«Όλα μου τα παιδιά έχουν χάσει σχεδόν το μισό τους βάρος», δήλωσε ο Τζαμίλ Μουγκάρι, 38 ετών, από τη Μαγάζι, στην κεντρική Γάζα. «Η κόρη μου, που είναι πέντε χρονών, ζυγίζει πλέον μόνο 11 κιλά. Ο γιος μου, ο Μοχάμαντ, έχει γίνει μόνο δέρμα και κόκαλα. Όλα μου τα παιδιά είναι έτσι.»
«Και εγώ κάποτε ζύγιζα 85 κιλά, και τώρα έχω πέσει στα 55.»
Δυσκολεύεται να διατηρήσει τη δύναμη που χρειάζεται για να βρει τροφή για την οικογένειά του. «Μερικές φορές, ενώ περπατάω στον δρόμο, ζαλίζομαι και νιώθω ότι θα καταρρεύσω, αλλά πιέζω τον εαυτό μου να σταθεί όρθιος. Καμιά φορά με πιάνει και ρίγος», είπε.
Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, η Γάζα ξεπέρασε δύο φρικτά ορόσημα. Ο επίσημος αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τις 60.000, αν και ο πραγματικός αριθμός, συμπεριλαμβανομένων όσων είναι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια, πιθανότατα είναι πολύ υψηλότερος.
Το ανθρώπινο κόστος αναμένεται να συνεχίσει να αυξάνεται δραματικά, καθώς η πείνα πλέον ανταγωνίζεται τις βόμβες και τα πυρά ως ένας αδιάκριτος φονιάς.
Την Τρίτη, η Ολοκληρωμένη Ταξινόμηση Φάσεων Επισιτιστικής Ασφάλειας (IPC), μια επιτροπή ειδικών από τον ΟΗΕ και άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις που εδώ και καιρό προειδοποιούσε για τον κίνδυνο λιμού, επιβεβαίωσε ότι το όριο ξεπεράστηκε.
«Το χειρότερο δυνατό σενάριο λιμού βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη στη Λωρίδα της Γάζας», ανέφερε η IPC, καλώντας σε κατάπαυση του πυρός για να αποφευχθεί περαιτέρω «καταστροφική ανθρώπινη ταλαιπωρία».
Οι 2,2 εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας γνωρίζουν καλά τι σημαίνει πείνα, καθώς αναγκάζονται καθημερινά να ψάχνουν για φαγητό μέσα σε ένα καθεστώς σκόπιμων και αυστηρών περιορισμών από το Ισραήλ στις ανθρωπιστικές αποστολές.
Ο Μουγκάρι είπε πως το φαγητό είναι σχεδόν ανύπαρκτο: «Μπορεί να περάσουμε μία ή και δύο εβδομάδες χωρίς καθόλου αλεύρι. Μερικές φορές τρώμε μόνο ένα γεύμα την ημέρα, συνήθως φακές, και κάποιες φορές δεν βρίσκουμε τίποτα να φάμε – περνάμε τη μέρα πίνοντας μόνο νερό για να νιώσουμε ότι χορτάσαμε.»
Η οικογένειά του έχει αναγκαστεί να μετακομίσει επτά φορές από την έναρξη του πολέμου, λόγω των συνεχών ισραηλινών επιθέσεων. Ωστόσο, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουν από την πείνα που πλέον κυριαρχεί σε όλη την περιοχή.
«Μερικές φορές παίρνουμε φακές από δωρεές ή φιλάνθρωπους, ή δανειζόμαστε χρήματα για να τις αγοράσουμε, αυτό είναι όλο,» είπε. «Δεν λαμβάνουμε καμία τροφή από τις κουζίνες για άπορους· αυτές υπάρχουν μόνο σε ορισμένα στρατόπεδα και σε πολύ μικρές ποσότητες.
«Διαδίδουν ειδήσεις ότι έρχεται βοήθεια, αλλά μόνο οι δυνατοί και όσοι έχουν όπλα αρπάζουν τα φορτηγά και πουλάνε τα προϊόντα σε εξαιρετικά υψηλές τιμές. Πώς μπορούν οι φτωχοί να τα αγοράσουν σε τέτοιες τιμές;»
Οι τέσσερις χώροι διανομής τροφίμων σε όλη τη Γάζα, που λειτουργούν από το Ιδρυμα Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Γάζας, είναι ανοιχτοί μόνο για λίγα λεπτά την ημέρα, προκαλώντας τεράστιο συνωστισμό απελπισμένων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν δεχτεί ισραηλινά πυρά ενώ αναζητούσαν ανθρωπιστική βοήθεια, με αποτέλεσμα μαζικούς τραυματισμούς και θανάτους.
Η Μανσούρα Φαντλ αλ-Χελού, μια 58χρονη χήρα, είναι πολύ αδύναμη για να πάει στα σημεία διανομής και αρνείται να αφήσει τον γιο της να πάει, φοβούμενη ότι δεν θα επιστρέψει ζωντανός.
«Η κατάσταση εκεί είναι τρομερή και πολύ επικίνδυνη. Το χειρότερο είναι το χάος ανάμεσα στους άντρες – άνθρωποι σπρώχνονται και ρίχνονται κάτω,» είπε.
Ο Μουγχαρί έχει υποβληθεί σε ανοικτή καρδιοχειρουργική επέμβαση και όλα τα παιδιά του είναι κάτω των 12 ετών. Ακόμη κι αν ήθελαν να ρισκάρουν τη ζωή τους για να βρουν φαγητό, δεν μπορούν.
«Προσπαθώ να παραμείνω δυνατός για να μπορώ να δώσω στα παιδιά μου κάτι να φάνε,» είπε. «Έχουμε στείλει πολλά μηνύματα στον κόσμο, αλλά κανείς δεν έχει κινηθεί. Δεν ξέρουμε πια τι να πούμε. Το μόνο που μπορώ να πω στον κόσμο είναι ότι πεθαίνουμε αργά, σώστε μας από αυτήν την τραγωδία.»
Μεταξύ των φρικαλεοτήτων που έχει φέρει ο πόλεμος Ισραήλ-Γάζας στον λαό του, ο βασανισμός των γονιών που βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα και είναι ανήμποροι να τα σώσουν είναι σίγουρα από τα χειρότερα.
«Η μικρότερη κόρη μου είναι 14 ετών, και τα πλευρά της φαίνονται καθαρά λόγω ακραίας αδυναμίας και υποσιτισμού,» είπε ο Αμπού αλ-Άμπεντ, πατέρας από το Ντεΐρ αλ-Μπαλάχ. «Έχω τέσσερις κόρες και τρεις γιους. Παθαίνουν ζάλη και κούραση λόγω έλλειψης φαγητού. Αν εγώ, ο πατέρας τους, αισθάνομαι έτσι, πόσο χειρότερα πρέπει να είναι γι’ αυτούς;»
Είπε ότι δεν λαμβάνουν καμία βοήθεια και ότι η αγορά τροφίμων είναι ακριβή και μπορούν να αγοράσουν μόνο λίγα. «Οι τιμές είναι εξαιρετικά υψηλές· ούτε στις ευρωπαϊκές χώρες δεν έχει φτάσει τέτοιος πληθωρισμός. Και εδώ στη Γάζα, δεν υπάρχει κανένα εισόδημα.
«Υπήρχαν μαγειρεία για φτωχούς στην περιοχή, αλλά τώρα δεν υπάρχουν πια. Δεν υπάρχουν πια μέρη που να δίνουν δωρεάν φαγητό.»
