Ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για την Ομοσπονδία της Ευρώπης-ΕΕνΟΕ, αναφέρει εκτός των άλλων πως η ονομαζόμενη «Φινλανδοποίηση» των χωρών τόσο της Βαλτικής, αλλά και όλων όσοι συνορεύουν με τη Ρωσία, αποτελεί βασικό στόχο του Πούτιν ενώ για τη μέχρι τώρα ουδερότητα των ΗΠΑ και τη στάση αναμονής του Ντόναλντ Τραμπ προσθέτει ότι κόμβικό ρόλο για τις δύο υπερδυνάμεις παίζουν οι συμφωνίες που υπάρχουν στο τραπέζι τόσο για την ενέργεια και τον ορυκτό πλούτο, όσο και για την Αρκτική, αλλά και τον εξοπλισμό σε πυρηνικά και συμβατικά όπλα.
Συνέντευξη στον Θωμά Καλέση
-Κύριε Τσίκα πώς σχολιάζετε τις τελευταίες εξελίξεις με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Εσθονίας από την πλευρά της Ρωσίας, αλλά και τα... λάθη με τα drones στο έδαφος της Πολωνίας;
Κοιτάξτε το θέμα με τα drones στην Πολωνία θα μπορούσε αρχικά να θεωρηθεί τυχαίο ή λάθος. Όταν όμως αυτό επαναλαμβάνεται σημαίνει ότι πρόκειται για μια μεθοδευμένη κίνηση από την πλευρά των Ρώσων. Μια μεθοδευμένη κίνηση με τα εξής πιθανά αποτελέσματα:
- Πρώτον: Προκειμένου να διαπιστώσει ο Πούτιν τα αντανακλαστικά των χωρών που βρίσκονται γύρω από τη Ρωσία.
- Δεύτερον: Για να δει τον συντονισμό της Ρωσίας σε σχέση με το ΝΑΤΟ.
- Τρίτον: Για να γνωρίσει τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούν είτε οι γύρω χώρες είτε το ΝΑΤΟ για αναγνώριση και αναχαίτιση. Δηλαδή τα όπλα, τα ραντάρ, καθώς όλα αυτά έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Κατά κάποιον τρόπο, όταν ανεβάζεις το θερμόμετρο, όταν κλιμακώνεις την τεταμένη κατάσταση, οδηγείσαι και στην αποκάλυψη του οπλοστασίου των αντιπάλων σου.
- Τέταρτον: Γιατί ο Ρώσος πρόεδρος θέλει να στείλει ένα μήνυμα του στυλ «μην μας υποτιμάτε, γιατί εμείς είμαστε έτοιμοι για όλα». Και αυτό αφορά το θέμα της παρουσίας ευρωπαϊκών στρατευμάτων που θα εποπτεύουν την όποια ειρηνευτική συμφωνία προκύψει με την Ουκρανία σε οποιοδήποτε χρόνο.
Ο Πούτιν έχει πει ότι «αυτά τα στρατεύματα εμείς δεν τα δεχόμαστε», ενώ ο Λαβρόφ το πήγε και παρακάτω τονίζοντας ότι «είναι εχθρικά και αποτελούν νόμιμους στόχους» αφήνοντας να εννοηθεί με αυτό ότι θα είναι μέσα στο βεληνέκες και την ακτίνα δράσης της Ρωσίας.
-Συζητώντας πριν από λίγο χρονικό διάστημα πάλι για την ρωσική επεκτατικότητα, είχατε πει ότι δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ο Πούτιν να στραφεί απέναντι στις Βαλτικές χώρες, κάτι τελικά το οποίο συνέβη πριν από λίγες ημέρες με την παραβίαση του εναέριου χώρου της Εσθονίας. Βλέπετε να συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο ο Ρώσος πρόεδρος;
Κοιτάξτε σίγουρα οι Βαλτικές χώρες είναι μέσα στην οπτική του Κρεμλίνου και γι' αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Βέβαια, υπάρχει μια επιπλέον δυσκολία, καθώς οι χώρες αυτές είναι ταυτόχρονα και μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Έχουν δηλαδή αμυντική κάλυψη από το ΝΑΤΟ και αυτό ως ένα βαθμό, παίζει έναν σημαντικό ρόλο.
Παράλληλα όμως είναι μικρές χώρες. Και σχετικά αδύναμες. Δεν έχουν πάρα πολλές δυνατότητες και κάτι πολύ σημαντικό: Έχουν ρωσικές ή ρωσόφωνες μειονότητες στο έδαφός τους, οι οποίες σε ένα βάθος χρόνου μπορεί να παίξουν τον ρόλο του Δούρειου Ίππου. Σας θυμίζω ότι και η ιστορία με την Ουκρανία για την προστασία των ρωσόφωνων της περιοχής ξεκίνησε και φτάσαμε στο σήμερα.
-Σε γενικές γραμμές αυτό το επικίνδυνο war game που έχει ξεκινήσει ο Πούτιν βλέπετε να σταματά σε σύντομο χρονικό διάστημα ή πάμε προς νέα κλιμάκωση;
Κοιτάξτε μία από τις βασικές βλέψεις του Πούτιν είναι να καταφέρει να ουδετεροποιήσει όλες τις χώρες που βρίσκονται γύρω από τη Ρωσία και επί της ουσίας να εφαρμόσει ένα μοντέλο «Φινλανδοποίησης».
