Στην κυβέρνηση πιστεύουν πως τα μεγάλα έργα που αλλάζουν την όψη της Θεσσαλονίκης αρκούν για να διαμορφώσουν πολιτικές συνειδήσεις και εκλογικές συμπεριφορές. Το παιχνίδι της πολιτικής όμως δεν παίζεται έτσι. Ο πόλεμος της επικοινωνίας χρειάζεται εκτός από τους στρατηγούς και χιλιάδες στρατιώτες. Αυτούς που επικοινωνούν καθημερινά με τους πολίτες, που τους αφουγκράζονται και μεταφέρουν με τον πιο απλό και ανθρώπινο τρόπο συγκεκριμένα πολιτικά μηνύματα.
Το ζητούμενο δεν είναι αν στις εσωκομματικές εκλογές ψήφισαν 122.000 μέλη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αν είναι όλοι αυτοί ενεργοί πολίτες στους χώρους της δουλειάς τους. Αν δραστηριοποιούνται πολιτικά όχι μόνον μια φορά τον χρόνο, αλλά αν αισθάνονται την στράτευση στη Νέα Δημοκρατία ως μια σχέση με ολόκληρη την κοινωνία. Τι να την κάνω την ΟΝΝΕΔ του 45% όταν είναι απούσα στα τεκταινόμενα στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης όπου κυριαρχούν οι νέοι του αποκαλούμενου εθνικιστικού χώρου;
Το ερώτημα είναι επάνω σε ποιους άξονες λειτουργούν αποτελεσματικά τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρώτος άξονας είναι -όσο απόμακρο και αν ακούγεται στην Αθήνα- ο απόηχος του Μακεδονικού. Υπάρχει στις ψυχές πολλών πολιτών και αποτελεί αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Το να προσπερνάς το πρόβλημα, δε σημαίνει ότι το έχεις λύσει. Ο δεύτερος άξονας αφορά τις μεγάλες μονές της Βορείου Ελλάδας, ως μηχανισμών πολιτικής επιρροής και διακίνησης «περίεργου» χρήματος. Αν υπάρξει μια αντιστοίχιση εκλογικών αποτελεσμάτων με την παρουσία μεγάλων μονών θα λυθούν πολλές απορίες.
Ο τρίτος άξονας αφορά την πολιτική λειτουργία μεγάλων αθλητικών ραδιοφωνικών σταθμών. Μέσα από τις εκπομπές τους που τις παρακολουθούν δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί, περνούν άλλες φορές απροκάλυπτα, άλλες φορές πιο διακριτικά αντικυβερνητικά μηνύματα.
Και τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στον τρόπο που δραστηριοποιείται η «Ελληνική Λύση» σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Τα στελέχη της κάνουν σε καθημερινή βάση δουλειά μέσα στην κοινωνία. Μέσα στις γειτονιές, στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, σε πολιτιστικά σωματεία, σε οργανωμένους οπαδούς. «Καλά μας τα λες όλα αυτά», θα πει ο αναγνώστης. «Τι προτείνεις;»
Υπάρχουν προσωπικότητες στη Βόρεια Ελλάδα που θα μπορούσε να ζητήσει τη βοήθειά τους η Νέα Δημοκρατία. Είναι πρόθυμοι να προσφέρουν. Κάποιων το προφίλ δεν ταιριάζει με αυτό του Μεγάρου Μαξίμου αλλά εδώ μιλούμε για πολιτική. Μιλούμε για μια αποτελεσματική παρέμβαση σε πολίτες που τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορούν να προσεγγίσουν. Αυτές οι δυό-τρείς προσωπικότητες μπορούν να τους μιλήσουν, διότι έχουν «πρόσωπο». Μιλούν τη γλώσσα τους στην ψυχή τους. Αν η Νέα Δημοκρατία δεν αποταθεί σε αυτούς, το παιχνίδι το έχει χάσει στη Βόρεια Ελλάδα και υπάρχουν και χειρότερα: να στρατευθούν σε υπό ίδρυση κόμματα του συντηρητικού χώρου. Δηλαδή να τους έχει απέναντι.
