Είναι σαφές πως ο Άρης διαθέτει πλούσιο ρόστερ, κάτι που αποτυπώθηκε στις αλλαγές του Μαρίνου Ουζουνίδη, αλλά και στη σύνθεση του πάγκου. Έχει επιλογές, έχει λύσεις, αλλά του λείπει ένα καθαρό «αφεντικό» στο κέντρο, ένας χαφ που θα οργανώνει και θα κατευθύνει το παιχνίδι. Το έλλειμμα αυτό είναι εμφανές και πρέπει να καλυφθεί το συντομότερο δυνατό. Από την άλλη, όταν μιλάμε για μια ομάδα που έχει αποκτήσει δεκατέσσερις νέους ποδοσφαιριστές, με τους μισούς και πλέον να παίρνουν χρόνο συμμετοχής από τώρα, γίνεται αντιληπτό ότι η χημεία δεν μπορεί να βρεθεί σε μια νύχτα.
Ο Ουζουνίδης ψάχνει σταθερές, θέλει να «χτίσει» κάτι πιο μόνιμο και αυτό απαιτεί χρόνο. Όμως ο χρόνος στο ποδόσφαιρο δεν χαρίζεται, αγοράζεται μόνο με νίκες. Και όσο αυτές θα έρχονται, τόσο η ομάδα θα κερδίζει ηρεμία και θα βαδίζει με πιο στέρεα βήματα προς τον στόχο της. Για τον Άρη λοιπόν η εξίσωση είναι απλή: κάθε νίκη δεν είναι μόνο τρεις βαθμοί στη βαθμολογία, είναι και μερικές πολύτιμες μέρες παραπάνω για να χτιστεί το μέλλον που έχει στο μυαλό του ο προπονητής του.
