Όπως «αποκαλύπτει» η εφημερίδα, η Τουρκία επιθυμεί να ανασχεδιάσει τον χάρτη της λεκάνης της Μεσογείου, από τα στενά του Γιβραλτάρ μέχρι τη Συρία, φαντασιωνόμενη συμμαχία με την Ισπανία, την Πορτογαλία και τις χώρες του Μαγκρέμπ ως αντίβαρο στην ελληνογαλλική συνεργασία, ενώ το δημοσίευμα φτάνει μέχρι... Κίνα και Πακιστάν.
«Ο διάδρομος ισχύος Τουρκίας-Ισπανίας μπορεί να αναδιαμορφώσει τη Μεσόγειο» αναφέρεται χαρακτηριστικά στο άρθρο που κάνει λόγο για «στρατηγικό θαλάσσιο ιστό», ενώ γίνεται αναφορά και στη στενή συνεργασίας της Τουρκίας με την Αλβανία και το Μαυροβούνιο σε πρωτοβουλίες θαλάσσιας άμυνας.
«Αυτή η αναδυόμενη συμμαχία διαθέτει όλα τα απαραίτητα περιουσιακά στοιχεία: νερό, τρόφιμα, ενέργεια, άμυνα, εμπορικές οδούς και τουρισμό, που απαιτούνται για την αυτάρκεια, χωρίς να βασίζεται σε εξωτερικές δυνάμεις. Πριν εξηγήσουμε το πιθανό μπλοκ Τουρκίας-Ισπανίας ως μια συμμαχία με επίκεντρο τη Μεσόγειο, είναι σημαντικό πρώτα να σκιαγραφήσουμε το τρέχον γεωπολιτικό τοπίο» αναφέρει το δημοσίευμα που κάνει μια αναφορά στην ανατολική Μεσόγειο και τις οριοθετήσεις των ΑΟΖ, καθώς και τον έντονο ανταγωνισμό για τις γεωτρήσεις.
«Η συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων περιοχών που υπογράφηκε μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης έχει γίνει ένας από τους κύριους πυλώνες της στρατηγικής της «Γαλάζιας Πατρίδας» της Τουρκίας. Αυτή η κίνηση έχει διαταράξει σημαντικά τον χάρτη θαλάσσιας κυριαρχίας που η Ελλάδα, η ''ελληνοκυπριακή διοίκηση'', το Ισραήλ και η Γαλλία προσπαθούσαν να δημιουργήσουν στην περιοχή» σχολιάζει το δημοσίευμα.
Το δημοσίευμα κάνει λόγο για «μαξιμαλιστικές θαλάσσιες αξιώσεις» της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ που «ενήργησαν από κοινού για να περικυκλώσουν την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο».
«Αυτό το τριμερές μπλοκ έχει αναπτύξει πολιτικές, στρατιωτικές και ενεργειακές συνεργασίες που στοχεύουν στην αποτροπή μιας ισορροπίας δυνάμεων με επίκεντρο την Τουρκία στη Μεσόγειο» σχολιάζει ακόμη, προσθέτοντας ωστόσο πως η Άγκυρα «έχει προσφέρει πιο ελκυστικές, αμοιβαία επωφελείς προτάσεις στους εταίρους της. Αυτό έχει καταστήσει την Τουρκία έναν πιο στρατηγικό, ελκυστικό και αξιόπιστο σύμμαχο τόσο στον οικονομικό όσο και στον αμυντικό τομέα».
Το δημοσίευμα στη συνέχεια κάνει ανάλυση για το πώς μπορεί να «εξουδετερωθεί περαιτέρω ο άξονας Ελλάδας-Γαλλίας-Ισραήλ, ο οποίος αποτελεί σοβαρή απειλή ασφαλείας που υποστηρίζεται από τη Δύση στην περιοχή» και απαντά πως αυτό θα γίνει με τις χώρες της βόρειας Αφρικής, της Ισπανίας και της Πορτογαλία.
«Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ έχουν προτείνει στις χώρες του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους στο 5% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), μια κίνηση που θεωρείται ευρέως ως τακτική για την οικονομική αποδυνάμωση των κρατών της ΕΕ και την αναγκαστική εκ μέρους τους αγορά αμερικανικών όπλων. Ο Σάντσεθ απέρριψε αυτό το αίτημα, καθιστώντας τον μόνο ηγέτη που πέρασε αυτή την κόκκινη γραμμή, γεγονός που οδήγησε σε αντίδραση από τις ΗΠΑ και στην αυξανόμενη απομόνωσή του εντός της ΕΕ» αναφέρει αποθεώνοντας τη χώρα.
«Εάν η Ισπανία, η Πορτογαλία και το Μαρόκο ενταχθούν στις τρέχουσες συνεργασίες της Τουρκίας, ιδίως με τη Λιβύη, τη Συρία, την ''ΤΔΒΚ'', την Αλγερία, την Τυνησία, την Αλβανία, το Μαυροβούνιο και άλλους παράγοντες, θα αναδυθεί ένας ισχυρός θαλάσσιος άξονας με τη δυνατότητα να εδραιώσει περιφερειακή ηγεμονία στη Μεσόγειο» φαντασιώνεται ακόμη το δημοσίευμα, ισχυριζόμενο πως θα βοηθήσει και η Κίνα αυτό το μπλοκ.
«Αυτός ο συνασπισμός θα μπορούσε να αποφέρει πολλά κερδοφόρα έργα. Για παράδειγμα, η ενσωμάτωση των αλυσίδων εφοδιασμού από τη Βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη και την Ασία θα μπορούσε να επιτευχθεί συνδέοντας την πρωτοβουλία του Μεσαίου Διαδρόμου της Τουρκίας με το λιμάνι Ταγγέρης-Μεσογείου του Μαρόκου και το λιμάνι Αλχεθίρας της Ισπανίας. Το Tanger-Med είναι το μεγαλύτερο λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων της Αφρικής και το Algeciras χρησιμεύει ως πύλη προς την Ευρώπη. Τα λιμάνια της Τουρκίας στη Μερσίνα, τη Σμύρνη και το Φιλιό χρησιμεύουν ως πύλες προς την Κεντρική Ασία και την Κίνα. Αυτή η διαδρομή θα προωθούσε ασφαλή και ανεξάρτητη οικονομική ανάπτυξη, απαλλαγμένη από τον δυτικό έλεγχο. Επιπλέον, οι στρατιωτικές δυνατότητες της Ισπανίας και της Τουρκίας, μαζί με συμμάχους όπως το Πακιστάν, συμβάλλουν σε μια σημαντική στρατηγική παρουσία» συνεχίζει.
Και καταλήγει πως «αυτή η πλούσια μεσογειακή λεκάνη, στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας, ήταν πάντα ζωτικής σημασίας. Στο εγγύς μέλλον, η εμφάνιση ενός νέου μπλοκ δυνάμεων με επίκεντρο τη Μεσόγειο, που θα αντιτίθεται στην ''νεοαποικιακή'' αποστολή της Δύσης, θα μπορούσε να μετατοπίσει την τρέχουσα παγκόσμια εξίσωση δυνάμεων. Μια τέτοια ένωση, που θα σχηματιστεί από την Τουρκία και την Ισπανία, συνδυάζοντας τις αμυντικές, ενεργειακές και εμπορικές τους συνεργασίες, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ισχυρή συμμαχία».
