Φυσικά, ένας παίκτης δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του όλες τις ομάδες. Όμως αυτά που κάνει ο Γιάννης δεν είναι απλώς εντυπωσιακά. Είναι εξωπραγματικά. Στατιστικά, απέναντι στο Ισραήλ είχε: 37 πόντοι, 10 ριμπάουντ, με μόλις δύο βολές εκτελεσμένες. Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Και αν το συγκρίνει κανείς με τον Λούκα Ντόντσιτς που έχει εκτελέσει διπλάσιες βολές στη διοργάνωση, καταλαβαίνει καλύτερα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αλλά και τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν οι διαιτητές.
Το μεγάλο κλειδί όμως είναι ότι αυτή τη φορά ο Αντετοκούνμπο δεν μοιάζει αποκομμένος. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει φτιάξει ένα σύνολο που του δίνει χώρους, που του δίνει την μπάλα εκεί που πρέπει, που τον βοηθά να κουβαλήσει την ομάδα χωρίς να σπάει πάνω του κάθε επίθεση. Ο ομοσπονδιακός κόουτς παίρνει δικαιωματικά τεράστια credits, γιατί για πρώτη φορά βλέπουμε έναν Γιάννη που παίζει στην Εθνική σχεδόν όπως και στους Bucks.
Και δεν είναι μόνο εκείνος. Όλοι οι παίκτες έχουν ρόλο, όλοι βγάζουν ενέργεια και πάθος, όλοι έχουν συμβάλει για να βρίσκεται η Ελλάδα ήδη στους «8». Το ματς με τη Λιθουανία μοιάζει με το σημαντικότερο της τελευταίας εικοσαετίας – ίσως από το 2005 και το χρυσό στη Σερβία.
Τώρα είναι η στιγμή. Τώρα πρέπει να φανεί το σθένος, η αυταπάρνηση, ο αθλητικός εγωισμός. Η ομάδα έχει όλα τα φόντα για κάτι σπουδαίο, ίσως και για κάτι που κανείς δεν περίμενε στην αρχή του τουρνουά.
Ένα είναι το σίγουρο: με τέτοιον Γιάννη δεν φοβόμαστε κανέναν. Αντιθέτως, μας φοβούνται όλοι.
