Η πρόσφατη πολιτική εμπειρία μάς το δίδαξε με τον πλέον επίπονο τρόπο, αφού αποδείχθηκε στο πεδίο ότι οι εύκολες υποσχέσεις «πληρώνονται» ακριβά. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που οι… αυταπάτες έγιναν βαριά μνημόνια, τα νταούλια που θα χόρευαν την Ευρώπη… capital controls και η «περήφανη διαπραγμάτευση» κατέληξε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική -και σε ορισμένες περιπτώσεις θεσμική- περιπέτεια για τη χώρα.
Αυτή η τραυματική εμπειρία πρέπει να «θρέφει» τη συλλογική μνήμη και να λειτουργεί ως πολιτικό φίλτρο. Να μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις χωρίς κόστος, ούτε «εθνικοί σωτήρες» χωρίς προγραμματισμό, ρεαλισμό και σοβαρότητα. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το θυμόμαστε όλες και όλοι, ιδιαίτερα σήμερα που περίπου 8 στους 10 συμπολίτες μας εμφανίζονται «θυμωμένοι» με το πολιτικό σύστημα, σύμφωνα με δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από λίγες ώρες.
Ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα ο θυμός και η απογοήτευση γίνονται «εύφορο έδαφος» για να καταγράψουν υψηλά ποσοστά ορισμένα από τα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα που κρατούν δυνάμεις βασιζόμενα στα εύκολα συνθήματα και τον καταγγελτικό λόγο, αλλά στερούνται σοβαρών, ρεαλιστικών και εφαρμόσιμων προτάσεων. Κακά τα ψέματα είναι εύκολο να υπόσχεσαι χωρίς να δεσμεύεσαι, να κατηγορείς δίχως να προτείνεις και να επενδύεις στην οργή χωρίς να προσφέρεις ρεαλιστική προοπτική. Το πρόβλημα, ωστόσο, αρχίζει να γιγαντώνεται όταν ξεχνάμε ως κοινωνία ότι το πίσω από τον λαϊκισμό κρύβεται η απουσία σχεδίου. Άλλωστε, το πρόσφατο παρελθόν δίδαξε(;) πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει «μαγικά», όπως τίποτα δεν καταργείται «με ένα νόμο και με ένα άρθρο».
Η ψήφος της οργής και η ώρα της ευθύνης
Και εδώ προστίθεται ένα άλλο ποιοτικό χαρακτηριστικό της ίδιας δημοσκόπησης. Τέσσερις στους δέκα θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές με κριτήριο να φύγει η σημερινή κυβέρνηση. Ας είμαστε, όμως, ρεαλιστές… Η ψήφος διαμαρτυρίας, όσο «τιμωρητική» και αν φαντάζει, δεν είναι ψήφος ευθύνης. Και σίγουρα αποδέκτη δεν έχει μόνο την κυβέρνηση αλλά ολόκληρη τη χώρα. Αν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένα κριτήρια για το ποια θα είναι η επόμενη ημέρα, τότε το τίμημα το πληρώνουν οι πολίτες, η οικονομία, οι επενδύσεις, η σταθερότητα, η διεθνής εικόνα της Ελλάδας. Η λογική του «να φύγουν αυτοί που κυβερνούν σήμερα» δεν αρκεί. Το πραγματικό ερώτημα είναι: ποιος θα έρθει και τι φέρνει μαζί του; Με ποιο σχέδιο; Με ποια πρόσωπα; Με ποιες λύσεις για τα προβλήματα των πολιτών;
Η κάλπη δεν είναι εργαλείο εκδίκησης
Δεδομένου ότι το ορθό σε κάθε εθνική εκλογική αναμέτρηση είναι να δείχνουμε με την ψήφο μας την κατεύθυνση που θέλουμε να πάρει η χώρα, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν πρέπει να είναι οι «φωνές» που συντηρούν συνωμοσίες, σπέρνουν το σαράκι του διχασμού και μοιράζουν υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, αλλά η ικανή διακυβέρνηση. Ποιος, δηλαδή, μπορεί να κάνει τη δουλειά. Όπου «δουλειά», να διατηρήσει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, να διαχειρίζεται κρίσεις με επάρκεια, να εγγυάται τη σταθερότητα σε έναν απρόβλεπτο κόσμο όπου κυριαρχούν οι γεωπολιτικές και οικονομικές εντάσεις, να παράγει αποτελέσματα. Να υλοποιεί, δηλαδή, πολιτικές που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας και να διατηρεί την Ελλάδα όρθια, σε ένα περιβάλλον που αλλάζει ραγδαία και γίνεται συνεχώς πιο απαιτητικό. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πιο κρίσιμο ζητούμενο για την επόμενη ημέρα. Γιατί σε τελική ανάλυση, η ισχυρή Ελλάδα που όλοι οραματιζόμαστε δεν χτίζεται με θυμό παρά μονάχα με συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα. Γιατί το να φωνάζεις στις πλατείες και τα κανάλια είναι εύκολο. Το να κυβερνάς καλά, είναι το δύσκολο και συνάμα το πιο κρίσιμο.
