Από εκεί και πέρα, όλα εξελίχθηκαν σαν κινηματογραφικό καρέ. Η εκτέλεση του Κόνιαρη, η τροχιά της μπάλας, το άλμα του Μουρ και το φάουλ που κέρδισε στα 0,4’’ έδωσαν σε μια ολόκληρη ομάδα το δικαίωμα να ανασάνει ξανά. Και όταν ο Αμερικανός στάθηκε στη γραμμή των βολών, η εικόνα έμοιαζε με τελική δοκιμασία μιας χρονιάς που χτίστηκε χωρίς φωνές, αλλά με συνέπεια και πραγματική δουλειά στο παρκέ.
Οι δύο εύστοχες βολές δεν σήμαναν απλώς ένα 88-87. Ήταν η επικύρωση ότι ο ΠΑΟΚ φέτος δεν επιβιώνει, αλλά εξελίσσεται. Η πρόκριση στους “16” ήρθε σαν φυσική κατάληξη μιας ομάδας που βρίσκεται στο καλύτερο στάδιο της σεζόν την κατάλληλη στιγμή, ενώ στο φόντο διαμορφώνεται η νέα εποχή με την αναμενόμενη ιδιοκτησιακή αλλαγή υπό τον Αριστοτέλη Μυστακίδη. Ο νέος επενδυτής θα βρει μπροστά του μια ομάδα δουλεμένη, με ταυτότητα και χαρακτήρα, κάτι που ο Θανάσης Χατζόπουλος διατήρησε ζωντανό παρά τις οικονομικές δυσκολίες.
Το πιο σημαντικό όμως κέρδος δεν έχει να κάνει ούτε με νίκες, ούτε με προκρίσεις. Είναι ο κόσμος. Το Παλατάκι έχει γίνει ξανά καμίνι, όχι επειδή «πρέπει», αλλά επειδή ο φίλαθλος του ΠΑΟΚ απολαμβάνει αυτό που βλέπει. Η σύνδεση εξέδρας–ομάδας έχει επιστρέψει στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων ετών. Η ενέργεια, ο παλμός, το συναίσθημα που μεταφέρεται στο παρκέ δίνουν στον ΠΑΟΚ κάτι που δεν αγοράζεται και ονομάζεται φλόγα.
Και έτσι ο ΠΑΟΚ μπαίνει στη συνέχεια της σεζόν με ψυχολογία που δύσκολα αποκτάς. Με νίκες σε δύσκολες έδρες στο ελληνικό πρωτάθλημα και με παρουσία στην Ευρώπη που δείχνει συνέπεια, η ομάδα του Ζντοβτς απέδειξε ότι δεν φοβάται κανέναν.
Αν τελικά η φετινή χρονιά εξελιχθεί σε κάτι μεγαλύτερο, τότε η φάση των 0,5’’ θα μείνει ως το σημείο καμπής, γιατί αυτό το μισό δευτερόλεπτο ήταν αρκετό για να αλλάξει ο ρυθμός μιας ολόκληρης χρονιάς και ίσως, για να γραφτεί μια νέα ιστορία.
