Μετά από έναν συγκλονιστικό μικρό τελικό απέναντι στη μαχητική Φινλανδία, η Ελλάδα κατάφερε να πάρει τη νίκη με 92-89 και να κατακτήσει την τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ, επιστρέφοντας έτσι στο βάθρο μετά από το 2009. Ήταν μια στιγμή που όλη η μπασκετική Ελλάδα περίμενε χρόνια και ήρθε με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Στο επίκεντρο, φυσικά, βρέθηκε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ έκανε εμφάνιση βγαλμένη από… άλλο πλανήτη, οδηγώντας την ομάδα με πάθος, ψυχή και εντυπωσιακές φάσεις που ξεσήκωσαν το γήπεδο. Όμως η κορύφωση ήρθε μετά τη λήξη.
Όταν παρέλαβε το χάλκινο μετάλλιο, ο Γιάννης λύγισε. Δάκρυσε μπροστά στις κάμερες, δείχνοντας πόσο πολύ σημαίνει για εκείνον η γαλανόλευκη φανέλα. Ήταν η στιγμή που όλοι καταλάβαμε πως αυτό το μετάλλιο δεν είναι απλώς μια διάκριση· είναι δικαίωση για θυσίες, για όνειρα, για μια ολόκληρη γενιά, για έναν παίκτη που έχει δαχτυλίδι στο ΝΒΑ αλλά βάζει την χώρα του πάνω απ' όλους και όλα.
Πίσω από αυτή την επιτυχία υπάρχει ένας άνθρωπος που με ό,τι καταπιάνεται το μετατρέπει σε χρυσάφι: ο Βασίλης Σπανούλης. Ο “Kill Bill” στον πάγκο έδειξε πως η αύρα του ως παίκτης μπορεί να μεταφερθεί και στην προπονητική. Κατάφερε να ενώσει το σύνολο, να δώσει ρόλους, να εμφυσήσει αυτοπεποίθηση και να βγάλει το καλύτερο από κάθε παίκτη. Άλλωστε οι δηλώσεις του Γιάννη μόνο τυχαίες δεν ήταν για τον Λαρισαίο...
Αυτή η επιτυχία όμως δεν ανήκει μόνο στον Γιάννη, αλλά σε όλα τα παιδιά που πάλεψαν.
Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο που έγραψαν ιστορία μαζί, ο πολύπειρος Σλούκας με την ψυχραιμία του, ο Παπανικολάου με την αστείρευτη ενέργεια και τις εκπληκτικές άμυνες, ο Μήτογλου που έδωσε μάχες στη ρακέτα, ο Λαρεντζάκης με την τρέλα και το πάθος του, ο νεαρός Σαμοντούροφ που πήρε το βάπτισμα του πυρός, ο Τολιόπουλος με τα μεγάλα σουτ και ο Κατσίβελης που έδωσε λύσεις, ο Ντόρσεϊ με το καθοριστικό του τρίποντο και ο Καλαϊτζάκης που έδειξε πως το μέλλον είναι δικό του.
Η Ρίγα θα μείνει ως σημείο αναφοράς. Η Ελλάδα ξαναβρήκε τη θέση της ανάμεσα στους κορυφαίους, απέδειξε ότι έχει ψυχή και πως το ελληνικό μπάσκετ είναι ζωντανό και γεμάτο προοπτική. Μια τρίτη θέση που μοιάζει με αρχή για κάτι ακόμα μεγαλύτερο.
Και αυτή τη φορά, όλοι εμείς οι φίλαθλοι νιώσαμε ξανά περήφανοι, όπως τότε που μεγαλώσαμε με τις ένδοξες στιγμές της Εθνικής.
