«Πάντοτε Ζήλευα τα Αποδημητικά Πουλιά» -Ένας μονόλογος για την Παλαιστίνη, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Γκιζιώτη.
Αντλώντας έμπνευση από τα ημερολόγια και τις επιστολές της Ρέιτσελ Κόρι, της νεαρής Αμερικανίδας ακτιβίστριας που το 2003, στον απόηχο της δεύτερης Ιντιφάντα, ταξίδεψε στην Παλαιστίνη για να λειτουργήσει ως ανθρώπινη ασπίδα και να προστατεύσει τη ζωή και τα σπίτια απλών πολιτών, η παράσταση επιχειρεί να μειώσει την απόσταση ανάμεσα στις ειδήσεις και την πραγματικότητα, θέτοντας ένα καίριο ερώτημα:
Σε ποιον κόσμο θέλουμε να ζούμε;
Μέσα από έναν συγκλονιστικό μονόλογο, ζωντανεύει η πορεία της από την Αμερική ως την απόφασή της να σταθεί στο πλευρό ενός λαού που αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια και τη ζωή του.
Μια βαθιά επίκαιρη παράσταση που καλεί σε στοχασμό για τη μνήμη, την αντίσταση και την ελπίδα.
«Το ερώτημα είναι πάντα από πού να ξεκινήσεις την ιστορία.»
Η ιστορία που αφηγείται επί σκηνής η Αγγελίνα Τερσενίδου ξεκινά με χρώμα, σκιαγραφώντας τη δυναμική προσωπικότητα της Ρέιτσελ Κόρι: cool, φωνακλού, ανήσυχη και πολιτικά ενεργή, η Ρέιτσελ κρατάει μέσα της όσα της έδωσαν οι γονείς της και μεγαλώνει προς τα έξω, προσπαθώντας να χτίσει έναν δικό της κόσμο για να ζήσει, έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζουν ελεύθεροι στον τόπο τους.
Σταδιακά, το χρώμα της ιστορίας αλλάζει.
Η Ρέιτσελ έρχεται σε επαφή με καθημερινές επιθέσεις, κατεδαφίσεις σπιτιών, βομβαρδισμένες αγορές, κατεστραμμένα οδικά δίκτυα, συνειδητοποιώντας τους μηχανισμούς της παγκόσμιας δομής της εξουσίας.
Τελικά, ο κόσμος που οραματίζεται η Ρέιτσελ ισοπεδώνεται, αποκαλύπτοντας τη φρίκη του κόσμου που ζούμε.
Από τις 16 Μαρτίου του 2003, δεν μπορούμε να μιλάμε για τη Ρέιτσελ Κόρι σε ενεστώτα χρόνο.
Η Ρέιτσελ δολοφονήθηκε από μια Ισραηλινή μπουλντόζα, ενώ διαδήλωνε εμποδίζοντας την κατεδάφιση παλαιστινιακής κατοικίας στη Ράφα. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του Ισραήλ, ο θάνατος της Ρέιτσελ ήταν ατύχημα.
«Μπορούμε να αντικρίσουμε αυτή την ιστορία και μετά να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θέλουμε να ανήκουμε σήμερα και πόσο διατεθειμένοι είμαστε να παλέψουμε.»
Ταυτότητα Παράστασης:
Μετάφραση κειμένων Ρέιτσελ Κόρι: Νάνση Τρικαλίτη
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Παναγιώτης Γκιζώτης
Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Ροΐδης
Σκηνογραφία: Μαίρη Βασιλάκη
Φωτογραφίες – Trailer: Γιάννης Παπαγεωργίου
Γραφιστικός σχεδιασμός: Άννα Σερμάκη
Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου
Παραγωγή: The Liminal Project
Επί σκηνής η Αγγελίνα Τερσενίδου
Πληροφορίες:
Χώρος: Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη (πρόσβαση με Μετρό: Στάση Φλέμινγκ)
Παραστάσεις: 24 Νοεμβρίου έως 16 Δεκεμβρίου 2025, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12€ Κανονικό, 10€ Φοιτητών & ΑμεΑ, 8€ ανέργων & ατέλειες
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com
Πληροφορίες / Κρατήσεις: 2310 854 333
Σας ενδιαφέρουν:
Το Θέατρο Τ είναι προσβάσιμο σε αναπηρικά αμαξίδια.
Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο θέατρο μετά την έναρξη της παράστασης.
Σημείωμα Σκηνοθέτη:
Κάθε μέρα διαβάζω, ακούω, βλέπω. Δεν είναι εύκολο, πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει. Το κάνω γιατί δε θέλω να ξεχνώ. Η Παλαιστίνη είναι μια ανοιχτή πληγή που παλεύουν με νύχια και με δόντια να τη ρίξουν στη λήθη. Όπως θάβεις ένα πτώμα, βαθειά, στο χώμα.
