17 Ιουνίου 2025 μετά από σχεδόν 13 ώρες ασταμάτητης κολύμβησης στα παγωμένα νερά της θάλασσας της Μάγχης, κόντρα στα εξαντλητικά θαλάσσια ρεύματα, τα κοπάδια μεδουσών και την παλίρροια η Πάττυ Στογιαννίδου πατάει στις γαλλικές ακτές και γράφει το όνομά της στην ιστορία της ελληνικής μαραθώνιας κολύμβησης.
Ο συγκεντρωμένος κόσμος την αποθεώνει κι εκείνη συγκινημένη απολαμβάνει τους καρπούς της προσπάθειάς της. Για οκτώ μήνες προπονούνταν στα κρύα νερά του Θερμαϊκού Κόλπου στη Θεσσαλονίκη, με απόλυτη πειθαρχία και στοχοπροσήλωση.
Λίγο πριν τον τερματισμό κόντεψε να τα παρατήσει, όταν την πρόλαβε η παλίρροια και απομακρύνθηκε χιλιόμετρα από τις γαλλικές ακτές. Ήταν εξαντλημένη, παγωμένη και απογοητευμένη από το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της. Τότε όπως λέει, σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου πέρασαν από μπροστά της όλοι οι άνθρωποι που πίστεψαν σε εκείνη και η επιτυχία ήταν μονόδρομος.
Όλοι οι άνθρωποι που πίστευαν σε εμένα πέρασαν από μπροστά μου σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Και τότε είπα «πάμε απέναντι Γαλλία να σηκώσουμε την ελληνική σημαία, τέλος» Έχοντας πάθος για το νερό, προσήλωση στους στόχους της, πίστη στην ομάδα και επιμονή στις αντιξοότητες της ζωής η κολυμβήτρια εμπνέει καθημερινά ανθρώπους και τους «σπρώχνει» έστω και άθελα της να κυνηγήσουν τα όνειρα τους σε όποια ηλικία ή συνθήκη κι αν βρίσκονται.
Ακολουθεί συνέντευξη της Κλεοπάτρας (Πάττυ) Στογιαννίδου στα Μακεδονικά Νέα
-Κατάφερες κάτι σπουδαίο για την ελληνική μαραθώνια κολύμβηση. Είσαι η δεύτερη Ελληνίδα που διασχίζει τη Μάγχη. Πως γεννήθηκε αυτός ο στόχος; Ήταν ανέκαθεν ένα κολυμβητικό όνειρο ή προέκυψε στην πορεία;
Ξεκίνησα σαν παιδί της πισίνας με τα χρώματα του Άρη Θεσσαλονίκης, είμαι κολυμβήτρια από τα 11 μου χρόνια με διακρίσεις σε Πανελλήνιο και διεθνές επίπεδο. Μετά ακολούθησε η οικογένεια, απέκτησα τα τρία μου παιδάκια και μετά από έναν τραυματισμό επέστρεψα στην πισίνα. Εκεί κατά σύμπτωση γνώρισα έναν άνθρωπο, ο οποίος με μύησε στη θάλασσα και με προέτρεψε να κάνω τον διάπλου του Τορωναίου Κόλπου. Στην αρχή δεν ήξερα καν τι σημαίνει θάλασσα. Δηλαδή αυτό που μου λέγανε ότι «κολυμπάει από την Αγγλία στη Γαλλία ή από το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής στο δεύτερο» τα θεωρούσα τρελά όνειρα. Δεν ήξερα καθόλου από μαραθώνια κολύμβηση. Η πρώτη μου επαφή με τη μαραθώνια κολύμβηση ήταν ο πρώτος μου Τορωναίος Κόλπος το 2013. Ξετρελάθηκα. Η θάλασσα επειδή είναι απρόβλεπτη, είναι ένας τελείως διαφορετικός τύπος από την πισίνα. Στην πισίνα ο μόνος σου αντίπαλος είναι το χρονόμετρο. Η θάλασσα είναι απρόβλεπτη, εκεί που είναι ήρεμη μπορεί ξαφνικά να βγάλει κύμα και ρεύματα. Έχει πάρα πολλές προκλήσεις. Είναι κάτι το μαγικό. Το τοπίο καθώς κολυμπάς και ο βυθός είναι πανέμορφος. Είναι πάρα πολλά αυτά που κάνουν το open water μαγικό. Κι έτσι ξεκίνησα τον Τορωναίο, στο οποίο πήγα και πάρα πολύ καλά γιατί οι βάσεις υπήρχαν ως αθλήτρια πισίνας και άρχισα να το δουλεύω. Άρχισα να γνωρίζω τις θάλασσες, έχω