Ο κ. Δρυμιώτης εκτιμά πως εάν ο Α. Τσίπρας επιχειρήσει την επάνοδό του στην πολιτική, τότε οι προσπάθειές του θα πέσουν στο κενό και θα βρεθεί αντιμέτωπος με μονοψήφια ποσοστά, εξαιτίας και των όσων συνέβησαν μετά το δημοψήφισμα πριν από δέκα χρόνια.
Εξάλλου, υπογραμμίζει ότι ο δημοσκοπικός καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απολύτως φυσιολογικός, καθώς το συγκεκριμένο κόμμα αποτέλεσε ένα σύμπτωμα μιας εποχής. «Και από τη στιγμή που έχει πλέον λήξει αυτή η εποχή, τότε έχει λήξει και το σύμπτωμα», σημειώνει ο γνωστός πολιτικός αναλυτής.
Συνέντευξη στον Χρήστο Θ. Παναγόπουλο
Κύριε Δρυμιώτη, παρατηρούμε μια προσπάθεια να εμφανιστεί το δημοψήφισμα του 2015 ως διαπραγματευτικό εργαλείο και πως υπήρχε σύμπνοια των πολιτικών δυνάμεων τότε. Πού οφείλεται αυτή η απέλπιδα εκστρατεία, κατά τη γνώμη σας;
Οφείλεται στο rebranding, στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να κάνει rebranding στον εαυτό του. Κοιτάξτε, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος κινείται εκτός πραγματικότητας. Και μάλιστα, αυτό προκύπτει και από την επιστολή που έστειλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ζητώντας να δημοσιευθούν τα πρακτικά του.
Δείτε τι λέει ακριβώς ο Τσίπρας: «Επιδιώξαμε μία συμφωνία που εν τέλει άνοιξε την προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση, με αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους και εγγυημένη χρηματοδότηση, για την αποπληρωμή των διεθνών της υποχρεώσεων, την ανάκτηση της διευνούς αξιοπιστίας, την επιστροφή της αγορές και την επαναφορά της πατρίδας μας στην οικονομική, δημοκρατική και εθνική κανονικότητα, απαλλάσσοντάς την από την ασφυκτική επιτροπεία τρίτων».
Μα, είναι δυνατόν να τα λέει αυτά τα πράγματα έπειτα από δέκα χρόνια και να νομίζει ότι εμείς είμαστε ηλίθιοι; Δηλαδή, πραγματικά με κάνει και απορώ: το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω, γιατί δεν πιστεύω στα μάτια μου.
Το κλείσιμο των τραπεζών περιγραφεί την επαναφορά της πατρίδας μας στην κοσμική δημοκρατική και εθνική κανονικότητα. Η δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας μας για 99 χρόνια και τα επιπλέον 100 δισ. ευρώ που μας φόρτωσαν, περιγράφεται από τον Τσίπρα ως «μια αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους και εγγυημένη χρηματοδότηση».
Νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος προετοιμάζει την επάνοδό του και θέλει να ξεπλύνει από πάνω του την ιστορία του δημοψηφίσματος, στην οποία πλέον δεν υπάρχει πλέον κάποιος – εκτός από μια μεγάλη μερίδα φανατικών – που να μην έχει καταλάβει το πού θα είχαμε οδηγηθεί. Ακόμη και το 62% που ψήφισε τότε υπέρ του «όχι», έχει αντιληφθεί το τι θα είχε συμβεί. Επομένως αυτό είναι ηλίου φαεινότερον, αλλά δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει τον Τσίπρα σε τίποτα, γιατί ο κόσμος έχει καταλάβει ότι του υπέκλεψαν το «όχι», βάζοντάς του ένα ερώτημα, το οποίο δεν το κατάλαβε. Ουσιαστικά, το ερώτημα ήταν αν «θέλετε λιτότητα ή όχι». Ποιος, άραγε, θα απαντούσε σε αυτό το ερώτημα «θέλετε λιτότητα»; Η υποκλοπή του «όχι» ήταν όλο αυτό.
Τι να κρατήσουμε από αυτές τις μαύρες σελίδες της μεταπολίτευσης με τις κλειστές τράπεζες και το δημοψήφισμα του 2015;
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι το μόνο καλό που έκανε στη χώρα η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι έσβησε μία ψευδαίσθηση, η οποία υπήρχε σε αυτόν τον τόπο, ότι με κυβέρνηση Αριστεράς θα ήταν όλα πιο καλά και πιο δίκαια και πιο σωστά. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν πρόκειται να ξαναδούμε κυβέρνηση αριστερή. Μπορεί να δούμε σοσιαλιστική, αλλά η αριστερή κυβέρνηση αποκλείεται να ξαναδούμε.
Νομίζω ότι το πάθημα του κόσμου είναι πολύ μεγάλο, του έγινε μάθημα, είδε ότι αυτό που λένε όλοι, ότι «στον πολύ σοσιαλισμό χαλάνε όλα, όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων». Δηλαδή, τα στέρησε από παντού τα λεφτά, κυρίως από τη μικρομεσαία τάξη κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα.
