Η εκλιπούσα είχε καταφέρει μία λαμπρή πορεία στον κλάδο της, με βραβεύσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Τη Νένη Σπάρτση αποχαιρέτησε με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο στενός της φίλος, πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Θεσσαλονίκης, Σπύρος Βούγιας.
Αναλυτικά η ανάρτηση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, Σπύρου Βούγια:
ΠΛΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Βαθιά οδύνη, θρήνος και συντριβή. Μετά από μια άνιση μάχη που κράτησε πάνω από δύο χρόνια, έφυγε σήμερα για πάντα η χαρισματική αρχιτέκτων Ελένη (Νένη) Σπάρτση, που μεσουράνησε με το έργο και τη φωτεινή της παρουσία στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της πόλης μας τα τελευταία 40 χρόνια. Είναι γνωστό σε όλους το αποτύπωμα της ξεχωριστής σχεδιαστικής της δουλειάς (με την ομάδα του γραφείου της Schema 4) σε κτίρια, αστικές αναπλάσεις, διαγωνισμούς, ανακαινίσεις κατοικιών, καταστημάτων και ξενοδοχείων και σε κάθε είδους αρχιτεκτονικές και αισθητικές παρεμβάσεις.
Πιο πολύ όμως από την επαγγελματική της επιτυχία, η Νένη ξεχώριζε για τον σπάνιο χαρακτήρα, το ήθος, το απαράμιλλο στυλ και την ανεπιτήδευτη γοητεία της που την έθεταν πάντοτε στο επίκεντρο της προσοχής και του θαυμασμού σε κάθε μικρό η μεγαλύτερο ανθρώπινο σύμπαν που συγκροτούνταν αβίαστα και με φυσικό τρόπο γύρω της.
Είχαμε με τη Λένα (που ήταν συμφοιτήτριά της στο πανεπιστήμιο) τη τύχη και τη χαρά να γνωρίσουμε και να δεθούμε στενά με τη Νένη και τον σύντροφο της ζωής της Κωστή Δημητριάδη σε μια μακρόχρονη και πολύ κοντινή, σχεδόν συγγενική σχέση. Καθώς η γυναίκα αυτή εκφραζόταν πάντοτε με περισσή τόλμη και ειλικρίνεια προσπαθώντας να ζήσει ελεύθερα χωρίς υποκριτικούς περιορισμούς, θύμιζε σύγχρονες ηρωίδες που πίστευα πως υπάρχουν μόνο σε μυθιστορήματα και θεατρικά έργα ή στο σινεμά.
Πραγματικά, η Νένη Σπάρτση μπορούσε να γίνεται άλλοτε μια Ιψενική Νόρα που διεκδικούσε τη χειραφέτησή της από τις κοινωνικές συμβάσεις και άλλοτε μια Μπλανς Ντιμπουά στο "Λεωφορείο ο Πόθος", παριστάνοντας την βαθιά πληγωμένη από άκαρδους Κοβάλσκι. Συχνά έμοιαζε στην Έμμα Μποβαρύ του Φλωμπέρ ή την Άννα Καρένινα του Τολστόι. Το σίγουρο είναι οτι "Ζούσε τη ζωή της" σαν πρωταγωνίστρια της ομώνυμης ταινίας του Γκοντάρ αν και της ταίριαζε απόλυτα στις νυχτερινές εξόδους ο πρώτος ρόλος στο "Μια κυρία στα μπουζούκια" του Γιάννη Δαλιανίδη.
Όπως θα έλεγε ο Σαίξπηρ "ήταν πλασμένη από την ύλη που φτιάχνονται τα όνειρα" και το πέρασμά της ήταν μια δέσμη από φως που ομόρφηνε κι έδωσε χρώμα στη ζωή όλων μας. Στην παράσταση αυτή διάλεγα συνήθως (με δική της συναίνεση πάντοτε) το ρόλο που έχει "ένας τρελός που λέει μια ιστορία δίχως κανένα νόημα".
Στην αιώνια παρτίδα που έχει για όλους το ίδιο τέλος (μόνο που δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί) εμείς χάσαμε σήμερα τη βασίλισσά μας. Και, όπως επιβάλλουν οι κανόνες του παιχνιδιού, δεν θα αργήσουμε να σπρώξουμε μόνοι κάτω και τον βασιλιά μας.
Καλό ταξίδι αγαπημένη. Να είναι ήρεμος ο ύπνος σου.
