Και συνιστά την απόλυτη ύβρη γιατί πέραν της καταστροφικής του πενταετίας, ουδέποτε ο κύριος αυτός προέβη σε αυτοκριτική για τα τραγικά του λάθη που παραλίγο να προκαλέσουν καταστροφή μεγαλύτερη κι απ’ την Μικρασιατική.
Δεν ήταν βέβαια ο μόνος στη Μεταπολίτευση που δεν έκανε αυτοκριτική. Αλλά ήταν ο μόνος που προκάλεσε τόση συσσωρευμένη ζημιά σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.
Διότι δεν ήταν μόνο η αισχρή εξαπάτηση του κόσμου με τις υποσχέσεις για σκίσιμο μνημονίων “μ ’ένα νόμο κι ένα άρθρο” ή για τον ΕΝΦΙΑ που “δεν μειώνεται αλλά καταργείται”.
Δεν ήταν μόνο η καιροσκοπική σύμπραξη με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ του κατά τ ‘άλλα “προοδευτικού” Σύριζα, προκειμένου να γίνει το ρεσάλτο στην εξουσία.
Δεν ήταν μόνο η εγκληματική διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 που φόρτωσε τη χώρα με 100 δις επιπλέον χρέους κι ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο.
Δεν ήταν μόνο το ντου που επιχειρήθηκε στο Νομισματοκοπείο προκειμένου να “απαλλοτριωθούν” τα αποθεματικά της Τράπεζας της Ελλάδος.
Δεν ήταν μόνο τα μυστηριώδη ταξίδια στη Βενεζουέλα και το Ιράν αλλά και τα παρακάλια στον Πούτιν να μας τυπώσει δραχμές χωρίς καν να υπάρχει εντολή από τον ελληνικό λαό για έξοδο απ’ το ευρώ.
Ήταν η εξαχρείωση των θεσμών με τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης στην υπόθεση Νοβάρτις.
Ήταν η φίμωση μη αρεστών Μέσων ενημέρωσης που ξεδιάντροπα επιχειρήθηκε με τις περίφημες 4 τηλεοπτικές άδειες και με βάση μια ανύπαρκτη μελέτη ενός ανύπαρκτου “Ινστιτούτου της Φλωρεντίας”.
Ήταν οι “συνακροάσεις” και παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων, τροϊκανών αλλά και υπουργών της κυβέρνησης Τσίπρα.
Ήταν το χάιδεμα τρομοκρατών αρχικά με την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και μετά με τις χαριστικές μεταγωγές σε αγροτικές φυλακές και τις άδειες που δίνονταν αφειδώς στον Κουφοντίνα.
Ήταν ο νόμος Παρασκευόπουλου με τον οποίο αφέθηκαν ελεύθεροι εκατοντάδες εγκληματίες.
Ήταν η ωμή εκβίαση επιχειρηματιών μέσα στο μέγαρο Μαξίμου προκειμένου “να φανούν λογικοί” και “συνεργάσιμοι” με το καθεστώς Τσίπρα.
Ήταν οι αναφορές για τους “αρμούς της εξουσίας που δεν ελέγχονταν” και παρέπεμπε σε αυταρχική “δημοκρατία” λατινοαμερικάνικου τύπου.
Ήταν το “ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια”.
Ήταν το “είχαμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία”.
Ήταν η αλλαγή του ποινικού κώδικα, μια μόλις εβδομάδα πριν τις εκλογές του 2019, κίνηση με την οποία προφανώς ξεπληρώθηκαν γραμμάτια.
Αλλά και αρκετά πριν την ανάληψη της εξουσίας, ήταν και η ελεεινή αντιπολίτευση της περιόδου 2010-2014 με την οποία “προειδοποιήθηκαν” επενδυτές να ακυρώσουν δουλειές στην Ελλάδα γιατί “θα χάσουν τα λεφτά τους”, επιχειρήθηκαν δολοφονίες χαρακτήρα και έγιναν δαιμονοποιήσεις πολιτικών αντιπάλων, προπηλακισμοί και “νομιμοποίηση” γενικώς της αλητείας στην πολιτική ζωή.
Όπως επίσης και η ακόμα χειρότερη αντιπολίτευση της περιόδου 2019-2023 με την ευθεία υπονόμευση του εμβολιαστικού προγράμματος, με τα εμβόλια που ο Τσίπρας αποκαλούσε χυδαία, “ρετσινόλαδα”, κλείνοντας το μάτι σε ανεμβολίαστες και συνωμοσιολόγους, τα “μετά θα λογαριαστούμε”, τις 300 πορείες υπέρ του Κουφοντίνα σε εποχές σκληρών λοκ νταουν, την απαίτηση για γκρέμισμα του φράχτη του Έβρου την ώρα που ήταν εξέλιξη η απόπειρα εισβολής, την καταψήφιση της αγοράς των Ραφάλ και πολλά άλλα.
Μια αντιπολίτευση για την οποία ο Τσίπρας και το κόμμα του τιμωρήθηκαν σκληρά και από το 32% του 2019, πήγαν αρχικά στο 20% και μετά στο 17% του 2023.
Και τώρα - μετά και τις πολλαπλές διασπάσεις - βρίσκονται πια στα τάρταρα καταγράφοντας αξιοθρήνητα δημοκοπικά ποσοστά της τάξεως του 6 % και 7%.
Αλλά όπως φαίνεται τα αναγκαία συμπεράσματα δεν βγήκαν.
Ουδέποτε αναστοχάστηκαν εκεί για τα αίτια της ήττας του 2023. Μιας ήττας που είχε για την ακρίβεια διαστάσεις συντριβής. Ουδέποτε είπαν “κάναμε λάθος”. Ουδέποτε ζήτησαν συγνώμη.
Ισχυρίζονται απεναντίας και με περίσσιο θράσος, ότι “έβγαλαν τη χώρα απ’ τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια”. Κι ας υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Κι ας ξεπούλησαν τις τράπεζες σε ξένους. Κι ας δεσμεύτηκαν για πλεονάσματα μέχρι το 2060.
Και τώρα μια δεκαετία μετά, σε μια γιγαντιαία επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης, και βλέποντας ότι ο τωρινός Σύριζα πνέει τα λοίσθια, ο Τσίπρας έγινε ξαφνικά “ηγέτης με διεθνή ακτινοβολία” και ο άνθρωπος “που θα ενώσει την κεντροαριστερά” ως αντίπαλον δέος του Μητσοτάκη.
Το πότε βέβαια ο Τσίπρας έγινε “κεντροαριστερός”, χαμπάρι δεν πήραμε.
Αλλά ας όψεται αυτό το άτιμο το rebranding.
