Επιφανειακά, ο λόγος για την πτώση του Μπαϊρού είναι ο προϋπολογισμός. Το αντιδημοφιλές σχέδιό του για μείωση του χρέους κατά 44 δισεκατομμύρια ευρώ, που περιλαμβάνει την κατάργηση δύο αργιών και το πάγωμα των περισσότερων δαπανών για την κοινωνική πρόνοια, απορρίφθηκε ευρέως από τα πολιτικά κόμματα.
Αλλά, σημειώνει ο Guardian, η γαλλική πολιτική κρίση είναι πολύ βαθύτερη. Αφορά την κατεστραμμένη σχέση μεταξύ του λαού και των πολιτικών του, η οποία φαίνεται πιθανό ότι θα καθορίσει την πολιτική της χώρας μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027, με την ακροδεξιά να διατηρεί ακμαία τη δύναμή της.
Έλλειψη εμπιστοσύνης στον Μακρόν
Στο μεταξύ, δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε αυτό το Σαββατοκύριακο στη Le Figaro διαπιστώνει ότι μόνο το 15% των Γάλλων εμπιστεύονται τον Μακρόν για την επίλυση της πολιτικής κρίσης. Ο πρόεδρος, ως αρχηγός κράτους με αρμοδιότητες στην εξωτερική πολιτική και την εθνική ασφάλεια, διορίζει απευθείας έναν πρωθυπουργό για να χειρίζεται τις εσωτερικές υποθέσεις. Αλλά δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή μια προφανής, συναινετική προσωπικότητα για να αντικαταστήσει τον Μπαϊρού.
Οποιαδήποτε νέα επιλογή από το κέντρο ή την κεντροαριστερά θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια παρόμοια απομάκρυνση. Ο πρόεδρος θα μπορούσε αντ’ αυτού να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όμως αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη αβεβαιότητα. «Τίποτα δεν δείχνει ότι σε περίπτωση εκλογών θα υπήρχε μια ξεκάθαρη πλειοψηφία αριστεράς ή δεξιάς που θα έλυνε το πρόβλημα», δήλωσε ο Λουκ Ρουμπάν, του κέντρου πολιτικής έρευνας Cevipof στο πανεπιστήμιο του Πο.
Η ρίζα της γαλλικής πολιτικής κρίσης, τονίζει ο Guardian, ανάγεται στην απόφαση του Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές τον περασμένο Ιούνιο. Όταν εξελέγη πρόεδρος το 2017, είχε μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για τη φιλοεπιχειρηματική και φιλοευρωπαϊκή του στάση, αλλά κατά την επανεκλογή του το 2022 δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία, περιορίζοντας την ικανότητά του να ψηφίζει νέους νόμους. Έτσι, αποφάσισε να ρισκάρει ξαφνικά προσπαθώντας να ανακτήσει την εθνοσυνέλευση μέσω πρόωρων βουλευτικών εκλογών σε μια πολύ επικίνδυνη στιγμή, όταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος, το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν, βρίσκονταν στο υψηλότερο σημείο δημοτικότητάς του μετά τη νίκη του στις ευρωεκλογές.
