Τα «φοβερά και τρομερά μωρά» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς συνέτριψαν τη Λευκορωσία με 5-1, σε ένα βράδυ που η μπάλα έμοιαζε να υπακούει σε κάθε τους κίνηση. Και το πιο εντυπωσιακό; Ότι το δεύτερο ημίχρονο παίχτηκε με «κατεβασμένη ταχύτητα».
Δεν είναι μόνο τα γκολ, όσο εντυπωσιακά κι αν είναι πέντε τέρματα σε διεθνές επίπεδο. Είναι η εικόνα της ομάδας στο χορτάρι. Ο τρόπος που μπαίνει στο παιχνίδι με ένταση, οι αυτοματισμοί που βγαίνουν σαν να έχουν δουλευτεί χρόνια, η δίψα που φαίνεται σε κάθε διεκδίκηση. Πρόκειται για μια Εθνική που μας κάνει να ονειρευόμαστε και όχι άδικα. Μια ομάδα που δείχνει ότι όχι μόνο αξίζει να βρίσκεται στο Μουντιάλ της Αμερικής, αλλά μπορεί να φτάσει εκεί με άνεση.
Βεβαίως, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Ο δρόμος έχει ακόμα πολλά και καθοριστικά εμπόδια. Το πρώτο, και ίσως πιο κρίσιμο, έρχεται τη Δευτέρα απέναντι στη Δανία, ξανά στο «Γ. Καραϊσκάκης». Μια νίκη εκεί θα φέρει την Ελλάδα πιο κοντά από ποτέ στην επιστροφή της σε μια μεγάλη διοργάνωση, δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία της παρουσία σε Μουντιάλ.
Αυτό που ξεχωρίζει, όμως, δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό ταλέντο. Αυτή η ομάδα έχει παίκτες, έχει ποιότητα, αλλά κυρίως έχει προπονητή. Έναν καθοδηγητή που δεν εμπνέει απλώς, αλλά ενώνει. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με τη στάση ζωής του και τα μηνύματά του αποδεικνύει πως η Εθνική δεν είναι απλώς μια ομάδα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η «επίσημη αγαπημένη» που ξαναγίνεται υπόθεση όλων των Ελλήνων.
Και αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στο γήπεδο, αλλά και στην κερκίδα. Τα εισιτήρια για τα παιχνίδια εξαφανίζονται σε χρόνο-ρεκόρ, σημάδι ότι ο κόσμος ξαναβρίσκει λόγο να είναι εκεί. Κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κέρδος: μια ομάδα που μας ενώνει, μας εμπνέει και μας κάνει να μετράμε αντίστροφα για το επόμενο σφύριγμα.
