραμα, έχοντας επιλέξει να μην υπερασπιστούν ούτε την ταχύτητα ούτε την τεχνολογική απομάκρυνση, αλλά την επιμονή του σώματος στη δημιουργία. Για την Ελένη Σιμώνη, η «Human Hands» αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από μια απλή ομαδική παρουσίαση: «Η έκθεση γεννήθηκε από την ανάγκη να επανέλθει στο προσκήνιο η ανθρώπινη χειρωνακτική πράξη, σε μια εποχή όπου η ταχύτητα, η ψηφιακή αναπαραγωγή και η μαζική παραγωγή τείνουν να απομακρύνουν τον δημιουργό από το ίδιο το έργο. Το Human Hands εστιάζει στις εφαρμοσμένες τέχνες, τη γλυπτική και τις χειρώνακτες πρακτικές, αναδεικνύοντας τη βαθιά σχέση ανάμεσα στη φαντασία και τη δεξιοτεχνία. Ύφασμα, κόσμημα, ξύλο, μέταλλο και πλήθος άλλων υλικών λειτουργούν όχι απλώς ως μέσα, αλλά ως ενεργοί συνομιλητές στη δημιουργική διαδικασία. Κάθε έργο φέρει το ίχνος της αφής, του χρόνου, της επανάληψης και της γνώσης που αποκτάται μόνο μέσα από το χέρι».
Η επιμελήτρια τονίζει ότι η συνεργασία με τον Γιάννη Αργυριάδη συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της επιμελητικής προσέγγισης, αναδεικνύοντας τη σημασία της συνεργασίας ως δημιουργικής και ανθρώπινης διαδικασίας. «Δύο επιμελητές με συμπληρωματικές δεξιότητες και κοινή αγάπη για τους ανθρώπους και την τέχνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας σε ένα εγχείρημα που βασίζεται στον ουσιαστικό διάλογο, τον αμοιβαίο σεβασμό και το κοινό όραμα», τονίζει.
Στο σύγχρονο περιβάλλον της έντονης τεχνολογικής διαμεσολάβησης, η έννοια της «χειροποίητης γλυπτικής» χρειάζεται επαναπροσδιορισμό. Η Ελένη Σιμώνη τονίζει: «Σήμερα, η "χειροποίητη γλυπτική" δεν ορίζεται από την άρνηση της τεχνολογίας, αλλά από τη συνειδητή επιλογή της άμεσης σχέσης ανάμεσα στο χέρι, το σώμα και την ύλη. Είναι μια πράξη παρουσίας, όπου ο χρόνος, η χειρονομία και η ατέλεια παραμένουν ορατά. Κάθε χειροποίητο έργο είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Δεν αναπαράγεται, δεν αντιγράφεται, δεν εξισώνεται. Φέρει το ίχνος μιας συγκεκριμένης στιγμής και μιας μη αναστρέψιμης διαδικασίας. Σε ένα περιβάλλον έντονης τεχνολογικής διαμεσολάβησης, η χειροποίητη γλυπτική λειτουργεί ως στάση και θέση: υπενθυμίζει την αξία της ύλης, του χρόνου και της ανθρώπινης παρουσίας. Είναι επιλογή ευθύνης, όχι νοσταλγίας».
Επιστροφή στην ύλη
Η έκθεση τοποθετείται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο όπου η σχέση με την ύλη και το χειροποίητο φαίνεται να επανεξετάζεται. Η Ελένη Σιμώνη αναγνωρίζει την ύπαρξη μιας τέτοιας τάσης, αλλά τη συνδέει με μια βαθύτερη μετατόπιση στον τρόπο που κατανοούμε την αξία: «Μας ενδιαφέρει οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα και ουσιαστικά, μέσα από τη σχέση τους με την ύλη και την πράξη της δημιουργίας. Ταυτόχρονα, η έννοια της αξίας έχει μετατοπιστεί. Δεν ορίζεται πλέον από την τελειότητα ή την εμπορική υπεραξία, αλλά από την ενέργεια, τον χρόνο και την πρόθεση που έχει επενδύσει κάποιος σε κάτι. Η αληθινή αξία βρίσκεται στη βιωμένη διαδικασία. Στο ίχνος της προσπάθειας, στη φθορά, στη ζάρα, στο σημάδι της χρήσης. Σε έναν κόσμο που παράγει αδιάκοπα εικόνες και αντικείμενα χωρίς βάθος, η τέχνη που εισέρχεται στην καθημερινή ζωή -στα αντικείμενα, στο περιβάλλον, στην αφή- αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Είναι ανεκτίμητη, σπάνια και πολύτιμη, ακριβώς επειδή συγκινεί και φέρει ανθρώπινη παρουσία».
Αυτή η προσέγγιση αντιμετωπίζει το γλυπτικό έργο όχι ως αντικείμενο αλλά ως χειρονομία, πίεση, θερμοκρασία και βάρος. Κάθε έργο στην έκθεση φέρει το ίχνος της αφής, του χρόνου, της επανάληψης και της γνώσης που αποκτάται μόνο μέσα από το χέρι. Ύφασμα, κόσμημα, ξύλο, μέταλλο και πλήθος άλλων υλικών λειτουργούν όχι απλώς ως μέσα, αλλά ως ενεργοί συνομιλητές στη δημιουργική διαδικασία.
Αυτή η στάση αντιμετωπίζει τη χειροποίητη γλυπτική ως επιλογή ευθύνης, όχι νοσταλγίας. Σε έναν κόσμο που παράγει αδιάκοπα εικόνες και αντικείμενα χωρίς βάθος, η τέχνη που εισέρχεται στην καθημερινή ζωή -στα αντικείμενα, στο περιβάλλον, στην αφή- αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Η επιμελήτρια χαρακτηρίζει αυτή την τέχνη ανεκτίμητη, σπάνια και πολύτιμη, ακριβώς επειδή συγκινεί και φέρει ανθρώπινη παρουσία.
Διαφορετικές γενιές, κοινή γλώσσα
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της έκθεσης είναι η συνύπαρξη καλλιτεχνών από διαφορετικές γενιές και αισθητικές κατευθύνσεις. Η «Human Hands» δεν αναζητά την αισθητική ομοιογένεια ή την τυπική συνοχή. Η Ελένη Σιμώνη περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε αυτή η συνάντηση: «Μας άρεσε πολύ να δούμε, μέσα σε έναν διάλογο, έργα από πολύ διαφορετικά υπόβαθρα. Όμορφες, κομψές καλλιτέχνιδες από δομές υφαντικής κάθισαν απέναντι σε τεράστια γλυπτά από μάρμαρο και ξύλο, έργα ανδρών καλλιτεχνών που πρακτικά μόνο οι ίδιοι μπορούσαν να σηκώσουν. Μικρά κορίτσια από τη Σχολή Καλών Τεχνών, με κεντημένα βάζα και πρωτοποριακές ιδέες, συνυπήρξαν με σκοτεινές, cool αυγοθήκες από σύγχρονους, πρωτοποριακούς ανθρώπους. Δεν μας ενδιέφερε η ισορροπία, αλλά η αλήθεια αυτής της συνύπαρξης. Άνθρωποι που ονειρεύονται και «πιάνουν τα χέρια τους». Εκεί βρίσκεται η ουσία της έκθεσης».
Human Hands
Ομαδική έκθεση
Διάρκεια: Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου έως Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2026
Καθημερινά 18:00 με 22:00
To Pikap -iσο-, Ολύμπου 57, Θεσσαλονίκη