Το πτώμα όμως δεν ξεχνιέται. Ακόμα και αν διαγραφεί από κάθε σελίδα της ιστορίας. Ακόμα και αν σκοτωθούν όλοι όσοι το γνώριζαν. Ακόμα και αν το ξέχασαν οι λίγοι που απομείναν.
Το πτώμα γίνηκε λίπασμα και φύτρωσε ένα χορταράκι. “Χορταράκι ταπεινό και τιποτένιο” θά ‘λεγε κανείς, αλλά το χορταράκι με αποτρέπει από το να ξεχνώ. Και εγώ από τέτοια “χορταράκια” κρατιέμαι καθημερινά, χορταράκια που γράφουν, μιλούν, δείχνουν, μετουσιώνουν τον πόνο τους για να αντέξουν τι συμβαίνει. Για να μην ξεχάσει κανείς, ποτέ.
Είχα πολλές αμφιβολίες και άγχος για το πως προσεγγίζει κανείς ένα τέτοιο θέμα, ειδικά μια περίοδο που είναι στο αποκορύφωμα του πόνου. Μελετούσα πυρετωδώς άρθρα, ιστορικές μελέτες, πολιτικές αναλύσεις -απ’ όλες τις πλευρές. Φάνταζε γόρδιος δεσμός, δεν ήξερες από που να το πιάσεις, ποιά θα είναι η αρχή και ποιό το τέλος. Τα περισσότερα είχαν κάτι κοινό, τα νούμερα. Συνειδητοποίησα ότι είχαν πάψει να διαβάζω για ανθρώπους, διάβαζα μόνο νούμερα.
“Τόσοι νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες”
“Τόσες βομβιστικές επιθέσεις τις τάδε μέρες”
“Τόσα μωρά και παιδιά”
Τότε κατάλαβα πως αυτό που είχα ανάγκη είναι να μιλήσω για τον άνθρωπο. Αυτόν που του καταστράφηκε η ζωή με μυριάδες τρόπους -όχι μόνο απ’ το θάνατο, αλλά και την ανεργία, τη προσφυγιά, την αποκοπή από την οικογένεια του, την εξαθλίωσή του, την πείνα, τη δίψα, την κατακρεούργηση των ονείρων του. Γενικά την απαγόρευσή του απ’ το να είναι άνθρωπος.
«Εάν εγώ είμαι έξω φρενών εισχωρώντας ελάχιστα σ’ αυτόν τον κόσμο στον οποίο αυτά τα παιδιά υπάρχουν, αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθαν εκείνα μπαίνοντας στο δικό μου κόσμο. Εάν έχεις δει τον ωκεανό και έχεις ζήσει σ’ ένα ήσυχο μέρος όπου το νερό θεωρείται δεδομένο και δεν το κλέβουν το βράδυ οι μπουλντόζες, εάν έχεις περάσει ένα βράδυ χωρίς ν’ αναρωτιέσαι αν οι τοίχοι του σπιτιού σου θα καταρρεύσουν ξαφνικά, αν είναι περικυκλωμένοι από πύργους ή τανκς, αναρωτιέμαι, θα μπορούσες ποτέ να συγχωρέσεις τον κόσμο για όλα τα χρόνια που ξόδεψες υπάρχοντας;
Απλώς υπάρχοντας. Αυτό αναρωτιέμαι γι’ αυτά τα παιδιά. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν πραγματικά ήξεραν».
Αφορμή αυτών υπήρξε η ιστορία της Ρέιτσελ Κόρι, μιας αμερικανής ακτιβίστριας που ταξίδεψε στην Παλαιστίνη το 2003, τον καιρό του αναβρασμού της 2ης Ιντιφάντα και σκοτώθηκε από μια Ισραηλινή μπουλντόζα προσπαθώντας να αποτρέψει την κατεδάφιση ενός σπιτιού απλών πολιτών. Ο τρόπος γραφής της από τα κείμενά της που διασώθηκαν έχει κάτι το βαθιά προσωπικό και ανθρωποκεντρικό που με ενέπνευσε ως προς τον πυρήνα της σύνθεσης.
Αυτή η παράσταση είναι για όλα αυτά τα χορταράκια λοιπόν, που δεν μετριούνται σε αριθμούς. Τα χορταράκια που μεγάλωσαν, θέριεψαν και γίναν ζούγκλα. Τα χορταράκια που είχαν, έχουν και θα έχουν όνομα.
