Η εικόνα της επόμενης μέρας ήταν αποκαρδιωτική. Χιλιάδες στρέμματα έγιναν στάχτη, σπίτια κάηκαν, περιουσίες χάθηκαν, ζώα βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Το ευτύχημα ήταν ότι δεν είχαμε τουλάχιστον ανθρώπινες απώλειες.
Συνελήφθησαν δυο άτομα ως βασικοί ύποπτοι για εμπρησμό, ένας 17χρονος που ομολόγησε κι ένας 25χρονος, φερόμενος ως «αντιεξουσιαστής», που δήλωσε ότι «δεν θυμάται τι έγινε γιατί είχε πιει τσίπουρα». Τα στοιχεία εν τούτοις είναι συντριπτικά σε βάρος τους και δεν χωρούν αμφισβήτηση.
Βρέθηκαν παρ’όλα αυτά και άνθρωποι που βρήκαν τις πράξεις αυτές σχεδόν θεάρεστες.
«Μπράβο λεβέντη μου» φώναζαν υποστηρικτές του, στον 25χρονο συλληφθέντα, κατά την προσαγωγή του στον εισαγγελέα.
Ο ίδιος άνθρωπος καταχειροκροτήθηκε κατά την έξοδό του λες και έκανε κάποιο ανδραγάθημα. Μια νοσηρή εικόνα που θα ήταν αδιανόητη σε άλλες εποχές, θεωρείται από κάποιους ως περίπου φυσιολογική στις μέρες μας.
Ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της κοινωνίας, εννοεί να θεωρεί την παραβατικότητα ως οιονεί πράξη «αντίστασης» απέναντι στο «σύστημα».
Ένα «σύστημα» που για λόγους που δεν μπορούν να εξηγηθούν με βάση τη λογική, κάποιοι θεωρούν κάτι εξ ορισμού σκοτεινό, ύποπτο, και απεχθές που απεργάζεται μονίμως πολιτικές βλαπτικές για το λαό, τον οποίο λαό για κάποιους μυστηριώδεις λόγους, το «σύστημα» θέλει να εξοντώσει.
Βανδαλισμοί κτηρίων και πινακίδων κυκλοφορίας, καταλήψεις και καταστροφές σε σχολεία και πανεπιστήμια ακόμα και σαμποτάζ σε υποδομές, παραμένουν στην ημερήσια διάταξη και είναι όλα εκφάνσεις της ίδιας αρρώστιας.
Και διερωτάται κανείς τι είδους υπόγειες κοινωνικές διεργασίες συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια και επέφεραν αυτήν την αλλοτρίωση.
Η φοβικότητα του κράτους και η χρόνια ατιμωρησία ήταν σίγουρα ένας παράγοντας που έπαιξε κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο. Η απάθεια επίσης της κοινωνίας ήταν ένας δεύτερος.
Αλλά η βασική αιτία του κακού πρέπει να αναζητηθεί 50 χρόνια πριν, στην πρώιμη Μεταπολίτευση.
Όταν μετά τη χούντα, αποκαταστάθηκε μεν η Δημοκρατία, αλλά το εκκρεμές της Ιστορίας γύρισε αριστερά και δεν αποφεύχθηκαν οι εξαλλοσύνες. Πράγμα που ως ένα σημείο ήταν αναμενόμενο καθώς μετά την 7χρονη καταπίεση, η συσσωρευμένη οργή έπρεπε κάπως να εκτονωθεί.
Συνέβησαν εξ ‘άλλου κι αλλού αυτά όπως στην Ισπανία και την Πορτογαλία, χώρες που είχαν μάλιστα δικτατορίες για πολύ περισσότερα χρόνια σε σχέση με μας.
Η διαφορά όμως ήταν ότι οι κοινωνίες εκεί έδειξαν ωριμότητα. Και τα πράγματα ισορρόπησαν σχετικά γρήγορα.
Σε αντίθεση με μας που παλεύουμε ακόμα με τους δαίμονές μας.
Και θεωρούμε ως εκ τούτου απολύτως λογικό να πιστεύουμε ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ότι ο Κουφοντίνας ήταν «αγωνιστής» και οι εμπρηστές , «λεβέντες».
Περαστικά μας.
