Ο ίδιος φρόντισε να δώσει διαστάσεις θριάμβου σε αυτό, με την παρουσία του στο Ισραήλ, την ομιλία του στην ισραηλινή βουλή, αλλά και τις δηλώσεις του κατά την Σύνοδο που έλαβε χώρα, την 13η Οκτωβρίου 2025, στο αιγυπτιακό θέρετρο Σαρμ ελ-Σέιχ. Εκεί η Διακήρυξη του προέδρου Τραμπ για την Διαρκή Ειρήνη και Ευημερία, συνυπεγράφη από τον πρόεδρο της Αιγύπτου, Αλ Σίσι, τον εμίρη του Κατάρ, Αλ Θανί και τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ερντογάν.
Η κατάσταση οδηγήθηκε σε αυτό το σημείο από την στρατιωτική σχεδόν εκμηδένιση της Χαμάς, αλλά και την εξουδετέρωση διαφόρων παραγόντων της περιοχής όπως το Ιράν, η Συρία, η Χεζμπολάχ, οι Χούτι και το Κατάρ. Καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε και η προσωπική διπλωματική πίεση του Τραμπ στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Νετανιάχου.
Μετά από αυτό ακολουθεί μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος, η οποία θα πρέπει να μετατρέψει τις πολιτικές προβλέψεις σε απτά αποτελέσματα στο πεδίο.
Πρώτον και κεφαλαιώδες είναι η τήρηση της συμφωνίας από τις δύο πλευρές, καθώς ήδη εμφανίσθηκαν κάποια σύννεφα σχετικά με την παράδοση των σορών από τη Χαμάς στους Ισραηλινούς. Και φυσικά ακολουθούν τεράστια ζητήματα όπως η αποχώρηση των Ισραηλινών Δυνάμεων από τη Γάζα, ο αφοπλισμός της Χαμάς, η συγκρότηση και ανάπτυξη της διεθνούς δυνάμεως σταθεροποιήσεως, η συγκρότηση δυνάμεων ασφαλείας, καθώς φαίνεται από την πρώτη στιγμή ότι η Χαμάς επιδιώκει να έχει παρουσία και ρόλο, η νέα παλαιστινιακή αρχή για τη Γάζα, το Συμβούλιο Ειρήνης που θα ασκήσει τον έλεγχο της διακυβερνήσεως της Γάζας, η ανοικοδόμηση και οικονομική ανασυγκρότηση της Γάζας και τέλος η μορφή της κρατικής δομής της Παλαιστίνης.
Όλα αυτά που αναφέρθηκαν εντελώς επιγραμματικά κρύβουν παγίδες και κινδύνους να εκτροχιασθεί το σχέδιο. Η Διακήρυξη όμως έχει ως στόχο τη διαμόρφωση μια νέας καταστάσεως σε ολόκληρη της Μέση Ανατολή. Είναι δυνατόν η εκεχειρία, να οδηγήσει προοδευτικά, σε μια διαρκή ειρήνη και σταθερότητα στη Μέση Ανατολή;
Για να απαντηθεί αυτό πρέπει να ανατρέξουμε στις συνθήκες που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ, την 7 Οκτωβρίου 2023, έδωσε την ευκαιρία να εκδιπλωθούν διάφορες αντιτιθέμενες στρατηγικές στην περιοχή, με στόχο μια νέα περιφερειακή τάξη πραγμάτων. Αυτές ήταν της Χαμάς, του Ιράν, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η Χαμάς επιδίωξε να πυροδοτήσει έναν πολυμέτωπο πόλεμο εναντίον του Ισραήλ, με σκοπό την καταστροφή του.
Το Ιράν με κύριο βραχίονα τον ισχυρότερο αντιπρόσωπό του στην περιοχή, τη Χεζμπολάχ και την υποστήριξη των Χούτι, η οποίοι εστράφησαν εναντίον της διεθνούς και κυρίως ευρωπαϊκής οικονομίας, με την προσβολή εμπορικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα, επιδίωξε να εμπλέξει το Ισραήλ σε έναν πόλεμο τριβής, ο οποίος θα το οδηγούσε στην κατάρρευση και τις ΗΠΑ εκτός της περιοχής.
Οι ΗΠΑ παρέμειναν ο στιβαρός και αμετακίνητος υποστηρικτής του Ισραήλ, επιδιώκοντας την περιφερειακή σταθερότητα, σε ένα διευρυμένο πλαίσιο των Συμφωνιών του Αβραάμ, που είχε προωθήσει ο πρόεδρος Τραμπ, κατά την πρώτη θητεία του, οι οποίες επιδίωκαν την αναβάθμιση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες, χωρίς ωστόσο να αντιμετωπίζουν το παλαιστινιακό ζήτημα.
Και τέλος η Ισραηλινή στρατηγική η οποία εξελίχθηκε σύμφωνα την κατάσταση που επικρατούσε και απέβλεπε στην αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολή με την στρατιωτική του ισχύ.
Η στρατηγική της Χαμάς και του Ιράν δεν λειτούργησαν, γιατί υποτίμησαν την ισχύ του Ισραήλ, η οποία εκδηλώθηκε με άκρα επιθετικότητα, το κυριότερο όμως την σταθερότητα της συμμαχίας ΗΠΑ - Ισραήλ. Η Χαμάς σχεδόν εκμηδενίσθηκε στρατιωτικά. Το σχέδιο του Ιράν απέτυχε, καθώς η Χεζμπολάχ εξουδετερώθηκε από το Ισραήλ, το κυριότερο όμως ήταν η κατάρρευση του καθεστώτος Άσσαντ στη Συρία, από τους τζιχαντιστές αντάρτες.
