Στον απόηχο της φετινής ΔΕΘ, ακούγοντας και τους ηγέτες της Αντιπολίτευσης αναρωτήθηκα για την αντοχή της Κυβέρνησης για 6 χρόνια τώρα.
Διάβασα και τις πρώτες δημοσκοπήσεις.
Η αντοχή της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με Πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη προκαλεί. Προκαλεί αρκετά συναισθήματα. Σε κάποιους, σιγουριάς. Ότι με αυτή την Κυβέρνηση, βρήκαν δουλειά, μειώθηκε ο φόρος που πληρώνουν, βρήκαν κίνητρο να γυρίσουν πίσω στη Πατρίδα από την οποία είχαν φύγει μετά το 2015.
Άλλοι, αισθάνονται ασφάλεια έναντι των καλών μας γειτόνων, που πάντα καλοβλέπουν το καλύτερο οικόπεδο στη Μεσόγειο που εκτός από πολύ όμορφο και ευλογημένο, ενδεχομένως να έχει και πολύ επικερδές υπέδαφος, βυθό...
Άλλοι, αισθάνονται υπερήφανοι, που ενώ γύρω μας γίνεται στην κυριολεξία ΧΑΜΟΣ, εμείς απολαμβάνουμε ειρήνη, ασφάλεια και κανονικότητα.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, οι οποίοι βλέπουν πραγματικά με φθόνο αυτή την αντοχή.
Υπάρχουν κάποιοι που με την πρώτη ευκαιρία, με την πρώτη αφορμή,σωστή ή όχι που δίνει αυτή η Κυβέρνηση ή απλά η κακιά η ώρα, η πρώτη τους δουλειά, είναι να πιάνει φωτιά το πληκτρολόγιό τους και να καταριούνται παιδιά, γονείς, τους πάντες που είτε είναι μέλη της Κυβέρνησης, είτε την ψηφίζουν.Εύχονται να πέσουν πάνω σε αυτή την Κυβέρνηση ούτε λίγο ούτε πολύ οι 7 Πληγές του Φαραώ.
Γιατί τόσο μίσος; Γιατί τέτοια ένταση σε αυτές τις αντιδράσεις;
Πέρα από τις ψυχαναλυτικές ερμηνείες στις οποίες δεν είμαι και ειδικός, υποθέτω ότι μπορούν να ερμηνευτούν ως εξής αυτές οι αντιδράσεις.
Η κυριότερη αιτία, πιστεύω ότι είναι, η έλλειψη αφηγήματος από τους «άλλους». Από την Αντιπολίτευση.
Δεν είναι μόνο το θέμα της έλλειψης ενός νέου «Αντρέα» που θα ανατρέψει τα πάντα με την πολύ γοητευτική και λαϊκίστική ρητορική του.
Το κυριότερο είναι ότι δεν έχουν σε ΤΙ να πιστέψουν ότι μπορεί να γίνει αλλιώς.
Και αυτό γιατί στην Αντιπολίτευση αναλώνονται σε συνθήματα και υποσχέσεις του περασμένου Αιώνα.
13ος και 14ος μισθός. Αυξήσεις για όλους. Μείωση ΦΠΑ. Προσλήψεις παντού και συνέχεια. Έτσι απλά γιατί θέλουμε. Χωρίς στόχο. Χωρίς υπολογισμό.
Δεν τους νοιάζει που οι πολίτες θα έχουν περισσότερο εισόδημα διαθέσιμο με τις μειώσεις των φόρων. Δεν το κατανοούν μάλλον. ΟΧΙ. Θέλουν αυτό που ήξεραν εδώ και χρόνια.
Λογαριασμός; Δεν μας ενδιαφέρει. Υποτίθεται για αυτό θα τους βγάλουμε, τους «άλλους» για να βρουν τα λεφτά, να μας τα δώσουν, μπορεί και χωρίς να χρειάζεται να δουλεύουμε καν.
