Την ίδια «συνταγή» εφαρμόζει και τώρα που υποτίθεται ότι απέχει από την κεντρική σκηνή. Συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, χρησιμοποιώντας τα ίδια «εργαλεία». Χαμηλό προφίλ, έντονη φημολογία, προσεκτικές διαρροές από «κύκλους», πλάθουν σιγά-σιγά την εικόνα ενός «πρώην» που ετοιμάζεται να γίνει ξανά «αναγκαίος», με ολίγη από (πολιτική) δημιουργική ασάφεια που θα έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης. Με αυτόν τον τρόπο φροντίζει ενώ είναι «απών», να υπενθυμίζει διαρκώς πως είναι «παρών», παρατηρώντας τις δημοσκοπήσεις και διεκδικώντας για τον εαυτό του το ρόλο της «μοναδικής εναλλακτικής» πρότασης για την κεντροαριστερά.
Άνθρωποι που γνωρίζουν τον τρόπο σκέψης του σημειώνουν πως πίσω από τη φημολογία και τις «διαρροές» υπάρχει μια ξεκάθαρη στρατηγική. Το νέο κόμμα, όταν και αν τελικά το προχωρήσει, να απορροφήσει αθόρυβα τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως ο ίδιος να φανεί ως διασπαστής του πολιτικού φορέα που ηγήθηκε ως πρόεδρος για περίπου 15 χρόνια. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θέλει να ξανασμίξει με το όλον της Κουμουνδούρου, αλλά μόνο με εκείνους που θα τον ακολουθήσουν αποδεχόμενοι τους δικούς του όρους σε έναν πολιτικό φορέα που θα είναι φτιαγμένος από τους δικούς του ανθρώπους.
Ποιους θέλει μαζί του και σε ποιους γυρνά την πλάτη
Την ίδια ώρα οι στενότεροι συνεργάτες του, Γιώργος Βασιλειάδης και Μιχάλης Καλογήρου, πραγματοποιούν πολιτικό… scouting ανά την Ελλάδα ψάχνοντας «φρέσκα» πρόσωπα που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το όλο εγχείρημα. Εν αναμονή είναι και πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένοντας ένα νεύμα για να μετακομίσουν στη νέα πολιτική «στέγη».Για παράδειγμα ακούγονται έντονα τα ονόματα της Κατερίνας Νοτοπούλου, του Αλέξανδρου Μεϊκόπουλου και της Ρένας Δούρου.Εκεί πιθανολογείται ότι θα τους περιμένουν οι Διονύσης Τεμπονέρας και Ηλίας Μόσιαλος, ενώ υπό συνθήκες και ο Αλέξης Χαρίτσης της Νέας Αριστεράς -που σήμερα φέρεται να κρατά ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ- θα μπορούσε να συζητήσει το ενδεχόμενο μιας συμπόρευσης.
Εφόσον, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει το επόμενο βήμα, σε αυτό δεν θέλει να έχει μαζί του τον Παύλο Πολάκη, τον Νίκο Παππά, την Έφη Αχτσιόγλου και τον Δημήτρη Τζανακόπουλο. Κάθε έναν και κάθε μια από τους παραπάνω για τους δικούς του λόγους καθώς από τη στιγμή που το γυαλί… έσπασε πριν περίπου 3 χρόνια, δεν μπορεί να ξανακολλήσει.
Πριν ή μετά το 2027;
Όλα αυτά, βέβαια, παραμένουν σε θεωρητικό επίπεδο, καθώς ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται επί του παρόντος να μην έχει πάρει την οριστική του απόφαση για το αν θα προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος πριν από τις εθνικές εκλογές του 2027 ή μετά από αυτές. Το μόνο που τον απασχολεί είναι το καλύτερο για εκείνον. Γι’ αυτό και μελετά προσεκτικά όλες τις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται το τελευταίο διάστημα και «μετρά» την απήχησή του. Όσες έχει πάρει στα χέρια του, του δίνουν «καθαρό» ποσοστό από 8 έως 10%, κάτι που δεν τον ενθουσιάζει. Το στοιχείο που κρίνει ως θετικό είναι ότι αντλεί ψήφους από όλη την κεντροαριστερά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και την Πλεύση Ελευθερίας. Γι’ αυτό και δεν έχει πάρει ακόμα τις οριστικές αποφάσεις του.
Ίσως και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι οι πολιτικές συνθήκες είναι διαφορετικές από εκείνες του 2012. Μόνο που μια τέτοια συμπεριφορά δεν έχει χαρακτηριστικά πολιτικής ηγεσίας, αλλά εκφράζει αγωνία πολιτικής επιβίωσης.
