Το «Τέλος του έρωτα» από το ΚΘΒΕ: Ένας χωρισμός επί σκηνής

Πολιτισμός

Ακούστε το άρθρο 8'

20.10.2025 | 08:00

Το «Τέλος του Έρωτα» του Πασκάλ Ραμπέρ, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Αποστολόπουλου, ανεβαίνει από το ΚΘΒΕ

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα έργα του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το «Τέλος του Έρωτα» του Πασκάλ Ραμπέρ, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Αποστολόπουλου, ανεβαίνει από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο Φουαγιέ του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Η πρεμιέρα θα δοθεί την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο των 60ων Δημητρίων, στη Θεσσαλονίκη.

Ο Γρηγόρης Αποστολόπουλος, όπως δηλώνει ο ίδιος, είχε «αυτό το έργο στο μυαλό του τέσσερα χρόνια». Τώρα, παίρνει σάρκα και οστά, με δύο ηθοποιούς επί σκηνής, έναν «τρίτο πρωταγωνιστή» μέσω της μουσικής των Tiger Lillies, και ένα σκηνικό-παγίδα για μια σχέση που καταρρέει. Ένα σύγχρονο έργο, γραμμένο με όρους «θεάτρου του παραλόγου», από έναν από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της Γαλλίας.

Το έργο γράφτηκε το 2010, μέσα σε μόλις 15 ημέρες, από τον Πασκάλ Ραμπέρ και ήταν εμπνευσμένο από προσωπική του εμπειρία. Παρουσιάστηκε το 2011 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Έκτοτε έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε περισσότερες από 25 χώρες, γνωρίζοντας σημαντική επιτυχία σε θεατρικές σκηνές της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Έχει παιχτεί σε Παρίσι, Νέα Υόρκη, Μόσχα, Τόκιο, Βερολίνο, Μπουένος Άιρες και Λος Άντζελες, ενώ συνεχίζει να ανεβαίνει μέχρι και σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά τη δημιουργία του. Το 2012 ανακηρύχθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία Τεχνών ως το καλύτερο σύγχρονο γαλλικό θεατρικό έργο.

«Το τέλος του έρωτα» δεν είναι απλώς μια ιστορία χωρισμού. Είναι ένα έργο για τη γλώσσα, για τη μνήμη, για την τέχνη, αλλά πάνω απ’ όλα για το τι σημαίνει να χάνεις αυτό που κάποτε υπήρξε τα πάντα.Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το κείμενο με σεβασμό, χωρίς όμως αυτό να του περιορίζει τη δημιουργικότητα. Δεν ακολουθεί πιστά την πρωτότυπη μορφή των δύο διαδοχικών μονολόγων. Αντιθέτως, κάνει μια δραστική προσαρμογή, μετατρέποντας την παράσταση σε ένα λεκτικό ring, έναν ζωντανό, αιχμηρό διάλογο ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα που αποδομούν τη σχέση τους, τον έρωτά τους, τη ζωή τους καθώς εκφράζουν συναισθήματα αποστροφής, θυμού και λύπης.

«Έχω κάνει μια προσαρμογή που στο μυαλό και στην αισθητική μου, ταιριάζει περισσότερο», εξηγεί ο ίδιος. «Το original έργο είναι δύο μονόλογοι. Δηλαδή μπαίνουν σε μια αίθουσα ένας άντρας και μια γυναίκα, ο άντρας καλεί τη γυναίκα σε ένα τελευταίο ραντεβού, μιλάει αυτός και του απαντά η γυναίκα. Στην περίπτωση μας δεν είναι ακριβώς έτσι».

Παρότι είχε παρουσιαστεί σε ένα μικρό θέατρο στην Αθήνα πριν περίπου μια δεκαετία, η φετινή παραγωγή είναι η πρώτη επίσημη παρουσίαση του έργου από δημόσιο φορέα στην Ελλάδα.

Στην παράσταση, ο Δημήτρης Σιακάρας και η Ερατώ Μαρία Μανδαλενάκη ενσαρκώνουν τους ρόλους του Σταν και της Όντρεϊ – ονόματα που κρατήθηκαν από την πρώτη γαλλική παραγωγή, καθώς όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης, ήταν τα ονόματα των δύο πρώτων ηθοποιών που ενσάρκωσαν το ζευγάρι (Στάνισλας Νορντέ και ΌντρεϊΜπονέ).

Η σχέση των δύο χαρακτήρων φτάνει στο απόλυτο τέλμα. Βρίσκονται σε ένα δωμάτιο για μια τελευταία συνάντηση. Τα λόγια τους είναι τα όπλα τους και δίνουν την τελευταία μάχη: ποιος θα κρατήσει την τελευταία λέξη και ποιος θα αντέξει τη σιωπή που θα ακολουθήσει.

«Δημιουργήσαμε μια παγίδα στο σκηνικό, μια παγίδα στον φωτισμό, μια παγίδα στη μουσική. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι. Είναι η μάχη που δίνουν. Πώς θα φύγουν από αυτό το δωμάτιο;» λέει ο σκηνοθέτης.

Μαγεία αντί για ρεαλισμό

Μιλώντας για τη σκηνοθετική του προσέγγιση, ο Γρηγόρης Αποστολόπουλος εξηγεί ότι δεν επιδιώκει τον ρεαλισμό. Αντιθέτως, θέλει οι θεατές να βιώσουν μια σκηνική εμπειρία που διατηρεί απόσταση. Δεν του αρέσει το λεγόμενο «κλινικό» θέατρο, χωρίς συναισθήματα. Προτιμά ένα θέατρο που, ενώ παραμένει βαθιά ανθρώπινο, αναζητά την αισθητική απόδραση και την υπέρβαση της πραγματικότητας. «Εμένα αυτό το θέατρο μου αρέσει, να έχει απόσταση η πλατεία από τη σκηνή. Να μην είναι όλα ο ρεαλισμός που βιώνουμε κάθε μέρα. Θέλω ο σκηνικός χώρος και όλα αυτά που απαρτίζουν μια θεατρική πράξη να μας πηγαίνουν σε μια μαγεία», λέει.

Ιδιαίτερη θέση στην παράσταση έχει η μουσική του Martyn Jacques των Tiger Lillies, η οποία δεν είναι απλώς συνοδευτική. Λειτουργεί σαν ψυχολογικό σχόλιο, σαν τρίτη φωνή που παρεμβαίνει στη σιωπή, ή διακόπτει τον λεκτικό καταιγισμό.

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, που υπογράφει ως «Moodcreator», συνέβαλε στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας πριν από την έναρξη της παράστασης, με μουσικές επιλογές που «συστήνουν» τον θεατή στο συναισθηματικό τοπίο του έργου.

Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 15 ετών.