Η πρεμιέρα με τον Βόλο αποδείχθηκε απλώς ένα... πυροτέχνημα. Αντί να αποτελέσει αφετηρία για να αλλάξει η νοοτροπία της ομάδας και να δουλευτούν τα κακώς κείμενα, λειτούργησε σαν μια σύντομη ανάσα που μάσκαρε τα πραγματικά προβλήματα. Κι αυτά φάνηκαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στο «Κλεάνθης Βικελίδης», απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήξερε πώς να τον περιορίσει και τον χτύπησε εκεί που πονούσε περισσότερο.
Η αντίδραση της εξέδρας ήταν απολύτως φυσιολογική. Ο κόσμος δεν ξεσπάει τυχαία, βλέπει ότι η ομάδα επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.
Δεν ζητάει θαύματα, αλλά στοιχειώδη συνέπεια, πλάνο και μια διάθεση να μπαίνει κάθε εβδομάδα στο γήπεδο με πάθος και συγκέντρωση. Όταν αυτά λείπουν, η εξέδρα γίνεται καθρέφτης της πραγματικότητας.
Το ζητούμενο πλέον είναι η ψυχραιμία, αλλά και η λήψη ουσιαστικών αποφάσεων. Όχι για να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος, αλλά για να υπάρξει αλλαγή ουσίας.
Η διακοπή του πρωταθλήματος δίνει την ευκαιρία για επανεκκίνηση. Αν δεν αξιοποιηθεί, η ομάδα θα μπει ξανά στην επανέναρξη με τις ίδιες παθογένειες, ρισκάροντας να πετάξει μια ακόμη σεζόν προτού καν αυτή ξεκινήσει. Η ήττα από τον Παναιτωλικό φέρνει εξελίξεις αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Διότι ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια να ανακυκλώνει τα ίδια λάθη και να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα.
