Το να ανοίξουν οι δρόμοι από τα αγροτικά μπλόκα και τα παρατεταγμένα τρακτέρ και δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να ταξιδέψουν ανενόχλητοι τις ημέρες των Χριστουγέννων είναι δικαίωμα και απαίτηση κάθε πολίτη. Οι δρόμοι είναι κοινωνικό αγαθό και δεν ανήκουν σε καμία κοινωνική ομάδα για να τους ανοίγει και να τους κλείνει όποτε θέλει ανάλογα με το τι αποφασίζει ένα συντονιστικό όργανο.
Το επιχείρημα ότι δήθεν οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για τους εκδρομείς και ότι τάχα τους φράζει η Αστυνομία είναι έωλο, προσχηματικό και κινείται στα όρια του κοινωνικού αυτοματισμού, σε βάρος των στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. Δεν είναι καθόλου ασφαλές, εφαρμόσιμο και λογικό χιλιάδες αυτοκίνητα να κινούνται με υψηλές ταχύτητες σε μια μόνο ελεύθερη λωρίδα στην εθνική οδό ανάμεσα σε χιλιάδες σταθμευμένα τρακτέρ που καταλαμβάνουν τις άλλες δυο λωρίδες κυκλοφορίας σε πολλά σημεία του εθνικού οδικού δικτύου. Είναι προφανές ότι στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται σε εξέλιξη ένα άτυπο blamegame που σκοπό έχει να πετάξει την μπάλα της ευθύνης στην εξέδρα. Ουαί και αλίμονο αν συμβεί κάποιο κακό…
Η «εικόνα της στιγμής» για τα μπλόκα
Όσο για εκείνους που σήμερα συντάσσονται με τις δημοσκοπήσεις, επειδή επί του παρόντος οι «φωτογραφίες της στιγμής» δείχνουν ότι η κοινωνία θεωρεί δίκαια τα αιτήματα των αγροτών, είναι οι ίδιοι που μέχρι πρότινος τις αποδοκίμαζαν. Όταν τους εξυπηρετούν είναι «καλές», όταν οι τάσεις δεν τους συμφέρουν τις καταγγέλλουν ως «όργανο κυβερνητικής προπαγάνδας». Άρα η εικόνα που υπάρχει για τα μπλόκα των αγροτών είναι πλασματική γιατί οι ερωτώμενοι απαντούν μονολεκτικά σε ένα ερώτημα που τους τίθεται. Προφανώς καμία δημοσκόπηση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον διάλογο σε καμία χώρα της Ευρώπης.
Ο αυτοεγκλωβισμός των αγροτών
Πάμε τώρα στην ουσία. Επί σχεδόν έναν μήνα οι αγρότες αρνούνται να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου με την κυβέρνηση και να προσπαθήσουν να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση. Έβαλαν εξαρχής ψηλά τον πήχη των αιτημάτων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ικανοποιείται και δρομολογείται από την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να φοβούνται ότι αν υποχωρήσουν θα φανεί ως ήττα τους. Με λίγα λόγια αυτοεγκλωβίστηκαν και δεν μπορούν να κάνουν πίσω. Τις συνέπειες τις πληρώνει το κοινωνικό σύνολο, οι ξενοδόχοι στις ορεινές περιοχές που βλέπουν τις κρατήσεις στα ξενοδοχεία τους να ακυρώνονται η μια πίσω από την άλλη και συνολικά η οικονομία της Βόρειας Ελλάδας. Μόνο που όταν λένε «όχι» στον διάλογο δεν αρνούνται να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά με το σύνολο της κοινωνίας.