Τί είναι η «Φινλανδοποίηση»; Πρόκειται, γι' αυτό που έγινε στη Φινλανδία μετά τον πόλεμο με την ΕΣΣΔ το 1941, όταν η τελευταία ουσιαστικά περιόριζε την εξωτερική και αμυντική της πολιτική της Φινλανδίας ώστε να παραμένει ουδέτερη αν όχι φιλική προς τη Σοβιετική Ένωση και να λαμβάνει πάντοτε υπόψη τη γραμμή της χώρας για οποιαδήποτε απόφαση άμυνας ή ασφάλειας που λάμβανε.
Άρα το λιγότερο που θέλει να κάνει ο Πούτιν είναι αυτό: Να τις αποδυναμώσει. Και αυτό αφορά όλες τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορά της και ανήκαν κάποτε στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Αυτό μπορεί να συμβαίνει με τις Βαλτικές χώρες, καθώς επίσης και με τη Μολδαβία, τη Γεωργία, το Καζακστάν. Και όλες αυτές οι χώρες ξέρετε έχουν κάποιες ρωσικές ή ρωσόφωνες περιοχές στο έδαφός τους. Διότι την εποχή της Τσαρικής Ρωσίας ή της ΕΣΣΔ η μετακίνηση ήταν μια εύκολη υπόθεση, ενώ αυτοί οι πληθυσμοί παρέμειναν σε διάφορα σημεία ακόμη και μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
-Απέναντι σε αυτές τις επιθετικές κινήσεις του Πούτιν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ γιατί δείχνει να τηρεί στάση αναμονής;
Για τη στάση των ΗΠΑ πρέπει να πούμε ότι ο Τραμπ δεν βλέπει το θέμα της Ουκρανίας αυτόνομα, αλλά ως ένα θέμα των ευρύτερων ρωσοαμερικανικών σχέσεων. Θέλει δηλαδή τι; Με οποιονδήποτε τρόπο θεωρεί αυτός ως ενδεδειγμένο να βρεθεί λύση για το Ουκρανικό, προκειμένου στη συνέχεια να προχωρήσει σε μια ευρύτερη συνεργασία με τη Ρωσία. Κυρίως εμπορική, ενεργειακή, στον χώρο του ορυκτού πλούτου τον οποίο οι Ρώσοι διαθέτουν σε αφθονία, καθώς επίσης και στο θέμα της Αρκτικής που έχει νέα ορυκτά για τα οποία ενδιαφέρονται τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Αμερικανοί. Γι' αυτό και προέκυψε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Γροιλανδία.
Με λίγα λόγια δηλαδή θεωρεί ότι ο Πούτιν είναι ο μεγάλος παίκτης με τον οποίο ο ίδιος θέλει να κάνει το μεγάλο deal. Το Ουκρανικό τον ενοχλεί τον Τραμπ. Επομένως ναι μεν δηλώνει απογοητευμένος από τον Πούτιν, αλλά δεν θέλει να λάβει και ριζικά μέτρα τα οποία αύριο - μεθαύριο θα τον εμποδίσουν να προχωρήσει στη μεγάλη συμφωνία που θέλει να κάνει.
Εξάλλου ανάμεσα στην Αμερική και τη Ρωσία ήδη υπάρχουν συμφωνίες για πυρηνικά και συμβατικά όπλα, ενώ κάποιες άλλες ολοκληρώνονται την ερχόμενη χρονιά, γεγονός που σημαίνει ότι οι δύο χώρες θα πρέπει να επαναδιαπραγματευθούν για να δουν αν θα τις συνεχίσουν. Δηλαδή για να το πω απλά, υπάρχει "απλωμένος τραχανάς" ανάμεσα στην Αμερική και τη Ρωσία για διάφορες συμφωνίες, τις οποίες ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θέλει να χαλάσει. Γι' αυτό και δεν χρησιμοποιεί τους μοχλούς πίεσης και τα μέσα που θα ανάγκαζαν τον Ρώσο πρόεδρο να σταματήσει αυτό που κάνει στην Ουκρανία.
Το έχει αφήσει στους Ευρωπαίους και αρκείται να λέει πως αν επιτεθεί η Ρωσία σε χώρα του ΝΑΤΟ, θα υπάρξει απάντηση. Παράλληλα πουλάει οπλισμό στην Ουκρανία, τον οποίο ο Ζελένσκι προμηθεύεται μέσω της Ευρώπης και γενικώς φαίνεται να πατάει σε δύο βάρκες. Αυτή είναι η ουσία. Κάνει τόσο, όσο. Δεν θέλει να ηττηθεί και να καταρρεύσει η Ουκρανία, διότι αυτό θα αποτελέσει μια μεγάλη αποτυχία στα χέρια του, αλλά δεν κάνει και κάτι ώστε πιεστεί και ο Πούτιν για να σταματήσει την εισβολή.