Αυτά είναι γεγονότα, πλέον. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταψηφίστηκε απλώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα έχει καταποντιστεί. Δεν ξέρω, εάν το έχετε αντιληφθεί αυτό το πράγμα. Ήταν ένα κόμμα που έφτασε στο 35%, να αγωνίζεται σήμερα στο 3%, θέλει άθλο. Δηλαδή, ο άθλος έγινε. Έδειξε ότι ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν το 2019 είχα πει σε συνέντευξή μου στο «Πρώτο Θέμα» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γυρίσει στο 6%, δεν με πίστευε κανείς και με κοροϊδεύαν όλοι. Αλλά, βλέπετε πού κατέληξε.
Για να το θέσω απλά: Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σύμπτωμα μιας εποχής. Και από τη στιγμή που έχει πλέον λήξει αυτή η εποχή, τότε έχει λήξει και το σύμπτωμα.
Ένα κόμμα Τσίπρα μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρώτη θέση; Σας το ρωτώ, γιατί υπάρχει εμφανές κενό στην αντιπολίτευση και έλλειψη εναλλακτικής πρότασης. Θα ήθελα το σχόλιό σας...
Η απάντηση στο ερώτημά σας, κύριε Παναγόπουλε, είναι εμφατικά όχι, γιατί απλά δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Ο Τσίπρας επιβίωσε. Προσέξτε να δείτε: Αν δεν δούμε πώς ανήλθε στην εξουσία, τότε δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε, γιατί δεν μπορεί να ανέλθει ξανά σε αυτή.
Ας θυμηθούμε λίγο τι συνέβη: Στις εκλογές του 2009, όταν η ΝΔ έλαβε ποσοστό 33% στην κάλπη, ήρθε ο Σαμαράς και είπε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Εν συνεχεία, όμως, ήρθε και αυτός με τη σειρά και υπέγραψε ένα μνημόνιο. Υπό το πρίσμα αυτό, ο μόνος «άσπιλος και αμόλυντος» παρέμενε, εκείνη τη στιγμή, ο Τσίπρας, ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο, με ένα νόμο κι ένα άρθρο και ότι θα «τελειώσει» τον ΕΝΦΙΑ. Δηλαδή, είπε ένα παραμύθι.
Αυτό το παραμύθι δεν μπορεί πλέον να το ξαναπεί. Άρα, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, οι οποίες τον ανέδειξαν τότε. Να, λοιπόν, γιατί δεν μπορεί να είναι ποτέ ξανά πρώτο κόμμα. Προσωπικά δε, πιστεύω ότι στις επόμενες εκλογές ο Τσίπρας θα πάρει μονοψήφιο ποσοστό.
Είδαμε κάποιες δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως δεν ακουμπά την κυβέρνηση το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Πού αποδίδεται αυτό το δημοσκοπικό στοιχείο;
Στο ότι όλοι έχουν καταλάβει το εξής πολύ απλό πράγμα: Το ότι υπάρχει το «μαζί τα φάγαμε», που είχε πει ο Πάγκαλος. Την είδα κι εγώ τη δημοσκόπηση της Pulse, 33% ευθύνη για τη ΝΔ και 33% ευθύνη σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ τέμνει την πολιτική ζωή οριζόντια. Όλοι ανεξαιρέτως όσοι πέραΣαν από κυβερνητικές θέσεις έχουν τις ευθύνες τους. Και πολύ περισσότερο, καλά κάνατε και το θίξατε, γράφω τώρα τα μελλοντικά μου άρθρα, ότι εάν τυχόν δεν λήξει η γενεσιουργός αιτία του ρουσφετιού, τότε πάντα θα υπάρχουν ΟΠΕΚΕΠΕ ή παρόμοιες υποθέσεις.
Ποια είναι αυτή; Μα, φυσικά, ο σταυρός στις εκλογές. Ο σταυρός, ο οποίος είναι πραγματικά η μεγάλη αμαρτία της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, ξέρετε, υπάρχει κάτι που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Με τον σταυρό, συνεχίζουν και οι «ομόσταβλοι» να τσακώνονται μεταξύ τους. Δηλαδή, υποψήφιοι από το ίδιο κόμμα, ο ένας πολεμάει τον άλλον.
Άρα εσείς προτείνετε να γυρίσουμε στη λίστα;
Εγώ προτείνω ότι πρέπει κάπου να πάμε στο αγγλικό μοντέλο με τις μονοεδρικές. Έχει ορισμένα μειονεκτήματα, όπως η εκλογή βουλευτών από μειονότητες – χωρίς, βέβαια, αυτό να θεωρείται πάντα μειονέκτημα.
Η άλλη λύση είναι η λίστα. Για να σας το πω διαφορετικά, όταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει τα ηνία μιας μεγάλης επιχειρήσης, με χιλιάδες ανθρώπους, διορίζει ουσιαστικά και τους διευθυντές των τμημάτων του.
Δεν θα ήταν καλύτερο, λοιπόν, ένας πρωθυπουργός, να διαλέγει τους ανθρώπους από τους οποίους θα κάνει οι υπουργούς, παρά να βγαίνουν οι άνθρωποι με τον σταυρό, ο οποίος βασίζεται στο ρουσφέτι και στις εμφανίσεις στην τηλεόραση;
Γι' αυτό και τον καιρό που είχαμε τη λίστα στις ευρωεκλογές, στέλναμε αξιόλογους ανθρώπους Τώρα, στέλνουμε ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές. Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Σας το λέω απλά: ο σταυρός στις εκλογές είναι καταστροφή.
