Ωστόσο, στην Ελλάδα, από το 2019 έως σήμερα, η αντιπολίτευση λοξοδρομεί από αυτήν την αποστολή. Μοιάζει περισσότερο με ένα πολιτικό συνονθύλευμα που αντιτίθεται σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία, επιτίθεται με ένταση σε όσους της ασκούν κριτική και δεν θεωρεί «δικούς της», απαξιώνει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κολλώντας τους την ταμπέλα των «συστημικών» και το χειρότερο όλων υπονομεύει με δόλιο τρόπο την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς επιτιθέμενη επίμονα στην δικαιοσύνη. Αυτή η ενορχηστρωμένη πολιτική τακτική έχει έναν ξεκάθαρο στόχο, να καλλιεργήσει στην κοινή γνώμη κλίμα γενικευμένης καχυποψίας.
Τρανό παράδειγμα η αποχώρηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου από την τηλεοπτική εκπομπή στην οποία ήταν καλεσμένη το πρωί του Σαββάτου. Τα όσα είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες δεν ήταν αυθόρμητα αλλά μέρος ενός σχεδίου που βασίζεται σε μια συγκεκριμένη «συνταγή»,με βασικά συστατικά την πρόκληση της έντασης, την αποφυγή του διαλόγου, την καταγγελία των πάντων και εν τέλει την «θεατρική» αποχώρηση από το τηλεοπτικό πλατόαφού πρώτα εκτοξευθούν οι γνωστές βαρύγδουπες λέξειςγια «συγκάλυψη» και «αποπροσανατολισμό».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο και προφανώς δεν θα είναι η τελευταία αφού προβλέπεται στο… σενάριο που έχει γράψει η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας για τον πολιτικό ρόλο που υποδύεται και θέλει την «πρωταγωνίστρια» να βρίσκεται σε διαρκή ρήξη με όλους και με όλα.
Κάτι αντίστοιχο έπραξε προ ημερών και ο Θεόδωρος Νεφελούδης, ο οποίος επίσης διέκοψε τη συνέντευξη που έδινε σε τηλεοπτικό σταθμό και αποχώρησε όταν έκρινε ότι οι ερωτήσεις που του γίνονταν από τον δημοσιογράφο δεν εξυπηρετούσαν το δικό του αφήγημα.
Ο αντισυστημισμός υπονομεύει τη Δημοκρατία
Αυτό το στυλ πολιτικής δεν είναι νέο, αλλά είναι βαθιά επικίνδυνο. Γιατί, στο όνομα του δήθεν «αντισυστημισμού», υπονομεύεται ο διάλογος που αποτελεί το θεμέλιο της δημοκρατίας. Όταν κάθε ερώτηση «βαφτίζεται» προσπάθεια αποπροσανατολισμού και κάθε διαφωνία «πολιτική στοχοποίηση», τότε είναι σαφές ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας συνειδητής απορρύθμισης της πολιτικής σκηνής. Κοινώς παρακολουθούμεσε εξέλιξη μια στοχευμένη προσπάθεια μπαχαλοποίησής της και μετατροπής της σε πεδίο καθημερινής σύγκρουσης, με την Αριστερά στη θέση του «θύματος».
Τι Ανδρουλάκης, τι Γιώργος Παπανδρέου…
Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ που έχει βάλει στόχο να αποδομήσει τη Δικαιοσύνη. Αμφισβητώντας αποφάσεις και αφήνοντας υπόνοιες για «υπόγειες» επιρροές, ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα καχυποψίας στην κοινή γνώμη. Όχι επειδή διαθέτει αποδείξεις, αλλά γιατί η γενικευμένη απαξίωση του παρέχει εύκολο πολιτικό άλλοθι. Το σκεπτικό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι απλό. Αν καταφέρεις να πείσεις τους πολίτες ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, τότε βγαίνεις εσύ από τη δύσκολη θέση να πρέπει να αποδείξεις ότι μπορείς να τα κάνεις καλύτερα και επενδύεις στη λογική του «ώριμου φρούτου». Το ίδιο μοτίβο, ακολουθούσε το 2009 και ο Γιώργος Παπανδρέου, ως φορέας εσωτερικής αποσταθεροποίησης, λίγο πριν οδηγήσει τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και εκφωνήσει το περίφημο διάγγελμα από το Καστελόριζο, όταν ισχυριζόταν σε δημόσιες τοποθετήσεις του εντός και εκτός συνόρων ότι κυβερνούσε μια διεφθαρμένη χώρα. Τις συνέπειες αυτής της ρητορικής τις πληρώσαμε ακριβά…
Υποβαθμίζουν συνειδητά την ποιότητα της δημοκρατίας
Τέτοιου είδους συμπεριφορές, λογικές και πολιτικές πρακτικές δεν υπηρετούν τη δημοκρατία. Απεναντίας, την υπονομεύουν. Και το κάνουν με τον πιο δόλιο τρόπο, επικαλούμενοι το όνομά της, προσπαθώντας να πείσουν την κοινή γνώμη ότι «όλοι είναι ίδιοι». Αυτή η τακτική,σε συνδυασμό με την καλλιέργεια διαρκούς κλίματος οργής και δυσπιστίας και την απαξίωση κάθε θεσμικής λειτουργίας, οικοδομεί ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου η κοινή λογική περισσεύει και κυριαρχεί ο διχασμός. Είναι η επιτομή της γνωστής ρήσης: «Μεγάλη αναστάτωση, ωραία κατάσταση».
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι μία. Να κρατήσει όρθιους τους θεσμούς. Να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την ελευθερία της ενημέρωσης και τη σοβαρότητα του δημόσιου διαλόγου. Να μην επιτρέψει, δηλαδή, να γίνει η χώρα… American bar, που έλεγε και η γνωστή ατάκα του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου.
