Ήταν μια βραδιά που άφησε πολλά ερωτήματα και ακόμη περισσότερες ανησυχίες, καθώς οι «κιτρινόμαυροι» έδειξαν αγνώριστοι. Από την ημέρα που ο Μανόλο Χιμένεθ ανέλαβε την ομάδα, δεν υπήρξε άλλη τόσο κακή και αποκαρδιωτική εμφάνιση. Ο Άρης έδειχνε σαν να έχει παραδοθεί. Χωρίς πάθος, χωρίς ένταση, χωρίς την παραμικρή φλόγα ή διάθεση να αντιδράσει.
Μια ομάδα που μπήκε στο γήπεδο χωρίς πίστη, χωρίς ενέργεια και χωρίς το παραμικρό σημάδι αποφασιστικότητας να διεκδικήσει κάτι. Και το πλήρωσε το τέλος με βαριά ήττα.
Η ήττα αυτή, και περισσότερο ο τρόπος που ήρθε, αποτελεί ξεκάθαρα ένα πισωγύρισμα. Ο Άρης επέστρεψε στη μιζέρια και στην πίεση που είχε ζήσει πριν την πρώτη διακοπή του πρωταθλήματος. Πέντε βαθμοί χαμένοι στα δύο τελευταία παιχνίδια, μια αίσθηση εσωστρέφειας που επανέρχεται, και ένας οργανισμός που μοιάζει να ψάχνει ξανά τα πατήματά του. Ο Χιμένεθ μίλησε για «νύχτα ντροπής», και είχε απόλυτο δίκιο. Αλλά αυτός και οι ποδοσφαιριστές του είναι εκείνοι που οφείλουν να βρουν τις λύσεις, να σηκώσουν το κεφάλι και να δείξουν ότι μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση.
Τα τρία επόμενα παιχνίδια θα είναι καθοριστικά. Ο Άρης παίζει με την πλάτη στον τοίχο και γνωρίζει πως αν δεν αλλάξει άμεσα πρόσωπο, όχι μόνο σε επίπεδο εικόνας αλλά και αποτελεσμάτων, τότε τα όνειρα της τετράδας μπορεί να απομακρυνθούν πολύ νωρίς στη σεζόν.
Στην Τρίπολη δεν υπήρξε ούτε ένας ποδοσφαιριστής που να στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Όλοι κινήθηκαν κάτω του μετρίου, κανείς δεν έβγαλε το κάτι παραπάνω, κανείς δεν προσπάθησε πραγματικά να πάρει την ομάδα στις πλάτες του.
Η δικαιολογία των απουσιών δεν μπορεί να υπάρχει πλέον. Αυτή η ομάδα έχει υλικό, έχει παίκτες με ποιότητα και εμπειρία, αλλά οφείλει να το αποδεικνύει στο χορτάρι. Ο Άρης χρειάζεται επειγόντως αντίδραση, προσωπικότητα και κυρίως πίστη. Γιατί το βράδυ της Τρίπολης δεν ήταν απλώς μια κακή παρένθεση, ήταν ένα δυνατό καμπανάκι για όλους. Και αν δεν το ακούσουν τώρα, μπορεί πολύ σύντομα να είναι αργά.
