Στη συνέχεια ακολούθησε η ενημέρωση από τον βοηθό του Κρεμλίνου Γιούρι Ουσάκοφ σχετικά με την τηλεφωνική συνομιλία του Τραμπ με τον Πούτιν.
«Συζητήθηκε η ιδέα ότι θα ήταν σκόπιμο να μελετηθεί η δυνατότητα ανύψωσης του επιπέδου των εκπροσώπων της ρωσικής και της ουκρανικής πλευράς», είπε και στην ορολογία του Κρεμλίνου, όπως επισημαίνει το CNN, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ούτε κατά διάνοια έτοιμοι και ίσως δεν θα είναι ποτέ.
Και αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη.
Αυτός είναι ένας πόλεμος που ξεκίνησε με τον Πούτιν να αναγνωρίζει μονομερώς ένα κομμάτι ουκρανικής γης (τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ) ως ανεξάρτητο, ενώ το χαρακτηρίζει «ιστορικά μας εδάφη».
Έχει υποστηρίξει ότι η Ουκρανία είναι «αναφαίρετο μέρος της ιστορίας, του πολιτισμού και του πνευματικού χώρου [της Ρωσίας]», και ο διαχωρισμός της από τη Ρωσία είναι ένα ιστορικό λάθος.
Το Κρεμλίνο δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να κρύψει την περιφρόνησή του για τον Ζελένσκι. Όχι μόνο αμφισβητεί συστηματικά τη νομιμότητα του Ουκρανού ηγέτη, εστιάζοντας στην αναβολή των εκλογών στην Ουκρανία λόγω στρατιωτικού νόμου, αλλά στο τελευταίο του «μνημόνιο ειρήνης» απαιτεί από την Ουκρανία να διεξάγει εκλογές πριν υπογραφεί οποιαδήποτε τελική συνθήκη ειρήνης.
Ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι σπάνια αναφέρονται στον Ζελένσκι ονομαστικά, προτιμώντας αντ' αυτού το καυστικό παρατσούκλι «καθεστώς του Κιέβου». Άλλωστε, ο Ζελένσκι ήταν αυτός που ταξίδεψε στην Τουρκία για τις πρώτες άμεσες συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών στα μέσα Μαΐου, μόνο και μόνο για να στείλει ο Πούτιν μια αντιπροσωπεία με επικεφαλής έναν συγγραφέα ιστορικών εγχειριδίων.
Ο Ρώσος πρόεδρος έχει ήδη πάρει αυτό που ήθελε - μια διμερή συνάντηση με τον Τραμπ, έναν ηγέτη που θεωρεί ισότιμό του. Η συνάντηση με τον Ζελένσκι θα ήταν, στα μάτια του, ασύμβατη με την κοσμοθεωρία του και τους πολεμικούς του στόχους.
