Μουσκεμένα μέχρι το κόκαλο, κορίτσια και αγόρια, διέσχισαν, υπό τα χειροκροτήματα των πολιτών, την οδό Τσιμισκή. Έστειλαν ένα μήνυμα πως υπάρχει μια νεολαία που αγαπά την πατρίδα και τιμά τη σημαία μας. Που θέλει να συμμετέχει στις εθνικές επετείους γιατί αυτό επιτάσσει η συνείδηση αυτών των εφήβων. Η ελληνική νεολαία δεν είναι μόνον οι ροπαλοφόροι μπαχαλάκηδες και οι εγκάθετοι των κομματικών νεολαιών με τις ντουντούκες τους.
Υπάρχουν και τα παιδιά που θέλουν να μορφωθούν, να τελειώσουν τις σπουδές τους και να εργαστούν. Να κερδίσουν τη ζωή τους. Πιθανόν να είναι η σιωπηλή πλειοψηφία σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο. Δεν κραυγάζουν, δεν απειλούν, δεν αποτελούν τα πιόνια κανενός κόμματος. Και πού είναι κρυμμένοι όλοι αυτοί; θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Μα δεν κρύβονται, απλώς δεν φαίνονται γιατί δε φωνάζουν. Είναι παιδιά που, όπως φαίνεται, μπορεί να μην ξέρουν ακριβώς τι θέλουν, όμως με βεβαιότητα ξέρουν τι δε θέλουν.
Στις μέρες μας, μέρες ρευστοποίησης παραδοσιακών αξιών, ένα κομμάτι της κοινωνία μας έχει ανάγκη από τέτοια παραδείγματα. Έχει ανάγκη από κάπου να πιαστεί και ψάχνει να βρει στηρίγματα σε αυτήν την προσπάθειά της. Διότι υπάρχει και το άλλο μέρος της κοινωνίας που θέλει μόνον να γκρεμίσει, μόνον να ανατινάξει, μόνον να καταστρέψει. Επιβιώνει πολιτικά επάνω σε ερείπια. Στις κοινωνίες της Δύσης, που είναι κοινωνίες της ευμάρειας, ο συβαριτισμός και η τρυφηλή ζωή ανθούν. Η ελάχιστη προσπάθεια αποτελεί κοινωνικό υπόδειγμα. Είναι επόμενο οι εξαιρέσεις να φωτίζουν όλους όσοι επιθυμούν την προσωπική τους πρόοδο μέσα από την ατομική και συλλογική προσπάθεια.
Και για να προλάβω την ένσταση: «καλά, όλα αυτά τα βρήκες σε μια παρέλαση;», απαντώ πως απλώς κι εγώ κάπου έπρεπε να ακουμπήσω μέσα στο ζοφερό κλίμα όλων αυτών των ημερών. Και αυτοί οι έφηβοι, κορίτσια και αγόρια, τη συγκεκριμένη στιγμή λειτούργησαν εμψυχωτικά για όλους εμάς που δε θέλουμε η πατρίδα μας να γυρίσει 15 χρόνια πίσω. Και με τον τρόπο που παρέλασαν και υπό τις συνθήκες που παρέλασαν, ασφάλισαν τις ομαλές εξελίξεις της επόμενης ημέρας. Το φρόνημά τους αποθάρρυνε αυτές και αυτούς που μεθόδευαν προσεκτικά η μαθητική παρέλαση της Αθήνας να μετατραπεί σε ένα μπάχαλο. Να επαναληφθούν οι σκηνές της αλήστου μνήμης αντιμνημονιακής εποχής, ώστε αυτό που να χαρακτήριζε τη χθεσινή ημέρα να ήταν το χάος.
Και για τον λόγο αυτόν οι μαθητές της πόλης μας μάς έκαναν περήφανους.
