Όσοι σήμερα ανασύρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας πολιτικές συνταγές της δεκαετίας του ‘80, γεμάτες εύκολες και γενναιόδωρες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, κρατισμό χωρίς όρια και παροχολογία χωρίς εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και δημοσιονομική βάση, είτε δεν έχουν μάθει τίποτα από τις κρίσεις που πλήρωσε ακριβά η χώρα είτε ελπίζουν πως η συλλογική μνήμη είναι τόσο κοντή, ώστε να τους επιτραπεί η ανακύκλωση πολιτικών αυταπατών. Λησμονούν, φαίνεται, ότι οι εποχές που το πολιτικό σύστημα μοίραζε αφειδώς παροχές -που δεν μπορούσε να αντέξει- χωρίς σχέδιο και αντίκρισμα είναι αυτές που μας οδήγησαν στην κατάρρευση. Και όταν σήμερα κάποιοι επιμένουν να μιλούν για το μέλλον με συνθήματα του χθες, επικαλούμενοι π.χ. τα «περήφανα γηρατειά» όταν και όπως βολεύει τους λογογράφους τους, τότε είναι προφανές ότι υποτιμούν βάναυσα τη νοημοσύνη όσων απευθύνονται.
Από την εμφάνιση του Νίκου Ανδρουλάκη στη ΔΕΘ το τελευταίο Σαββατοκύριακο της ΔΕΘ έλειπε μόνο η… Κάρμινα Μπουράνα και φυσικά η απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα «ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό». Όσο για την πολιτική του παρουσία; Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ μετατρέπεται σε «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ», με τον πρόεδρό του να «ποτίζει» τις ρίζες των ξεραμένων λεφτόδεντρων του 2019 με νέες αυταπάτες και να προσπαθεί να τις δυναμώσει με… σοσιαλιστικό λίπασμα.
Ένας «πράσινος ΣΥΡΙΖΑ» με ΠΑΣΟΚικό DNA
Η φρασεολογία του θύμιζε έντονα ριζοσπαστικό λαϊκισμό και δεν είχε ίχνος ώριμου μεταρρυθμιστικού λόγου. Υποσχέσεις για επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις, στήριξη σε όλη την κοινωνία, γενναίες παρεμβάσεις, όλα διατυπωμένα με την άνεση κάποιου που ξέρει ότι απέχει αρκετά από το να θεωρηθεί «εν δυνάμει Πρωθυπουργός» και άρα μπορεί να πει και καμία κουβέντα παραπάνω δίχως να χρειαστεί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα των αριθμών. Έτσι, αντί για σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης, ο Νίκος Ανδρουλάκης παρουσίασε ένα μείγμα ευχολογίων με μπόλικες δόσεις παλαιοπασοκικής ρητορικής. Προσπάθησε, δηλαδή, να θυμίσει «Ανδρέα», χωρίς σε καμία περίπτωση να διαθέτει το πολιτικό εκτόπισμα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμα και το περιεχόμενο των εξαγγελιών του, τον εκθέτει. Και αυτό γιατί η πολιτική ωριμότητα δεν επιτυγχάνεται με καλή σκηνοθετική παρουσία στο βήμα της ΔΕΘ, αλλά με πολιτικές θέσεις που αντέχουν στον χρόνο και στη βάσανο της πραγματικότητας. Το να μιλάς σήμερα για «καλύτερη διαχείριση» των δημόσιων οικονομικών και να ισχυρίζεσαι ότι το κράτος μπορεί να ξοδεύει ασύστολα αρκεί να… επανακαθορίσει τις προτεραιότητές του είναι σαν να υποστηρίζεις πως «λεφτά υπάρχουν» χρησιμοποιώντας άλλες λέξεις. Πέραν τούτου ουδέν. Με λίγα λόγια, μηδενική διάθεση για τολμηρές μεταρρυθμίσεις και ανακύκλωση ιδεών που μοιάζουν με προεκλογικό φυλλάδιο του ΠΑΣΟΚ το 1981. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει ούτε η πολιτική ονείρωξη της εποχής ούτε η ανοχή της κοινωνίας σε υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
Το πρόβλημα δεν είναι οι ιδέες...
Το πρόβλημα δεν έγκειται στις ιδέες του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά στην ανεπάρκειά του να τις υλοποιήσει. Προφανώς και δεν κατακριτέο να μιλά κανείς για ένα πιο δίκαιο κοινωνικό κράτος ή για ουσιαστική ενίσχυση της μεσαίας τάξης. Κατακριτέο είναι να αραδιάζεις σκέψεις όπου περισσεύουν τα «θα» και δεν απαντάς στο «πώς». Στην προκειμένη περίπτωση στη Χαριλάου Τρικούπη επιλέγουν συνειδητά να ρίξουν στο τραπέζι το χαρτί της νοσταλγίας της «αλλαγής», ακροβατώντας ανάμεσα στην κεντροαριστερή πολιτική και το αντιδεξιό μέτωπο. Γιατί αυτό προσπάθησε να κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης, να… θυμίσει στην κοινή γνώμη τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας του «παλιού καλού ΠΑΣΟΚ», που όμως στην πραγματικότητα είναι ένα πολιτικό γενόσημο του ΣΥΡΙΖΑ του 2015.
Αυτό του είδους το πολιτικό ρετουσάρισμα, κοινώς το «rebranding» της Χαριλάου Τρικούπη, δεν μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό κεφάλαιο γιατί πολύ απλά… μυρίζει πολιτική ναφθαλίνη. Οι λογικές του «εμπρός, προς τα πίσω» δεν μπορούν να δώσουν όραμα σε καμία κοινωνία που βρίσκεται αντιμέτωπη με γεωπολιτικά ρίσκα και υψηλό κόστος διαβίωσης. Και αυτό, διότι το 2025 κανένας Έλληνας και καμία Ελληνίδα δεν περιμένει τον… νέο Ανδρέα. Θέλουν έναν σοβαρό πολιτικό που θα τους μιλήσει με ρεαλισμό και όχι παραμύθια με λεφτόδεντρα. Όπως δεν περιμένουν άλλον έναν πωλητή ελπίδας, αλλά εκείνον που θα τους πει την αλήθεια, ακόμη και όταν αυτή πονάει.