Και πάμε, τώρα, στην ευθύνη που βαραίνει τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Να ξεκαθαρίσουμε ότι το «όχι σε όλα» δεν είναι πολιτική θέση. Είναι η εύκολη λύση για να κάνεις αντιπολίτευση. Τι επιπέδου και τι ποιότητας όμως; Για παράδειγμα, ενώ θα περίμενε κανείς από το ΠΑΣΟΚ να ακολουθήσει τον δρόμο της ορθής λογικής, που λέει ότι οι αγροτικές επιδοτήσεις δεν πρέπει και δεν γίνεται να δίνονται δίχως αυστηρούς ελέγχους νομιμότητας, όπως απαιτεί άλλωστε η Ευρωπαϊκή Ένωση, εν τούτοις αρκείται σε μια στείρα καταγγελτική στάση. Αντί η αξιωματική αντιπολίτευση να ταχθεί υπέρ της νομιμότητας και της κάθαρσης σε ό,τι αφορά τις αγροτικές επιδοτήσεις, τάσσεται υπέρ της διαιώνισης της παρανομίας διαφωνώντας με την μεταφορά των αρμοδιοτήτων του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θέλουν να μην αλλάξει τίποτα σε θεσμικό επίπεδο, γιατί πολύ απλά αυτό που τους βολεύει είναι να μην μπει τέλος σε ένα σύστημα που επιτρέπει στους επιτήδειους και «πονηρούς» να κερδοσκοπούν σε βάρος των πραγματικών αγροτών. Με λίγα λόγια το ΠΑΣΟΚ παθαίνει «Κωνσταντοπούλου».
Οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για το «πάρτι» με τις επιδοτήσεις
Γιατί; Επειδή στις πλάτες του κουβαλά την ευθύνη για όσα βιώνει σήμερα ο αγροτικός κόσμος. Γιατί είναι το κόμμα που ως κυβέρνηση «έδεσε» τον αγροτικό κόσμο με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Γιατί συνέχισε για δεκαετίες να καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι τα προβλήματα της πρωτογενούς παραγωγής λύνονται με επιδοτήσεις χωρίς κανόνες, χωρίς ελέγχους και χωρίς στρατηγικό σχέδιο. Γιατί ποτέ δεν τόλμησε να συγκρουστεί πραγματικά με τις παθογένειες που το ίδιο δημιούργησε. Και σήμερα, αντί να πει μια μεγάλη αλήθεια στον αγροτικό κόσμο, ότι δηλαδή το μοντέλο αυτό έχει χρεοκοπήσει, επιλέγει τον εύκολο δρόμο της δημαγωγίας. Έτσι παριστάνει τον «προστάτη» των αγροτών, ενώ στην πραγματικότητα υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια ένα σύστημα που ευνοεί τους λίγους, τους επιτήδειους και τους καλά δικτυωμένους εις βάρος των πολλών και των συνεπών. Να με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι ούτε προοδευτική ούτε υπεύθυνη πολιτική. Πολιτική δειλία είναι και καιροσκοπισμός.
Η πολιτική ευθύνη, όμως, δεν σταματά στο ΠΑΣΟΚ. Βαραίνει συνολικά την αντιπολίτευση που επιλέγει να επενδύει συστηματικά στην ένταση και στην «εικόνα»προσδοκώντας το πρόσκαιρο πολιτικό όφελος που δεν έρχεται τελικά. Που σιωπηρά ή φανερά νομιμοποιεί τον αποκλεισμό δρόμων, την ομηρία χιλιάδων πολιτών και την παράλυση της οικονομικής ζωής, στο όνομα ενός «δίκαιου αγώνα». Σαφώς οι αγρότες έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται. Δεν έχουν όμως δικαίωμα να επιβάλλουν τη διαμαρτυρία τους στο κοινωνικό σύνολο. Και τα κόμματα οφείλουν να το λένε αυτό καθαρά, χωρίς αστερίσκους και μισόλογα. Γιατί η δημοκρατία δεν λειτουργεί με τελεσίγραφα και μπλόκα, αλλά με διάλογο, κανόνες και αμοιβαίο σεβασμό.Όποιος αρνείται τον διάλογο, όποιος φοβάται τον έλεγχο και όποιος ποντάρει στον θυμό αντί στην εξεύρεση λύσης,υπονομεύει και τον αγροτικό κόσμο και την ίδια την κοινωνική συνοχή. Γι’ αυτό και η βελόνα των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν ξεκολλά δημοσκοπικά…
