Όπως σχολιάζει το Politico, ο στόχος του είναι να φέρει τη μεγάλη κουρδική μειονότητα στο πλευρό του, βάζοντας τέλος στη μακροβιότερη πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση της χώρας, η οποία έχει προκαλέσει περίπου 40.000 θανάτους σε τέσσερις δεκαετίες.
Αυτό που σκοπεύει να κάνει ο πρόεδρος Ερντογάν είναι να δώσει θέση στην τουρκική πολιτική στον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, τον φυλακισμένο ηγέτη του εκτός νόμου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), ο οποίος θεωρείται τρομοκράτης από την Άγκυρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Ο Ερντογάν ξέρει πως τώρα είναι η στιγμή να προσπαθήσει να εδραιώσει τη θέση του — ίσως και δια βίου — ή να διακινδυνεύσει την ολοκληρωτική του εξαφάνιση από την πολιτική σκηνή.
Έπειτα από τις συντριπτικές ήττες που υπέστη από την κοσμική αντιπολίτευση στις δημοτικές εκλογές του 2024 — και μάλιστα σε παραδοσιακά συντηρητικά προπύργια — ο Ερντογάν έχει στραφεί απεγνωσμένα προς την πλήρη αυταρχικότητα.
Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου φυλακίστηκε, ενώ οι υπηρεσίες ασφαλείας έχουν ξεκινήσει εθνικής κλίμακας εκστρατεία για τη σύλληψη αντιπολιτευόμενων δημάρχων. Οι σύμμαχοι που τον στήριξαν στο δρόμο προς την εξουσία τον έχουν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει.
Αν και η ανάγκη εξεύρεσης νέας εκλογικής βάσης εξηγεί την κουρδική του «μπλόφα», πρόκειται για εξαιρετικά ριψοκίνδυνη κίνηση χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Η κυρίαρχη τουρκική κοινή γνώμη παραμένει ιδιαίτερα επιφυλακτική έναντι του PKK, ενώ και οι ίδιοι οι Κούρδοι είναι εξαιρετικά καχύποπτοι απέναντι στις τουρκικές Αρχές.
Κάποια πρώτα βήματα προόδου αναμένονται την Παρασκευή, με την παράδοση ενός πρώτου φορτίου όπλων του PKK στο βόρειο Ιράκ, πιθανότατα στην κουρδική επαρχία Σουλεϊμανίγια.
Παράλληλα με τις δημόσιες δηλώσεις του για το σχέδιο «Τουρκία χωρίς τρομοκρατία» που προωθεί την ειρήνευση με τους Κούρδους, ο Ερντογάν δεν παύει να επισημαίνει τους πολλαπλούς κινδύνους του εγχειρήματος. Έχει αναγνωρίσει ότι το σχέδιό του κινδυνεύει με σαμποτάζ τόσο από το εσωτερικό της Τουρκίας όσο και από τις ίδιες τις τάξεις του PKK.
Αισθανόμενος την πιθανή εχθρότητα απέναντι στη συμφωνία με το PKK, ο πρόεδρος — στην ομιλία του ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης την Τετάρτη — προέβη σε προληπτικές δηλώσεις για να αποτρέψει τις επιθέσεις πολιτικών αντιπάλων ότι η συμφωνία προσβάλλει τους βετεράνους ή τα θύματα της σύγκρουσης.
«Πουθενά, και σε καμία φάση της προσπάθειας για μια Τουρκία χωρίς τρομοκρατία, δεν υπάρχει — ούτε μπορεί να υπάρξει — βήμα που να αμαυρώνει τη μνήμη των μαρτύρων μας ή να πληγώνει τις ψυχές τους», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά του, ο φυλακισμένος Οτσαλάν, στην πρώτη του βιντεοσκοπημένη δήλωση από το 1999, είπε την Τετάρτη πως το κίνημα του PKK και η προηγούμενη επιδίωξή του για ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος ανήκουν πια στο παρελθόν, καθώς ο βασικός στόχος του — η αναγνώριση της κουρδικής ύπαρξης — έχει επιτευχθεί.
«Η ύπαρξη αναγνωρίστηκε και άρα ο πρωταρχικός στόχος επετεύχθη. Από αυτή την άποψη, το προηγούμενο στάδιο είναι ξεπερασμένο… Πρόκειται για μια εθελοντική μετάβαση από τη φάση του ένοπλου αγώνα στη φάση της δημοκρατικής πολιτικής και του νόμου. Δεν πρόκειται για ήττα, αλλά για μια ιστορική επιτυχία», δήλωσε στο βίντεό του.
Σύμφωνα με το Politico, καμία άλλη υπόθεση στην τουρκική πολιτική δεν είναι τόσο φορτισμένη όσο το κουρδικό ζήτημα. Πολλοί Κούρδοι περιγράφουν τους εαυτούς τους ως το πολυπληθέστερο έθνος χωρίς κράτος στον κόσμο — με εκατομμύρια να ζουν στο Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία και την Τουρκία, όπου αποτελούν περίπου το 15 με 20% του πληθυσμού.
Πολλοί Κούρδοι ισχυρίζονται πως στερήθηκαν βασικά δικαιώματα από τη γέννηση της Τουρκικής Δημοκρατίας πριν από έναν αιώνα και πως έχουν υποστεί συστηματική καταπίεση.
Στον αντίποδα, πολλοί Τούρκοι θεωρούν το PKK ως τρομοκρατική οργάνωση που διεξήγαγε πόλεμο κατά του κράτους, ενώ βλέπουν τον Οτσαλάν, ο οποίος παραμένει φυλακισμένος σε νησί εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες, ως δολοφόνο.
Δεδομένου του εκρηκτικού φάσματος συναισθημάτων γύρω από το πρόσωπο του Οτσαλάν, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μια τέτοια προσωπικότητα φαίνεται να αποτελεί το κλειδί για την υλοποίηση της συμφωνίας του Ερντογάν, σχολιάζει το Politico.
