Αν θέλουμε να την περιγράψουμε είναι η τάση πολιτικών προσώπων και εκπροσώπων φορέων να εξασφαλίζουν μονίμως «ασυλία» στον εαυτό τους μέσα από την αναβολή της αυτοκριτικής. Είναι η «τέχνη» να μεταθέτεις συστηματικά την ευθύνη πάντα στους προηγούμενους ή τους επόμενους και να μην κοιτάζεις ποτέ το είδωλό σου στον καθρέφτη. Να μην λογοδοτείς ποτέ για το παρόν, αλλά να μιλάς διαρκώς για το τι θα έπρεπε να είχε γίνει στο παρελθόν ή για το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον. Με πιο απλά λόγια είναι το «σαράκι» που «τρώει» τις σάρκες αυτής της πόλης υπονομεύοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια να κάνει ουσιαστικά βήματα μπροστά.
Τα παραδείγματα πολλά, με το θέμα του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΘ να είναι το πιο πρόσφατο και το πλέον χαρακτηριστικό. Προφανώς η κριτική είναι πάντα θεμιτή και καλοδεχούμενη. Όμως για να έχει στέρεες βάσεις και για να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα πρέπει να συνοδεύεται από τεκμηριωμένες προτάσεις που κατατέθηκαν εγκαίρως και όχι από ανακοινώσεις που αποσκοπούν στον εύκολο εντυπωσιασμό και διακρίνονται από υπερβολικούς δραματισμούς. Να με συγχωρούν οι εκπρόσωποι των φορέων, αλλά όταν η κριτική ασκείται κατόπιν εορτής και περίπου 15 ημέρες μετά τη συνάντησή τους με τον Πρωθυπουργό ανήμερα των εγκαινίων της ΔΕΘ, όπου τους παρουσιάστηκε η τελική πρόταση για την ανάπλαση, τότε σίγουρα δεν εκλαμβάνεται ως «πράξη ευθύνης» απέναντι στην πόλη.
Η «μάχη» της καρέκλας και η συμμετοχή στα οργανογράμματα
Κι εδώ ακριβώς εγείρεται ένα άλλο, επίσης βαθύ ζήτημα της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει, δυστυχώς, μια διαχρονική τάση στη δημόσια ζωή της πόλης, ένα είδος σιωπηλού – και συχνά ανομολόγητου – έρωτα για την… καρέκλα, που εκδηλώνεται όχι τόσο με την ενεργό παρουσία κατά τη διαμόρφωση των γεγονότων, όσο με την αντίδραση όταν απειλούνται ή αμφισβητούνται…κεκτημένα. Διότι η ουσιαστική συμβολή ενός φορέα δεν μετριέται με τη συμμετοχή σε Δ.Σ. ή σε συμβουλευτικές επιτροπές, αλλά με το κατά πόσο είσαι παρών όταν χαράσσεται η στρατηγική και όχι κατ’ ανάγκη όταν καταρτίζεται ένα οργανόγραμμα.
Γιατί τώρα που η κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει σε μια δομική και οργανωτική ανασυγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου του εκθεσιακού μας φορά, με στόχο τη μετατροπή της ΔΕΘ-Helexpo σε έναν σύγχρονο, λειτουργικό και τεχνοκρατικό οργανισμό, κάποιοι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι η «πόλη δεν έχει φωνή», όταν το έργο της ανάπλασης συζητείται και ωριμάζει εδώ και χρόνια, με ανοιχτές διαδικασίες και διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Τότε όλοι συναινούσαν σιωπηλά. Σήμερα αντιδρούν λες και η ανάπλαση σχεδιάστηκε εν κρυπτώ ή ότι πρόκειται για κάποια αιφνίδια πολιτική απόφαση που ανατρέπει τον αρχικό σχεδιασμό.
Δημόσιο έργο η ανάπλαση, δημόσιος ο χαρακτήρας της ΔΕΘ
Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι η κυβέρνηση τοποθετήθηκε ξεκάθαρα, τόσο δια του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και χθες μέσω του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκου Παπαθανάση,ότι η ανάπλαση της ΔΕΘ θα υλοποιηθεί ως δημόσιο έργο και ο δημόσιος χαρακτήρας της ΔΕΘ θα διατηρηθεί, απαντά στην απαίτηση των καιρών και στο αίτημα των φορέων.
Άλλο η «φωνή» και άλλο ο «θόρυβος»
Συνοψίζοντας, η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από περισσότερη εσωστρέφεια και μάχες για να κερδηθούν χαμένες εντυπώσεις αλλά από συγκλίσεις, καθαρές θέσεις, τεκμηριωμένες προτάσεις και συμμετοχική ευθύνη. Δεν έχει ανάγκη από άλλη μία διαμάχη για το ποιος έχει «φωνή», αλλά από εκείνους που θα την αξιοποιήσουν σωστά, όταν πρέπει και όπως πρέπει. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, όταν η «φωνή» δεν συνοδεύεται από τη δύναμη της ευθύνης, τότε είναι απλώς «θόρυβος». Και η Θεσσαλονίκη, για να πάει μπροστά, χρειάζεται λιγότερο θόρυβο και περισσότερη δουλειά.