κολυμπήσει σχεδόν σε όλες τις θάλασσες στην Ελλάδα. Και εκεί άρχισα να αισθάνομαι έτοιμη να φύγω πέρα από τα ελληνικά ύδατα. Έμαθα για τη Μάγχη, που είναι ένας τεράστιος άθλος, μέχρι και τώρα δεν πιστεύω ότι είμαι ένα από τα άτομα που το κατάφερε. Ο άντρας μου με απόπαιρνε γιατί έχουν καταγραφεί πολλοί θάνατοι κολυμβητών στον διάπλου της Μάγχης, καθώς οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Εμένα πάντα με φόβιζε το κρύο νερό. Όταν έχασα τον σύζυγό μου από τη μια στιγμή στην άλλη έπιασα πάτο για οκτώ μήνες και ήθελα κάτι πολύ δυνατό να με ανεβάσει στην επιφάνεια. Τότε στράφηκα, μετά και από την προτροπή των παιδιών μου στην τεράστια αγάπη μου για το νερό. Και έτσι ξεκίνησα. Ξαναβγήκε αυτό στην επιφάνεια, γιατί ήθελα κάτι πολύ δυνατό να απασχολήσει το μυαλό μου και να μπορέσω να σηκώσω κεφάλι. Κι έτσι προχώρησα, με σημαντική υποστήριξη από τους ανθρώπους μου. Μέχρι το 2027 όλες οι ημερομηνίες για προσπάθειες αθλητών ήταν κλεισμένες και τυχαίνει μια ακύρωση αρκετά νωρίς, πιθανόν δεν την ήθελε κανένας γιατί ήταν ακόμη πολύ παγωμένα τα νερά και αμέσως αρπάξαμε την ευκαιρία. Όλα συνηγορούσαν για να πάμε. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω: Πολλοί άνθρωποι που έχουν φάει χαστούκια, γιατί ειλικρινά πιστεύω πως δεν υπάρχει σπίτι που να μην σηκώνει κάποιο σταυρό, σηκώστε το κεφάλι, κάντε όνειρα, άσχετα με το αποτέλεσμα πρέπει να βάζουμε στόχους που μας γεμίζουν χαρά.
Η Κ. Στογιαννίδου με το support team. Από δεξιά Κωνσταντίνος Λέτσος, Λυδία Παπαγεωργίου, Γιώργος Βουλγαράκης, Κυριακή Τραμπίδου - Λιάκου, Δανάη Μενεξιάδη
-Τι προετοιμασία χρειάστηκε να κάνεις για να ανταπεξέλθεις στις απαιτητικές συνθήκες της θάλασσας της Μάγχης τόσο σωματικά όσο και πνευματικά;
Επειδή μιλάμε για μια από τις δυσκολότερες διαδρομές στη θάλασσα έπρεπε να το πάρουμε και σοβαρά. Είχα μάθει από μικρό παιδί στον πρωταθλητισμό επομένως κατάλαβα ότι έπρεπε να ξαναγυρίσω στον πρωταθλητισμό, δηλαδή στην πειθαρχία και στην επιμονή. Δεν μπορούσα να μην πάω προπόνηση γιατί δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ, έπρεπε να δείξω την πειθαρχία που έδειχνα στα νεανικά μου χρόνια. Απλώς προστέθηκαν κάποιοι παράγοντες. Η οικογένεια, πλέον έχω τρία παιδιά, η εργασία, κάτι που δεν είχα ως αθλήτρια. Και έπρεπε να τα συνδυάσω όλα αυτά μαζί. Κάναμε ατελείωτες ώρες προπόνηση στη θάλασσα, έπρεπε να προετοιμαστεί το σώμα μου στο κρύο νερό. Κολυμπήσαμε στην Επανομή 5 χλμ που είναι 1,5 ώρα σε 10 βαθμούς. Κάναμε απίστευτες ώρες παγωμένης προπόνησης από τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιούνιο. Έπρεπε να περάσω από ιατρικές εξετάσεις, έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι υγιής, να πηγαίνω σε διατροφολόγο, φυσιοθεραπευτές. Μια διαδικασία που έπρεπε να τηρήσω με πειθαρχία, να τρώω καλά, να κοιμάμαι καλά, να προπονούμαι. Δεν θα πήγαινα ούτε για ένα ποτό, ήμουν συγκεντρωμένη, ήταν το όνειρο της ζωής μου, οπότε δεν πείραζε εκείνη τη στιγμή. Είναι τόσο μεγάλο το επίτευγμα, που και η λεπτομέρεια παίζει ρόλο, δεν σε αφήνει να χάσεις μέρα.
