Είναι τραγωδία για μια φανέλα και ένα τόπι να χάνονται ανθρώπινες ζωές. Αυτό αποτελεί μια κοινότοπη διαπίστωση, όμως αυτές τις ώρες του πόνου τι να πρωτοπεί κανείς; Το ακόμα πιο τραγικό και συνάμα επικίνδυνο είναι τα επεισόδια που έγιναν έξω από το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης. Εκεί συγκεντρώθηκαν φίλοι των καταδικασθέντων για τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Πήγαν να συμπαρασταθούν στους δολοφόνους του. Ο φανατισμός, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί σε συμπεριφορές που βρίσκονται έξω από κάθε αξιακό σύστημα ενός πολιτισμένου ανθρώπου. Να πας για να συμπαρασταθείς σε καταδικασμένους για φόνο είναι πράξη βαρβαρότητας.
Αίφνης, εμφανίστηκε μια ομάδα κουκουλοφόρων και ροπαλοφόρων και συνεπλάκη με τους συμπαραστάτες. Έπεσε πολύ ξύλο, όπως περιγράφουν τα ρεπορτάζ, και ευτυχώς επενέβησαν τα ΜΑΤ και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Τι συμπέρασμα βγάζει ένας λογικός άνθρωπος; Όλοι αυτοί οι φανατικοί αποτελούν δημόσιο κίνδυνο. Η ευκολία με την οποία τραβούν μαχαίρι δείχνει τον ύψιστο βαθμό επικινδυνότητάς τους. Διότι όταν το χρησιμοποιούν αισθάνονται την αναπνοή του θύματός του. Η χρήση μαχαιριού απαιτεί επαφή σώμα με σώμα, κάτι που φανερώνει την πόρωση του δράστη. Ένας που μαχαιρώνει είναι ικανός για τα πάντα.
Δε χρειάζεται κοινωνιολογική ανάλυση όλων αυτών των φαινομένων της οπαδικής βίας, που μάλλον θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως φαινόμενα δολοφονικής βίας. Το κίνητρο είναι πάντα σημαντικό, όμως ακόμα πιο σημαντικός είναι ο τρόπος που εκδηλώνεται. Διότι ακόμα και όταν δέκα γρονθοκοπούν και κλωτσούν έναν, ουδείς γνωρίζει αν κάποιο από τα κτυπήματα δεν αποβεί θανατηφόρο. Και εδώ δε μιλάμε πια για την κακιά ώρα. Πριν από πολλά χρόνια, στη δεκαετία του 1980, ένα νεαρό παλικάρι έχασε τη ζωή του από κλωτσιά που δέχθηκε στο κεφάλι, έξω από γήπεδο της Θεσσαλονίκης. Όταν κλωτσάς κάποιον στο κεφάλι έχεις δολοφονικά ένστικτα.
Θεραπεία στο πρόβλημα υπάρχει; Προφανώς όχι. Η ΕΛΑΣ δεν μπορεί να αποτρέπει όλα τα ραντεβού θανάτου. Ας προσέξει ο αναγνώστης πώς αποκαλούν οι ίδιοι οι δράστες το ραντεβού που δίνουν. Υπάρχει η λέξη «θάνατος». Δηλαδή οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές πιστεύουν πως ο θάνατος είναι ένα ενδεχόμενο που μπορεί να προκύψει από τη δράση τους. Πάνε για να σκοτώσουν ή και να σκοτωθούν.
Και πίσω στο σπίτι τους υπάρχει μια μάνα και ένας πατέρας που μάλλον ανυποψίαστοι περιμένουν να επιστρέψει ο λεβέντης τους. Μόνον που μερικές φορές κτυπά εκείνο το καταραμένο τηλέφωνο και η ΕΛΑΣ, στην άλλη άκρη της γραμμής, αναγγέλλει το μοιραίο συμβάν. Κάπως έτσι καταστρέφονται οι ζωές των ανθρώπων.
Τη μητέρα του Άλκη Καμπανού, όπως και τη μητέρα του 23χρονου από τη Χαλκίδα, καθώς και τη μητέρα του Γιώργου Λυγγερίδη τις συνδέει ο αβάστακτος πόνος. Η ζωή τους ποτέ πια δεν θα είναι η ίδια, μετά τη δολοφονία των παιδιών τους. Αυτά είναι τα πραγματικά ισόβια.
