Η ελληνική ομάδα γνώρισε βαριά ήττα με 68-94, στο χειρότερο –μακράν– παιχνίδι της στη διοργάνωση. Και το πιο απογοητευτικό, ότι ήρθε ακριβώς στο πιο κρίσιμο σημείο, μία ανάσα πριν τον μεγάλο τελικό.
Δεν μπορούμε να ωραιοποιήσουμε τίποτα. Οι παίκτες του Βασίλη Σπανούλη δεν μπήκαν ποτέ πνευματικά στο παρκέ. Έδειξαν από τα πρώτα λεπτά μια ανεξήγητη φοβικότητα, καμία ενέργεια και ένα γενικό μούδιασμα που σε τέτοιο επίπεδο και απέναντι σε έναν τόσο καλά διαβασμένο αντίπαλο, δεν συγχωρείται.
Η Τουρκία, υπό τις οδηγίες του τρομερού Εργκίν Αταμάν που ξέρει... απ' έξω και ανακατωτά τους Έλληνες παίκτες, έδωσε ρεσιτάλ τακτικής. Ήξεραν ακριβώς τι να χτυπήσουν, πώς να περιορίσουν τα ελληνικά ατού και πού να μας «πονέσουν». Και το έκαναν με τρόπο εμφατικό.
Ήταν μια μπασκετική «χαψιά», όπως λέμε.
Είχαμε μια ομάδα που δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτή που έφτασε ως εδώ. Δεν υπήρχε συγκέντρωση, δεν υπήρχε πάθος, δεν υπήρχε σχέδιο αντίδρασης. Και φυσικά, όταν βλέπεις μια ομάδα να μένει τόσο πίσω στο σκορ χωρίς να αλλάζει τίποτα, το σοκ μεγαλώνει.
Όμως, το τουρνουά δεν τελείωσε.
Την Κυριακή (14/9, 17:00) υπάρχει ακόμη ένα πολύ σημαντικό ματς. Ο μικρός τελικός με τη Φινλανδία. Και όσο κι αν ακούγεται... παρηγορητικό το χάλκινο, δεν είναι έτσι. Είναι το πρώτο μετάλλιο που μπορούμε να πάρουμε από το μακρινό 2009 και αυτό, ειδικά για αυτή την γενιά των παικτών, θα είναι επιβράβευση μιας μεγάλης –και αξιόλογης– πορείας.
Αυτά τα παιδιά αξίζουν το μπράβο μας, όχι μόνο για το ταξίδι ως εδώ, αλλά και για το πώς κράτησαν την Ελλάδα ψηλά για πολλές μέρες αυτό το δεκαπενθήμερο. Μια κακή βραδιά δεν μπορεί να ακυρώσει τη συνολική προσπάθεια. Αλλά μπορεί να τους πεισμώσει.
Και ο μικρός τελικός, όσο «δευτερεύων» κι αν μοιάζει για κάποιους, είναι πλέον μια τεράστια ευκαιρία για να κλείσει αυτή η πορεία με χαμόγελο.
Κρατάμε το μάθημα. Κρατάμε και την πίστη.
Το μπάσκετ είναι σκληρό, αλλά πάντα δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Αυτή την Κυριακή, έχουμε τη δική μας.
