Θεσσαλικο Θεατρο

Μισός αιώνας παραστάσεων, και το «μπουλούκι» ταξιδεύει ξανά

Πολιτισμός

Ακούστε το άρθρο 8'

25.08.2025 | 08:00

«Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» παρουσιάζεται σήμερα στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών

Πενήντα χρόνια συμπληρώνει φέτος το Θεσσαλικό Θέατρο, ένας από τους πιο συνεπείς, δημιουργικούς και στιβαρούς θεσμούς πολιτιστικής αποκέντρωσης στην Ελλάδα. Γεννημένο στη Λάρισα το 1975, σε μια εποχή που ο θεσμός των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) δεν υπήρχε ακόμα, συνέβαλε καταλυτικά στη διαμόρφωση της θεατρικής παραγωγής στην ελληνική περιφέρεια.

Σήμερα Δευτέρα 25 Αυγούστου το Θεσσαλικό Θέατρο συμμετέχει στο φεστιβάλ Μερκούρεια του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, παρουσιάζοντας τη σαιξπηρική κωμωδία «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών. Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση του Κώστα Καρθαίου και σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, με τη δραματουργική επεξεργασία της ίδιας της σκηνοθέτριας και της Ειρήνης Γκότση.

«Εμπνεόμενοι από το όραμα της πολιτιστικής αποκέντρωσης που διέπει τον επιτυχημένο θεσμό των Μερκουρείων από τη γέννησή του, δημιουργήσαμε ένα σύγχρονο "μπουλούκι" που ταξιδεύει από πατρίδα σε πατρίδα», λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεσσαλικού Θεάτρου Ορέστης Τάτσης.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεσσαλικού Θεάτρου Ορέστης Τάτσης

Το Θεσσαλικό Θέατρο, που ξεκίνησε το 1975 από μια ομάδα καλλιτεχνών με πρωτοστάτες την Άννα Βαγενά, τον Κώστα Τσιάνο και τον Γιώργο Ζιάκα, υπήρξε προπομπός του θεσμού των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. «Η Μελίνα Μερκούρη ήταν εκείνη που έδωσε θεσμική υπόσταση στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., αλλά η έννοια της αποκέντρωσης υπήρχε ήδη στον πυρήνα του Θεσσαλικού Θεάτρου», τονίζει ο Ορέστης Τάτσης.«Ήταν το πρώτο που δημιουργήθηκε με επαγγελματικούς όρους, με πληρωμένες πρόβες, τακτική μισθοδοσία, επαγγελματικές παραγωγές. Από το ξεκίνημά του λειτούργησε ως πρότυπο και εντέλει αποτέλεσε το έναυσμα για την επίσημη ίδρυση των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Το μοντέλο απλώθηκε σε όλη τη χώρα, αλλά το Θεσσαλικό διατήρησε την ταυτότητά του, πιστό στο όραμα της περιφερειακής παραγωγής, και όχι απλώς της φιλοξενίας αθηναϊκών παραστάσεων».

Σήμερα, το Θεσσαλικό Θέατρο συνεχίζει να δίνει βάρος στην περιφέρεια και τις σταθερές συνεργασίες, με την έμπρακτη στήριξη του Δήμου Λαρισαίων. «Είναι βάρος να βρίσκεσαι σε μία τέτοια θέση, όπως αυτή του καλλιτεχνικού διευθυντή, γιατί έχεις πίσω σου μια ιστορία που οφείλεις να τιμήσεις και να εξελίξεις», παραδέχεται ο κ. Τάτσης. «Αλλά αυτή η ιστορία σού δίνει και φτερά. Και η στήριξη του Δήμου, που είναι γενναιόδωρη και σταθερή, μάς δίνει ώθηση να συνεχίσουμε το έργο μας για την περιφέρεια».

Η επιλογή της κλασικής κωμωδίας «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ εντάσσεται σε έναν γενικότερο σχεδιασμό για το επετειακό έτος. «Φέτος είχαμε μια θεματική χρονιά με επίκεντρο τη γυναίκα», λέει ο κ.Τάτσης. «Ξεκινήσαμε με την παιδική και την κεντρική σκηνή, συνεχίσαμε στα εργαστήρια. Θέλαμε να κλείσουμε το καλοκαίρι με ένα έργο που να συνομιλεί με αυτή την ιδέα».