Με τον προπονητή της Γιώργο Αδάμ
-Πώς βίωσες την εμπειρία συνολικά, από τη στιγμή που φτάστε με τον αποστολή στην Αγγλία μέχρι να βγεις από το νερό στη Γαλλία;
Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα γιατί πρώτη φορά κλήθηκα να κολυμπήσω βράδυ και αισθανόμουν εκτός έδρας. Αν ήταν στην Ελλάδα θα αισθανόμουν σπίτι μου. Εκεί ήμασταν σε ξένα νερά. Υπήρχε το φαινόμενο της παλίρροιας, σαν δύο ποτάμια δεξιά και αριστερά να κατεβαίνουν, να συγκρούονται μεταξύ τους και να δημιουργούν ένα κανάλι στη μέση, στο οποίο εσύ καλείσαι να κολυμπήσεις. Είναι ένα τρελό πράγμα αυτό που συνάντησα. Ξεκινώντας από την πρώτη στιγμή που μπήκα στα νερά, 2 το ξημέρωμα στην Αγγλία τα νερά ήταν κατάμαυρα. Δεν ήξερα πού είναι η θάλασσα και πού είναι ο ουρανός. Επίσης από την ώρα που μπήκα στο νερό αισθανόμουν τσιμπήματα αλλά επειδή ήταν σκοτεινά, δεν κατάλαβα και όταν άρχισε να ξημερώνει είδα ότι ήταν γύρω μου κοπάδια με μεγάλες μέδουσες. Ένας άλλος κολυμβητής που ήταν μπροστά μου έφυγε κατευθείαν. Ανέβηκε στο σκάφος, δεν μπορούσε να μείνει ψύχραιμος, ώστε να συνεχίσει το κολύμπι. Είναι όλα παιχνίδια του μυαλού. Είναι τρελά πράγματα αυτά που έζησα μέσα στον αγώνα. Είχε πολλές μέδουσες και πολύ κρύο νερό. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι να βγω από τα Βρετανικά νερά κολύμπησα με κλειστά μάτια για να μπορέσω να μείνω ψύχραιμη. Με οποιαδήποτε απότομη κίνηση υπήρχε ο κίνδυνος του τραυματισμού λόγω του παγωμένου νερού. Ήταν πολλά αυτά που έπρεπε να διαχειριστώ. Επιπλέον δεν είχα τον έλεγχο της διαδρομής. Δηλαδή, ο καπετάνιος μου έλεγε «τώρα πρέπει να δώσεις γιατί έρχεται η παλίρροια», «τώρα πρέπει να κόψεις για να γλιτώσουμε την παλίρροια», «τώρα πρέπει να κάνεις σπριντ» αισθανόμουν σαν ρομπότ. Αυτό είναι τρελό για κάποιον που κάνει μαραθώνια κολύμβηση, να μην έχει τον έλεγχο της κούρσας. Είχα τρομερή ομάδα υποστήριξης, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Από τον προπονητή μου τον Γιώργο Αδάμ, μέχρι όλα τα άτομα της ομάδας ήταν διαλεγμένα, δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη, ο καθένας πρόσφερε κάτι διαφορετικό σε όλο το εγχείρημα.
Στα γαλλικά νερά
«Ένας ντόπιος στο Dover της Αγγλίας το έγραψε πάνω στην άμμο μόλις έμαθε ότι τα καταφέραμε»
-Τι σκεφτόσουν όσο ήσουν στο νερό, ποια τα συναισθήματα σου όσο κολυμπούσες και ποια όταν βγήκες από το νερό, έχοντας συνειδητοποιήσει τι κατάφερες;
Μόλις μπήκα η αλήθεια είναι ότι πανικοβλήθηκα. Λέω, «τι πάω να κάνω τώρα». Γιατί από την πρώτη χεριά ήταν δύσκολες οι συνθήκες. Σε κάποια στιγμή έβλεπα απέναντι μου τη Γαλλία, στα 500μ τερμάτιζα και σπάγαμε το ρεκόρ που είχε μια Αμερικανίδα για το άνω των 50 και ήμασταν άνετοι. Και για ένα λεπτό μας πρόλαβε η παλίρροια κι εκεί άρχισα να κλαίω. Μου είπαν ότι αντί για 500μ είχα 5 χλμ. Εκεί τρελάθηκα. Να βλέπω τη Γαλλία και να μην τη φτάνω ποτέ, γιατί τα ρεύματα ήταν τόσο δυνατά που με πήγαιναν προς τα πίσω. Μου είπε ο καπετάνιος ότι πρέπει να αλλάξουμε τόπο προορισμού, να τερματίσουμε σε άλλη ακτή. Και πραγματικά αλλάξαμε πορεία. Εκεί κλονίστηκα και είπα «θέλω να ανέβω, σταματάω», έκλαιγα, η