Η Συρία ήταν ο βασικότερος σύμμαχος του Ιράν στην περιοχή και στην όποια είχε επενδύσει σημαντικά, για πάνω από σαράντα χρόνια, για να επιτύχει τις στρατηγικές του επιδιώξεις, δηλαδή να καταστεί η κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη στη Μ. Ανατολή. Σημειωτέον, η Συρία ήταν άκρως επιφυλακτική και δεν ενεπλάκη αποφασιστικά με το Ισραήλ, παρά τις ιρανικές πιέσεις.
Η αρχική στρατηγική του Ισραήλ ήταν περιορισμένη, δηλαδή να τιμωρήσει και να εξουδετερώσει τη Χαμάς για την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Σταδιακά όμως, όταν δέχθηκε επίθεση και από το Ιράν, κινήθηκε προς την επιβολή μιας νέας τάξεως πραγμάτων στη Μ. Ανατολή.
Η κατάρρευση των δυο σημαντικών συμμάχων του Ιράν, δηλαδή της Συρίας και της Χεζμπολάχ, το αποστέρησε από τον χερσαίο άξονα που το έφερνε στα σύνορα του Ισραήλ. Έτσι ακολούθησε η επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, με την δωδεκαήμερη αεροπορική εκστρατεία, τον Ιούνιο 2025, η οποία κορυφώθηκε με την συμμετοχή των αμερικανικών στρατηγικών βομβαρδιστικών Β-2, τα οποία έπληξαν τις βασικές πυρηνικές υποδομές του Ιράν και κατέδειξαν στο Ισραήλ, ότι η στρατιωτική του ισχύς έχει όρια.
Η κατάρρευση του καθεστώτος Άσσαντ, έφερε σε άμεση σύγκρουση το Ισραήλ και με την Τουρκία, ενώ μέχρι τότε η αντιπαράθεση εκινείτο σε φραστικό επίπεδο, καθώς η Τουρκία σταθερά υποστήριζε πολιτικά τη Χαμάς.
Το Ισραήλ παρά τις σημαντικές στρατιωτικές του επιτυχίες στο πεδίο, δεν κατόρθωσε να τις κεφαλαιοποιήσει και να τις μετουσιώσει σε απτό πολιτικό αποτέλεσμα. Η επιθετικότητα και η καταστροφικότατα του στη Γάζα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να δημιουργήσει διεθνείς αντιδράσεις που οδήγησαν ακόμη και παραδοσιακούς φίλους του να αποστασιοποιηθούν ή και να σταθούν απέναντί του και να αποδυναμωθεί έτσι η στρατηγική της αναδιαμορφώσεως της Μ. Ανατολής.
Στο σημείο αυτό εμφανίστηκαν οι ΗΠΑ στο προσκήνιο, με τον πρόεδρο Τραμπ, με την αμερικανική στρατιωτική ισχύ στην πρώτη γραμμή, όπου απαιτήθηκε και ένα διευρυμένο πλαίσιο των «Συμφωνιών του Αβραάμ», που περιλαμβάνει και το παλαιστινιακό, με αποδοχή ακόμη και παλαιστινιακού κράτους, μια ουσιαστική μετατόπιση από την παραδοσιακή αμερικανική πολιτική, τα οποία οδήγησαν στην εκεχειρία και στη Διακήρυξη για την Διαρκή Ειρήνη και Ευημερία στη Μ. Ανατολή.
Για να επιτευχθούν οι στόχοι τη Διακηρύξεως, που αφορούν σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή, είναι απαραίτητο να εξουδετερωθούν οι στρατηγικές που αντιτίθενται σε αυτούς και οι οποίες πολύ αδρά περιγράφηκαν ανωτέρω. Απαιτείται πέραν των ΗΠΑ και άλλες χώρες όπως, ευρωπαϊκές, η Ρωσία, η Ινδία αλλά και η Κίνα, να ενστερνισθούν αυτούς τους στόχους, να τους υποστηρίξουν και να επενδύσουν τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο.
Ο πυρήνας όμως της επιτυχίας, βρίσκεται στις ίδιες τις χώρες της Μ. Ανατολής, οι οποίες αν δεν υποστηρίξουν το σχέδιο και δεν μετατοπισθούν από τις μέχρι τώρα επιδιώξεις τους, ανά πάσα στιγμή μπορούν, μέσα από την ευαίσθητη διαδικασία της αντιμετωπίσεως του παλαιστινιακού, πολύ εύκολα να την υπονομευόσουν. Η εκεχειρία είναι η αφετηρία ενός μαραθώνιου, του οποίου το τέλος, δηλαδή η διαρκής ειρήνη και η σταθερότητα στη Μ. Ανατολή, είναι πολύ μακριά και πολύ δύσκολο να προβλεφθεί αν θα επιτευχθεί και σε ποια μορφή.
* O Κωνσταντίνος Γκίνης Στρατηγός ε.α. - Επίτιμος Α/ΓΕΣ
Πηγή: Liberal.gr/Κωνσταντίνος Γκίνης
