Και δώστου οι φωτογραφίες εκείνων των χρόνων που αποτυπώνουν ένα ειδυλλιακό τοπίο, με λίγα σπίτια και τεράστιες αμμουδιές. Κι εγώ μερικές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μπαίνει στην περιπέτεια της νοσταλγίας, διότι πρόκειται για περιπέτεια. Πρέπει κάθε φορά που γυρνάς στο μακρινό παρελθόν να βυθοσκοπείσαι ώστε να γνωρίζεις τι κρατάς από αυτό. Τη χαμένη νιότη ή τις απίστευτες ταλαιπωρίες; Και η έννοια της ταλαιπωρίας δεν έχει αναδρομικό χαρακτήρα. Ταλαιπωρούμασταν τότε, σε πρώτο χρόνο.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Η διαδρομή Θεσσαλονίκη—Κασσάνδρα κρατούσε το Σάββατο περίπου τρείς ώρες και η επιστροφή την Κυριακή το βράδυ, ίσως και παραπάνω. Ελάχιστα αυτοκίνητα είχαν τότε κλιματισμό και όπως θυμάμαι πολλές φορές για να αποφύγουμε την τραγωδία της επιστροφής, φεύγαμε από τη Χαλκιδική κατά τις τρείς το μεσημέρι, με ό,τι σήμαινε αυτό από πλευράς ζέστης. Το βράδυ της κυριακάτικης επιστροφής το θέαμα ήταν επιβλητικό, καθώς στο τοπίο κυριαρχούσαν τα κόκκινα φώτα του stop. Μια ουρά από ατελείωτα κόκκινα φώτα.
Το εσωτερικό οδικό δίκτυο ολόκληρης της Χαλκιδικής ήταν κάκιστο. Θυμάμαι για να πας στην καταπληκτική ακτή Σαλονικιού, στη Σιθωνία, έκανες μερικά χιλιόμετρα χωματόδρομου. Μάλιστα αυτός ο χωματόδρομος αποτελούσε ειδική διαδρομή στο ράλι Χαλκιδικής. Και σχεδόν όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στις ακτές κάπως έτσι ήταν.
Αλλά ταλαιπωρία υπήρχε και στο βραδινό φαγητό. Λίγα τα μαγαζιά, πολύς ο κόσμος, όλοι την ίδια ώρα. Παρεξηγήσεις, καθυστερήσεις και τα σχετικά. Στην αμμουδιά τότε πήγαινες με την ομπρέλα, το ψυγείο και το καρεκλάκι, διότι δεν υπήρχαν ούτε καντίνες, πολύ δε περισσότερο τα beach bar.
Δηλαδή ήταν όλα μαύρα κι άραχνα; Η ταλαιπωρία ήταν συνυφασμένη με την πραγματικότητα. Δεν υπήρχαν εναλλακτικές και διασκεδάζαμε με αυτές τις μικρές και μεγάλες ταλαιπωρίες. Εξάλλου και οι αντοχές μας ήταν άλλες σαράντα ή και πενήντα χρόνια πριν. Για αυτό διερωτήθηκα τι νοσταλγούμε.
Προφανώς σήμερα έχει χαθεί αυτή η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα με την οποία περιβάλλουμε τις αναμνήσεις μας. Αυτό το σήμερα ο καθένας το αξιολογεί όπως νομίζει. Όμως υπάρχει μια αναντίρρητη διαπίστωση. Σήμερα έχουμε επιλογές. Τότε δεν είχαμε. Σήμερα μπορείς να πας είτε σε μια ερημική παραλία είτε στα πολύβουα beach bar. Μπορείς να μείνεις σε ένα ακριβό ξενοδοχείο ή σε ένα αξιοπρεπές νοικιαζόμενο δωμάτιο. Όλοι όμως θα φτάσουμε στον προορισμό μας στον μισό χρόνο απ΄ότι πριν από πολλές δεκαετίες. Και όλοι θα πούμε…σαν την Χαλκιδική δεν έχει.