Η σκηνοθεσία επιδιώκει να διατηρήσει τη φόρμα και την κλασική γραφή του έργου, εντάσσοντας όμως μια σύγχρονη ανατροπή στο φινάλε. Όπως επισημαίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, «η στρίγγλα παραμένει στρίγγλα — δεν επιχειρούμε να εξωραΐσουμε ή να δικαιολογήσουμε, αλλά να αναδείξουμε τη δύναμη του έρωτα και παράλληλατη δυναμική του θεάτρου να επηρεάζει».

Αναφερόμενη στο σαιξπηρικό κείμενο, η σκηνοθέτρια Ελένη Μποζά επισημαίνει: «Μέσα στην καθηλωτική αγριότητα της εποχής, η κωμωδία προσφέρει όχι την εκτόνωση του θυμού αλλά τη δημιουργική του χρήση. Ταυτιζόμαστε για να μπορούμε να συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε και να πράττουμε. Έστω και λίγο. Έστω και λίγο παραπάνω. Με λίγη παραπάνω ενσυναίσθηση για τον Άλλον... Τον διαφορετικό, τον ξένο... Άλλωστε όλοι προσπαθούμε να ορίσουμε από την αρχή την ταυτότητα μας».

Το έργο ενσωματώνει το δραματουργικό εύρημα του «θεάτρου εν θεάτρω». Οι ήρωες ανεβάζουν μια παράσταση μέσα στην ίδια την παράσταση, κάτι που η σκηνοθέτρια Ελένη Μποζά αξιοποιεί σκηνικά και αφηγηματικά.

Το «μπουλούκι» ταξιδεύει ξανά

Η ιδέα της περιοδείας είναι στοιχείο της ταυτότητας του Θεσσαλικού Θεάτρου. Η φετινή παράσταση έχει ήδη περάσει από σταθμούς στη Θεσσαλία και τη Δυτική Μακεδονία, με επόμενες στάσεις τη Θεσσαλονίκη, τις Σέρρες και την Καβάλα. «Το “μπουλούκι” —όπως το λέγαμε παλιά— δηλαδή ο θίασος που ταξιδεύει και παίζει παντού, είναι στην καρδιά του Θεσσαλικού Θεάτρου. Και εδώ το βλέπουμε να ζωντανεύει ξανά. Παντού. όπου και να ταξιδέψαμε, διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι διψούν για θέατρο», σημειώνει ο κ. Τάτσης. «Αγαπούν το θέατρο, γελούν, συγκινούνται, προβληματίζονται. Και αυτό είναι το ζητούμενο».Η συνεργασία με άλλα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. είναι βασικός άξονας της περιοδείας: «Ξεκινήσαμε από τα Γιάννενα σε συνεργασία με το εκεί ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., συνεχίσαμε στην Κοζάνη. Η αποκέντρωση δεν είναι απλώς μια αρχή, είναι μια πράξη. Πολιτισμός παντού», προσθέτει.

Ο ίδιος γνωρίζει καλά το θέατρο της περιφέρειας. Γιος ηθοποιού, έχει περάσει εκτός από την αθηναϊκή σκηνή και από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, καθώς και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων. «Ο πατέρας μου, ο Γιάννης Τάτσης, ήταν ηθοποιός. κι εγώ μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Ξέρω τι σημαίνει θέατρο στην περιφέρεια, τι σημαίνει περιοδεία, τι σημαίνει να δημιουργείς από το μηδέν. Πιστεύω βαθιά ότι το πιο ουσιαστικό θέατρο γίνεται εκτός Αθήνας. Στην Αθήνα υπάρχει πληθωρισμός θιάσων και παραστάσεων, στην περιφέρεια υπάρχει ανάγκη κι εκεί θα δημιουργηθεί το νέο».

Φέτος, το Θεσσαλικό Θέατρο αφιέρωσε μέρος της θεατρικής του δραστηριότητας και σε ερασιτεχνικούς θιάσους. «Δεκαέξι αιτήσεις συμμετοχής μόνο για έναν θεατρικό μήνα. Υπάρχει δημιουργική ανησυχία. Αυτό δεν πρέπει να το υποτιμούμε», σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής.

Το 2025 σηματοδοτεί τα 50 χρόνια από την ίδρυση του Θεσσαλικού Θεάτρου. Όπως λέει ο κ. Τάτσης, «δεν θέλουμε η φετινή χρονιά να είναι απλώς μια αναδρομή. Θέλουμε να είναι δυναμική. Να παραγάγουμε καινούργιο έργο, χωρίς να ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε. Θα είναι μια χρονιά που δεν θα κοιτάζει μόνο πίσω. Θα τιμήσουμε την ιστορία, αλλά θα την εξελίξουμε. Αυτό είναι το χρέος μας».