Με τρόπους παλιούς και ωραίους. Με τις εταιρείες, αντί να καινοτομούν, να είναι ΟΛΕΣ προμηθευτές του Δημοσίου και να υπερτιμολογούν, να εισπράττουν, να μην πληρώνουν φόρους. Να μην ελέγχονται για πόσους υπαλλήλους απασχολούν και για πόσο (αλήθεια αυτό δεν είναι αντιεργατικό να μην το θέλουν; 1000% περισσότερες υπερωρίες καταγράφηκαν…!).
Να μην εξάγουμε. Να καταναλώνουμε ο ένας τα προϊόντα του άλλου. Δεν θέλει κόπο. Θέλει τρόπο που λέγαμε παλιά.
Να συνεχίσουμε να μπαίνουμε σε Επιδοτούμενα Προγράμματα, να μην υλοποιούμε τις επενδύσεις και να μην γυρνάμε τα λεφτά πίσω ποτέ.
Να δηλώνουμε χωράφια, κεφάλια, ό,τι θέλουμε τέλος πάντων και να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται κορόιδα.
Να μην πληρώνουμε με κάρτα. Να έχουμε μόνο μετρητά. Να μην κόβουμε αποδείξεις.
Να μην, να μην, χίλια δυο.
Έλα όμως, που υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών που ΔΕΝ θέλει να γυρίσει πίσω σε όλα αυτά.
Που του αρέσει το νοικοκυριό. Που του αρέσει να εφαρμόζονται οι Νόμοι. Που του αρέσει να πληρώνουν φόρο όλοι, αλλά λιγότερο. Διότι όταν πληρώνουν περισσότεροι φόρο, πληρώνουν και λιγότερο φόρο, λόγω του ότι μειώνεται η φοροδιαφυγή.
Έλα όμως που σε αρκετούς εκεί έξω αρέσει να έχουμε καλύτερα Νοσοκομεία, Σχολεία, πληρωμένα από τους Φόρους, αλλά και από δωρεές ιδιωτών.
Έτσι λοιπόν, η έλλειψη αφηγήματος, κάνει την Αντιπολίτευση να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι, παρά τα όποια δικαιώματα κι αν έχει δώσει η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και τα δικαιώματα τα έδωσε, διότι παλεύει αυτή η Κυβέρνηση με ένα ΚΑΘΕΣΤΩΣ και ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ δεκαετιών. Και γι αυτό την ψήφισαν οι πολίτες βέβαια. Και μάλιστα για δύο μέχρι τώρα θητείες.
Έχουμε γράψει και πει, πολλές φορές. Ότι για να μπορέσει οποιοσδήποτε από την Αντιπολίτευση να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρέπει πρώτα από όλα να δείξει ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ.
Όχι μόνο ως πρόσωπο. Αλλά και ως ρητορική. Ως σχέδιο. Ως προοπτική.
Με παλιά υλικά (και δεν εννοώ μόνο πρόσωπα), συνθήματα, πολιτικές αποτυχημένες διεθνώς εδώ και χρόνια. Σε ένα περιβάλλον που απαιτεί, σύνεση, απαιτεί προσήλωση στο στόχο, δεν μπορείς να έχεις μέλλον επενδύοντας μόνο σε θυμό, μίσος και κυρίως πολιτικές ανέφικτες.
Διότι μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για κάποιους να είναι ο πολιτικός και Κυβερνήτης που αγαπούν να μισούν, όμως είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να «κάνει τη δουλειά». Και το ξέρουν. Και αυτό τους εξοργίζει…
Και όσο, δυστυχώς για κάποιους, ευτυχώς για κάποιους άλλους, δεν αλλάζει το αφήγημα από την Αντιπολίτευση, ακόμα και αυτοί που αγαπούν να μισούν, θα τον ψηφίσουν και πάλι.
Ο κ. Ιωάννης Γ. Ρουκάς είναι Οικονομολόγος
