Το να μπούμε τώρα στη διαδικασία να αποδώσουμε ευθύνες ή να κάνουμε ατομική κριτική, είτε προς τους παίκτες είτε προς τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Η Εθνική μένει εκτός μεγάλης διοργάνωσης για έκτη συνεχόμενη φορά και μετρά ήδη δώδεκα χρόνια μακριά από το υψηλότερο επίπεδο. Το πλήγμα είναι μεγάλο, γιατί αυτή η ομάδα είχε τα εχέγγυα, την ποιότητα και το ταλέντο να κάνει την υπέρβαση και να επιστρέψει στα τελικά. Ωστόσο, αυτό που αποδείχθηκε στο γήπεδο είναι πως το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί.
Χρειάζεται εμπειρία, κινητικότητα, εναλλακτικό πλάνο παιχνιδιού και, ενίοτε, τύχη. Στοιχεία που η Εθνική δεν είχε σε επαρκή βαθμό, κάτι που φάνηκε καθαρά στα τρία τελευταία παιχνίδια, τα δύο με τη Δανία και το ένα με τη Σκωτία, όπου δεχθήκαμε εννέα γκολ, όλα από ατομικά λάθη. Αυτή η εικόνα δεν μας άξιζε, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ευκαιρία για μάθημα.
Η Εθνική καλείται τώρα να μαζέψει τα κομμάτια της, να κλείσει τα κενά της, να κάνει αυτοκριτική και να προχωρήσει μπροστά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όσοι είμαστε απ’ έξω, οφείλουμε να δείξουμε εμπιστοσύνη σε αυτή τη φουρνιά ποδοσφαιριστών. Είναι καλοί, είναι ικανοί και δείχνουν ότι αγαπούν πραγματικά τη φανέλα με το εθνόσημο. Το ποδόσφαιρο δεν προσφέρει σε κανέναν συμβόλαιο με την επιτυχία και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτούμε όλοι.
Η αποτυχία αυτή πρέπει να πεισμώσει τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές περισσότερο από κάθε άλλον. Γιατί αυτοί ήθελαν περισσότερο απ’ όλους να βρίσκονται στα γήπεδα της Αμερικής. Το ζητούμενο πλέον είναι να βρεθεί ο τρόπος ώστε την επόμενη φορά η Εθνική να τα καταφέρει. Γιατί στο σημείο που έχει φτάσει, δεν υπάρχει περιθώριο για νέα αποτυχία.
Ήδη μια γενιά ποιοτικών Ελλήνων παικτών κινδυνεύει να κλείσει την καριέρα της χωρίς ούτε μία συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Και αυτό, πάνω απ’ όλα, δεν το θέλουν ούτε οι ίδιοι. Τώρα είναι η στιγμή για ενότητα, δουλειά και πίστη. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξανασηκωθεί η Εθνική.