αμφιβολία μου έτρωγε το μυαλό. Είπα δεν μπορώ άλλο, ήμουν πραγματικά παγωμένη, τα δάχτυλά μου στα χέρια είχα αγκυλώσει και από τη μέση και κάτω δεν αισθανόμουν τίποτα. Εκεί φοβήθηκα για την υγεία μου. Και εκεί έγινε κι αυτή η αναλαμπή που λένε όταν παθαίνεις ένα ατύχημα περνάει όλη σου η ζωή από μπροστά. Σκεφτόμουν τις ατέλειωτες προπονήσεις σε παγωμένο νερό, τον κόσμο στο δημοτικό κολυμβητήριο της Τούμπας που «αγκάλιασε» την προσπάθειά μου, τους ευγνωμονώ και θεωρώ όλη αυτή την αγάπη που εισέπραξα το γούρι μου στο εγχείρημα, κάθε «χεριά» την αφιερώνω στον καθένα ξεχωριστά, την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τα αδέλφια μου, η μητέρα μου, όλοι οι άνθρωποι που ήξερα ότι πίστευαν σε εμένα πέρασαν από μπροστά μου σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Και τότε είπα στην ομάδα «πάμε να τερματίσουμε απέναντι στη Γαλλία», δεν υπήρχε μετά γυρισμός. Ήταν ένα δευτερόλεπτο που με έφαγε η αμφιβολία ότι δεν θα τα καταφέρω και σε δευτερόλεπτο λέω «πάμε απέναντι Γαλλία να σηκώσουμε την ελληνική σημαία τέλος» κι έτσι κι έγινε. Τερμάτισα σε βράχια γιατί δεν μπορούσα να πιάσω άλλη ακτή και από πάνω να έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι Γάλλοι και να φωνάζουν «Greece». Εκεί αισθάνθηκα από 100 κιλά -που είχα βάρος από την κούραση- 5 κιλά, σαν να έφυγε από πάνω μου ένα σακίδιο με πέτρες. Τρομερή γαλήνη, ανακούφιση, υπερηφάνεια. Κολυμπούσα 13 ώρες παρά πέντε λεπτά (12 ώρες και 55 λεπτά). Σε όλη τη διαδρομή είχαμε τη γαλανόλευκη να κυματίζει στο σκάφος. Έπαιρνα αναπνοή και έβλεπα την γαλανόλευκη, πραγματικά αισθάνεσαι πολύ γεμάτος σαν άνθρωπος. Ήταν η δική μου Ολυμπιάδα. Έγινε μια βράβευση προχθές στην Αγγλία από την επίσημη οργάνωση για τον διάπλου της Μάγχης και όταν ακούστηκε το όνομά μου συγκινήθηκα. Μακάρι να αποτελέσω έμπνευση και να συνεχίζουμε να προσπαθούμε, να μην τα παρατάμε, να βάζουμε πάντα νέους στόχους και να κυνηγάμε να όνειρα μας. Πρέπει να τολμάμε πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή μας ανεξαρτήτου αποτελέσματος.
Παρέα με την γαλανόλευκη
Η διαδρομή της από το Dover της Αγγλίας στο Wissant της Γαλλίας
-Πού αφιερώνεις το επίτευγμα και ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
Πρώτα το αφιερώνω στη μνήμη του πατέρα μου και του συζύγου μου, τους οποίους τους έχασα πρόσφατα, στα παιδιά μου αλλά και στην αγάπη του κόσμου που ήταν και το γούρι μου. Σε όλο τον κόσμο που μ' αγκάλιασε γνωστό και άγνωστο. Ο επόμενος στόχος είναι το Catalina Channel στη Νότια Καλιφόρνια, το οποίο είναι στο Oceans Seven που περιλαμβάνει τις επτά πιο απαιτητικές θαλάσσιες διαδρομές στον κόσμο. Η κορωνίδα ήταν η Μάγχη (English Channel), το αμέσως επόμενο είναι το Catalina Chanel. Αυτή τη φορά θα κολυμπήσω για φιλανθρωπικό λόγο. Θα στηρίξω τον Σύλλογο ΝΕΜΕΣΙΣ/Nemesis για παιδιά με καρκίνο και αυτοάνοσα. Έχει κλειδώσει η ημερομηνία 7-8 Ιουλίου 2026. Αξίζει αυτός ο σύλλογος, ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά με καρκίνο πρέπει να ευαισθητοποιούμαστε όλοι.
Με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Στέλιο Αγγελούδη
