Η συζήτηση για το πρόβλημα της λειψυδρίας, λόγω της έλλειψης βροχοπτώσεων στη χώρα μας τα δύο τελευταία χρόνια, γίνεται συνεχώς πολύ επίκαιρη.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε προχθές ένα μεγάλο έργο και το χρονοδιάγραμμα υλοποίησής του με σκοπό την αντιμετώπιση του προβλήματος στην Αττική για 30 χρόνια.
Κάθε λύση, όμως, πρέπει να περιλαμβάνει απαραίτητα και τη μείωση της σπατάλης νερού για την άρδευση.
Η χώρα μας χρησιμοποιεί περίπου 8 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού ετησίως, εκ των οποίων τα 6,8 δισεκατομμύρια αφορούν στην άρδευση. Η άρδευση αποτελεί, δηλαδή, το 80-85% της συνολικής κατανάλωσης νερού στην Ελλάδα, γεγονός που καθιστά επιτακτική την ανάγκη για διαχειριστικές παρεμβάσεις στον τομέα αυτόν.
Η κακή διαχείριση σε συνδυασμό με τα παλιά δίκτυα άρδευσης οδηγούν επίσης σε απώλειες μεγαλύτερες του 30%, με αποτέλεσμα μεγάλος όγκος νερού να εξαφανίζεται πριν καν φτάσει στους αγρούς.
Μια λύση θα μπορούσε να περιλαμβάνει υποχρεωτική χρησιμοποίηση από ΤΟΕΒ και ΓΟΕΒ του επεξεργασμένου νερού που προέρχεται από τα συγκροτήματα βιολογικών καθαρισμών των μεγάλων πόλεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μονάδα Κατεργασίας Αποβλήτων (ΜΚΑ) της ΕΥΑΘ στη Σίνδο, που σήμερα ρίχνει το επεξεργασμένο νερό στη θάλασσα.
Πρόκειται για χιλιάδες κυβικά μέτρα νερού που μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν στην πεδιάδα της Θεσσαλονίκης και η άρδευση έτσι να μην γίνεται αποκλειστικά από τον Αξιό, τον Αλιάκμονα και από γεωτρήσεις.
Παράλληλα, η τεχνολογία και η καινοτομία αποτελούν κρίσιμα εργαλεία που θα βελτιώσουν αυτή την εικόνα.
Η επένδυση σε ψηφιακά δίκτυα, smart metering (Ψηφιακοί μετρητές νερού που καταγράφουν κατανάλωση σε πραγματικό χρόνο και στέλνουν δεδομένα αυτόματα μέσω δικτύου) και τηλεμετρία μπορεί να μειώσουν τη σπατάλη στα αστικά δίκτυα.
Επιπλέον, η εκπαίδευση των αγροτών και οι επιδοτήσεις για στάγδην άρδευση στη Χαλκιδική οδήγησαν σε μειωμένη κατανάλωση νερού σε αμπέλια.
Η αφαλάτωση αποτελεί, τέλος, κρίσιμο πυλώνα για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας, ιδιαίτερα για τα νησιά και τις παράκτιες περιοχές.
Σύμφωνα με το «Πλάνο Διαχείρισης Υδάτινων Πόρων», μέχρι το 2030 προβλέπεται παραγωγή 80-90 εκατ. m³ από αφαλάτωση, μειώνοντας έτσι την πίεση σε φυσικούς πόρους και ενισχύοντας την πρόληψη από φυσικές καταστροφές.
Αν και η αφαλάτωση είναι ενεργοβόρα, η εκτεταμένη χρήση φωτοβολταϊκών και αιολικών μπορεί να δώσει λύσεις.
Πιλοτικά έργα σε Μύκονο και Σαντορίνη καλύπτουν ήδη ένα μεγάλο ποσοστό της ενέργειας από ΑΠΕ.
Υπάρχουν, λοιπόν, λύσεις σε συνδυασμό με τα μεγάλα έργα που θα εξασφαλίσουν την επάρκεια νερού για πολλές δεκαετίες.
Ο Στράτος Σιμόπουλος είναι Πρόεδρος Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης, ΝΔ
